Het allerlaatste avontuur: Brownsberg en Paramaribo

Dag 80 (19 april 2014)

Lieve lezers

Vanochtend ging ik op zoek naar een kleed om op de hindoestaanse bruiloft te dragen. Na een aantal prachtige Indische jurken te passen, heb ik de perfecte voor mezelf uit kunnen kiezen. Er was wel een storende factor in die winkel: een jong puberkereltje dat me heel de tijd zat uit te lachen. Zelfs toen ik vroeg wat er zo grappig was, bleef hij gewoon lachen. Man man toch …

Lore had weer een prachtige vlecht in mijn haar gemaakt. Samen met de jurk en de vlecht was ik er helemaal klaar voor. Het was een gewaagde outfit, want alle anderen droegen een gewone avondjurk (de vrouwen) en broek met hemd (de mannen).

Met de helft van de bende, want de anderen konden niet meegaan omdat ze moesten werken, gingen we ’s avonds naar de bruiloft met een taxi. We kwamen aan in ‘Paradise’. Zo heette de locatie waar de bruiloft plaatsvond.

Het was een huis met een grote overdekte plaats ernaast. Overal hingen kleurrijke lichtjes. In het midden van de overdekte plaats stond een kleine, aparte ruimte waarin de bruid en bruidegom zouden trouwen. Het was echt indrukwekkend om te zien.

We namen plaats op tuinstoelen voor de kleine ruimte. Er was een DJ die Hindimuziek speelde. Er stonden wel meer dan honderd tuinstoelen. Langzaamaan kwam al het volk binnen. Iedereen prachtig gedresseerd. Eerst kwam het eten. Alle mannen mochten eerst eten. Daarna pas mochten de vrouwen.

We aten uit een lotusblad. Er werd pompoen, chutney, vleesballetjes, aardappels, roti, kousenband, rijst, dahl … in gedaan. Het was een gigantisch soepje in dat lotusblad. Maar best wel smakelijk… en uiteraard pikant.

Daarna werd de bruidegom van verre aangekondigd met een typische Surinaamse trommelgroep (iemand op een gigantische basdrum, en twee mensen op een snaredrum). Dat was ook indrukwekkend om te zien. Het leek wel Aladdin die in aantocht was. De bruidegom droeg namelijk een tulband en een mooi wit kostuum. Hij keek heel serieus, omdat hij niet mag lachen op zijn trouwdag.

De bruid was nog steeds verborgen. Eerst moesten alle vrouwen uit de familie van de bruid een voor een naar de bruidegom komen. Ze moesten hem goedkeuren en zegenen met een kaars. Als hij goedgekeurd werd, kreeg hij goudstukken. Dit gedeelte duurde wel eventjes.

Hierna werden er lekkere hapjes uitgedeeld, zoals bara’s. De bruid werd eindelijk aangekondigd, eveneens door dezelfde dynamische trommelgroep.

De bruid droeg een prachtig kleed met een sluier (die me deed denken aan die van een buikdanseres). Samen met een paar van haar familieleden nam ze plaats in de kleine, aparte ruimte. Iedereen in de kleine ruimte voerde rituelen met de priester uit. De bruidegom zat terwijl op een stoel in het publiek.

Na de rituelen nam hij ook plaats in de aparte ruimte met een paar van zijn familieleden. Hij ging naast de bruid zitten. Daar kwam de gelofte aan. De bruidegom die een bloemenkrans rond de nek van zijn bruid deed en vice versa, terwijl de priester vanalles in het Hindi zei.

Er werd nog veel door de priester gezegd, maar hier begrepen we niets van. De bruid en de bruidegom moesten hand in hand zeven rondjes rond het heilige vuur in het midden van de aparte ruimte lopen. Dit deden ze door een verbintenis: een lint dat aan hun kledij werd gehangen, zodat ze verbonden waren met elkaar. Daarna waren ze definitief getrouwd.

We zaten er al enkele uren. Het was al middernacht. De bruid en de bruidegom gingen naar boven, terwijl de trommelgroep hen ritmisch begeleidde en alles aan het geven was! Echt heerlijk om naar te kijken. We hoopten dat er nu tot in de vroege uurtjes gedanst zou worden, maar nee hoor… er gebeurde niets. Ze kwamen enkel nog een dessertje brengen.

Daarna kregen we te horen dat heel de familie van het bruidspaar nog moest eten en er dan pas gedanst werd. Dus pak dat het dansfeest pas rond 2u à 3u ’s nachts zou beginnen. Zo lang gingen we niet meer wachten, dus zijn we maar met de taxi terug naar huis gegaan.

Ik vond het wel prachtig wat we gezien hadden. Een fijne ervaring!

Dag 81 (20 april 2014)

Vrolijk Pasen!

Vandaag hielden we met heel de bende een ‘paasbrunch’ (eigenlijk werd het een late paaslunch) bij Maartje en Ileen thuis. Het was supergezellig en heeeeeeeerlijk J.

Jammer genoeg hebben we geen paaseitjes geraapt. Dat kennen ze hier niet in Suriname.

Snif …

Maar ik weet wel dat ons mama een zakje paaseieren voor mij opzij heeft gelegd. Dat ligt thuis lekker op mij te wachten. Joepie!! Danku mamsie!!

We maakten in de namiddag een hindoestaans nagerecht. Ik weet niet hoe je het exact schrijft, maar nanny noemt het ‘vamocelli’. Het is vermicelli met gecondenseerde en geliquideerde melk, rozijnen, amandelmelk en suiker. Julie en ik hebben het samen met nanny leren maken. Het was best een lekker resultaat! Dus lieve vrienden, als ik een Surinaamse avond houd, dan zal dit gerechtje er absoluut bij zitten!!

We maakten dit gerechtje niet zomaar… neenee, het zou voor onze gasten de volgende dag zijn. Morgen houden we ons afscheidsfeestje thuis.

’s Avonds trakteerden we nanny op een etentje in Concorde. We praatten wat en genoten van ons avondmaal. Nanny gaat ons echt wel missen. Ik zag het in haar ogen.

Daarna trokken we naar de bar van de WINgroep. Hier was er namelijk een 80s party. Ooooh, wat was het plezant! We dansten tussen de palmbomen op Michael Jackson, footloose, Madonna … Charline leerde me een dans aan, genaamd ‘shot, tik, shot shot, tik, shot, wiebel wiebel, draai, achter …’ Het was een onvergetelijke avond!

Interessant weetje:

- zoals we hier zijn aangekomen, lijken we ook zo weer te vertrekken à de waterpomp die vervelend doet!! Hij geeft geel water en het komt in stukjes uit de kraan met een gorgelend geluid.

Dag 82 (21 april 2014)

De voorlaatste dag in het huisje.

Ik waste voor de allerlaatste keer al mijn kleren met de wasmachine van nanny. We leerden van nanny hoe je banachips en bakabana maakt. Jaja vrienden, ook dit zal ik klaarmaken met de Surinaamse avond in België.

Het was ook weer een geslaagd resultaat. We gaven ons afscheidscadeau aan nanny: een foto van ons vier in een gouden kader met onze namen op de achterkant. Ze moest huilen toen ze het kreeg en gaf ons allemaal een dikke, liefdevolle brasa.

Vreemd genoeg, maar heeeeeel goed, is de pomp vanzelf gefikst. Magie!

’s Avonds hielden we ons afscheidsfeestje thuis. Charline had prachtige ballonnen gehangen die de finishing touch bij de vlaggetjes en het spandoek ‘party time’ vormden. Ze had de woonkamer ook helemaal gereorganiseerd. Het zag er gezellig uit.

We zetten alle hapjes en drank klaar. Het feest kon beginnen! We hadden ook al onze rommel waar we vanaf moesten op de tafel uitgestald: stinkende aftersun, een te kleine Surinaamse bikini, ketchup, shampoo… 2+1 gratis. Alles mocht weg voor 1 SRD. De eerste tien bezoekers kregen zelfs een gratis luciferdoosje. Wooooehoeeew!!

Een voor een kwam iedereen binnen. Echt ieeeeeeedereen was er. Behalve boer Koen, die vandaag terug naar Nederland was vertrokken. Nanny was er ook niet bij, omdat ze vond dat ze niet tussen al die jeugd thuishoorde.

Het was een supergezellig feestje waarop er uiteindelijk toch nog een gitaarsnaar was gesprongen. En ik moest die de volgende dag terug aan Rob geven! Echt typisch dat het op de laatste moment gebeurt. Dan heb ik hem maar vervangen en kon ik rustig gitaarspelen voor iedereen.

Julie, Charline en ik kregen ook ieders een prachtig cadeau van iedereen: een blaadje met foto ’s van onszelf en op de achterkant geschreven tekstjes. Het was echt superlief! Nog eens bedankt om er te zijn, om er een knalfeestje van te maken en voor het prachtige cadeau! Ik had toch echt wel een zelfgemaakt liedje verwacht… Neenee …

Het was geweldig!

Nu besef ik nog harder hoe dichtbij het komt, want binnen exact een week zitten we op het vliegtuig.

Mijn koffer is al voor het grootste deel ingepakt.

De voorlaatste nacht in het king size schimmelbed ging van start…

Dag 83 (22 april 2014)

’s Ochtends stuurden we het volgende gedeelte van ons eindwerk door. We zijn goed bezig, oh ja oh ja!

Daarna hadden we een eindgesprek met Rob, onze lokale promotor. Het was een zeeeeeeeeeeeeer positief gesprek! Hij betreurt het dat we zo snel al weer weg gaan en dat de tijd echt te snel vooruit vliegt.

We bedankten iedereen met een Mercitje (de chocolaatjes) en namen waardig afscheid.

Onze fietsen hadden we ook al binnengebracht. Echt vreemd. Afkicken van het dagelijkse fietsen …

Ik zat voor de allerlaatste keer bij de bar van de WINgroep om voor de allerlaatste keer in Suriname te skypen. Ik at ook voor de allerlaatste keer een Surinaams broodje. We namen ook afscheid van Fred, de toffe en grappige barman die voor ons een grote broer leek.

Daarna wandelden Julie en ik helemaal naar huis in de felle zon. Onze laatste dagwandeling in Nickerie.

Charline had al een deel van het huis gekuisd. Ik nam de koelkast voor mijn rekening. Helemaal vanbinnen en vanbuiten gepoetst. Het ziet er zo goed als nieuw uit. Het huis ziet er gewoonweg netjes uit!

Ik heb mijn altaartje rustig afgebroken en mijn koffer voor 95 procent ingepakt. Oh man, het voelt echt te vreemd. Ik besef het nog steeds niet hoe snel het allemaal is gegaan en dat ik binnen een week thuis zal zijn.

’s Avonds aten we ook voor de allerlaatste keer in de ‘Jungle’ met zijn allen. Waarschijnlijk een allerlaatste saotosoepje gegeten. Ooooooooh, wat heb ik er van genoten zeg J.

De allerlaatste nacht in Nieuw- Nickerie…

Morgenvroeg komt Rob ons om 11u ophalen en vertrekken we met al onze koffers naar Paramaribo. Vaarwel, Nieuw- Nickerie. Het was fijn! Ik raad het iedereen aan om hier naartoe te komen. Vooral bij nanny… een zalig huisje J We mochten eigenlijk niet klagen, ondanks de pomp, de geuren en de hoeveelheid beestjes.

Misschien komen we hier ooit nog eens terug?

Dag 84 (23 april 2014)

Al vroeg wakker. De laatste dingetjes in orde maken. Enkel mijn natte handdoeken moesten nog in mijn koffer en we moesten nog nakijken of we niets meer in het huis hadden achtergelaten. Maar eerst maakten we nog ruim op voorhand tijd voor nanny. Een waardig afscheid met een kopje thee. We hadden nog een uurtje tijd voor Rob ons kwam ophalen.

Nanny praatte bijna het hele uur vol. We hebben vooral zitten luisteren. Plotseling kwam Rob ongeveer een kwartier vroeger. We haastten ons naar boven. Handdoeken in de koffer, alles naar beneden brengen en het huis nog snel nakijken. Ik nam snel afscheid van de slaapkamer waarin ik drie maanden lang heb geslapen. We namen ook afscheid van nanny. Een dikke brasa met traantjes. We reden weg in het busje terwijl we nanny uitwuifden.

Een rit van ongeveer drie en een half uur lang ging van start.

Onderweg kwamen we een grote miereneter tegen. Hij stak rustig de straat over.

We kwamen aan in Paramaribo. We zetten onze koffers af bij Hanne, Leen en Maaike. Uiteraard hebben we er toch langer dan een uur gezeten, omdat we veel moesten bijpraten. Ze hebben toch ook wel wat meegemaakt. Een heel ander avontuur dan dat van ons.

’s Avonds aten Laetitia, Julie, Charline en ik een laatste Mexicaanse burger in Zus en Zo. Aaron kwam ons bezoeken. Samen bleven we nog een biertje drinken. We gingen vroeg slapen.

’s Nachts werd ik weeral eens wakker van het lawaai van de buren die thuiskwamen. Slechte nacht numero drie.

Dat belooft voor mijn energie die ik morgen broodnodig zal hebben!

Dag 85 (24 april 2014)

Ik was er klaar voor. Helemaal in wandelstijl met bergschoenen. Om 8u30 kwam Jan, onze chauffeur naar Brownsberg, ons aan ’t Vat ophalen. Voor de rest wisten we niet hoe het dagprogramma eruit zag.

Het was een paar uurtjes rijden. Gelukkig stond Charline ’s supergoede muziek op en konden we goed meedansen- en zingen.

Jan reed na enkele uurtjes van de weg af op een rode zandweg. Hier begon hij plots slingerend te rijden. Wow, ik moest bijna overgeven van al dat geslinger.

We kwamen aan bij het resort Brownsberg. Hier wachtten we op twee Nederlandse meisjes die ook mee zouden gaan wandelen. Ja hoor, we gingen zonder eten de hoge berg op wandelen. Mijn enige ontbijt was: een zoutcrackertje en koffie. Zoveel energie had ik dus niet.

We maakten kennis met Ro (afkorting van ‘Rohandi’), onze gids. Het was een grappige man met een radde tong en grappige uitdrukkingen: “Dan gaan we weer lekkertjes verder…”; “Is dat goedjes, schatjes?” Hij praatte nogal veel met ‘- jes’ op het einde van zijn woorden. We namen wat water, kroepoek en koekjes mee voor de wandeling. Helaas waren alle wandelstokken al weg. De zware wandeling ging van start.

Wandelend door de jungle, vooral bergaf. Ik was vergeten dat we dezelfde weg ook terug moesten wandelen, dus dat betekende: vooral bergop! Ro gaf ons veel grappige uitleg over speciale, geneeskrachtige bomen; piemelhoudertjes voor indianen; schildpadlianen; …

Uiteindelijk kwamen we aan bij de Ireneval, een prachtige waterval. Maar lang niet zo prachtig als Blanche Marie. Hier hebben we even uitgerust en een beetje gegeten. Helemaal klaar voor de terugtocht (echt niet!).

Ik besloot om als laatste te gaan, omdat ik redelijk traag ben met mijn astmatoestand. Dan kan ik moeilijk ademen bij zware inspanningen. We waren nog geen vijf minuten naar boven aan het stappen en ik kreeg al enorm veel last van mijn longen. Het was supersteil en glad. Je moest blijven doorzetten of je zou er nooit komen. Gelukkig had Ro me geholpen door me omhoog te trekken, want ik had vaak de neiging om naar achteren te vallen. Het was ook vrij vervelend om te wandelen met een bril die continu aandampte van mijn gloeiende gezicht.

Ik durfde ook niet goed mijn puffers te gebruiken, want ik word er gewoonlijk nogal high van en dat zou de wandeling er niet beter op maken. Na de derde pauze van vijf minuten, besloot ik toch maar te puffen. Gelukkig dat ik dit heb gedaan, want mijn longen waren weer helemaal open gezet. Ik kon er weer tegenaan.

Het was niet gemakkelijk en het was superzwaar, maar we hebben het toch gehaald! Laetitia, Julie en ik waren telkens achterop met Ro die ons goed ondersteunde en alle tijd gaf die we nodig hadden. Ik vind dat we geen mietjes zijn, maar dat we heel knap zijn! We hebben de zware beklimming niet opgegeven! Bravo. Charline had veel scoutservaring, waardoor ze al een heel eind verder dan ons gewandeld was.

Helemaal bezweet kwamen we terug aan bij de zitplek waar we eindelijk deftig gingen eten. Alweer nasi met bami en kip. Het smaakte toch wel.

Spijtig genoeg hebben we niet veel dieren gezien. Enkel mooie vlinders, trompetvogels en hagedissen. We hoorden wel apen en kikkers, maar we hebben ze niet gezien. Normaal gezien zie je ook herten, jaguars, miereneters, sidderalen, tapirs, everzwijnen, wasbeertjes, eekhoorns, apen… in de jungle.

Het was een prachtige, onvergetelijke ervaring waarop ik heel fier ben!

Ik vond het wel grappig dat Ro me ‘Chinees’ wilde noemen, omdat hij mijn naam constant vergat en ik enorm op een Chinees leek. Dit heb ik hier al wel vaker gehoord. Een van de kleuterjuffen van OS Van Pettenpolder vroeg ook eens aan mij of ik een volbloed blanke ben en ze dacht dat ik van Azië kwam.

We gingen ook een kijkje nemen naar het stuwmeer (Brokopondo) waar we op die locatie een prachtig uitzicht hadden. Het was echt te mooi!

Hierna bracht Jan ons terug naar de lodge in Brownsberg, genaamd ‘Ston Eiland’. Hier installeerden we ons in het gezellige hutje met vier eenpersoonsbedden en klamboes. Meer was er ook niet te zien in de aparte, kleine slaapkamertjes. We hadden een mooi uitzicht op het Brokopondo stuwmeer. Hier staken allemaal boomstammen uit. Heel indrukwekkend om te zien.

We gingen even chillen op het balkon. Ro kwam erbij zitten. We praatten wat, want meer was er niet te doen. Ik vroeg aan hem hoe al die boomstammen in het meer terecht waren gekomen. Hij was heel enthousiast over deze vraag. Een beetje té, want hij gaf hierdoor twintig minuten lang een monoloog over de hele geschiedenis en topografie van Suriname. Hij zit in zijn laatste jaar toerisme, dus het leek alsof hij zijn examenleerstof aan het opzeggen was. Hij had alles verteld en vroeg dan ‘Zijn er nog vragen?’ Ik vroeg ‘Ja, hoe komen die bomen nu in dat water?’ De vraag waarmee alles begonnen was eigenlijk.

Ik zal het verhaal hierop wel eens vertellen.

’s Avonds gingen we eten. Rarara, weeral rijst en kip. Man man toch, ik wil maandenlang geen rijst en kip meer zien als ik terug ben. Ro is heel gelovig, dus moesten we voor het eten bidden. Het was even vreemd, want ik doe dat nooit. Ik ben gewoon elke dag dankbaar dat er eten op mijn bord ligt, ook al is het weer die rijst met kip.

Daarna kropen we maar vroeg in bed, want we wilden de volgende ochtend om 6u opstaan om de zon te zien opkomen aan het stuwmeer. Ik heb die nacht zelf een blinddoek moeten maken van mijn kussensloop, omdat er standaard licht bleef branden aan onze hut. Het was heel belastend voor de ogen.

Maar toch ging slechte nacht numero vier in, want Laetitia praatte nogal regelmatig en hard in haar slaap. Gelukkig was ik niet de enige die dit hoorde, want Julie en Charline vermeldden dit ook de volgende dag.

Dag 86 (25 april 2014)

6u. Opstaan. Geen zon zien opkomen, want er waren te veel wolken. Maar het was echt supermooi om te zien. Nog een beetje zitten lachen en foto’s zitten maken met Julie. Na enkele uren hebben we lekker en stevig ontbeten.

Tegen 9u30 vertrokken we met een korjaal naar een eiland verderop. Het was nog geen vijf minuten varen. We vaarden langs de bomen in het water heen.

Op het eiland woonden enkele mensen. De mensen die hier leven, worden ook wel ‘Saramaccanen’ genoemd. We moesten eerst de mensen begroeten met ‘ Oeng weki nho’. Ze waren heel blij dat we hen in hun taal begroetten. Deze mensen woonden zeer primitief in een tent op palen. Daarna zeiden we ‘Wo waka lontoe even’ (= we gaan even wandelen).

We gingen op zoek naar apen in de bomen. Helaas hebben we ze niet kunnen spotten. Waarschijnlijk waren ze eventjes op vakantie. Hierna gaf Ro ons nog wat interessante uitleg over de groenten en vruchten die in het kostgrondje van de Saramaccanen groeiden: tajerblad, pompoen, cassave, ananas …

Daarna gingen we terug naar onze lodge. Hier hebben we ons best nog wel een paar uurtjes verveeld. Ik voelde me plots even niet goed en ben gaan rusten. Daarna bracht Jan ons terug naar Paramaribo. Het was weer enkele uren rijden.

Uiteindelijk kwamen we aan in onze guesthouse, Albergo Alberga. Hier legde ik me even op bed en viel bijna in een diepe slaap tot ik gewekt werd om onze koffers bij Hanne, Leen en Maaike te gaan halen. Stikkapot en zo bleek als een spook ging ik mee met de taxi. Ik heb de hulp van Laetitia en Charline moeten inschakelen om de 28kg zware koffer op de twee gevaarlijke trappen te dragen, want ik had de energie niet meer. Deze twee sterke dames hebben me goed geholpen en ik bewonder hun kracht enorm!

Hierna heb ik een koude douche genomen. Ik was al een beetje wakkerder dan ervoor, maar nog niet helemaal. We maakten ons helemaal klaar voor ‘Garden of Eden’, een chique Thais restaurant in Paramaribo. Het was wel even rijden, want er was een vierdaagse wandeling aan de gang in Paramaribo, waardoor het verkeer helemaal ontregeld was en alles langer duurde.

Uiteindelijk kwamen we aan in Garden of Eden. Het was indrukwekkend mooi! We kregen een tafel op het witte zand buiten. Het was een prachtige tuin met brandende fakkels en rustige muziek. We hadden uitzicht op de openluchtkeuken waar we de koks aan het werk zagen.

Het was een uitstekende service. We kregen zelfs handtassenhangers. Het eten was er in een mum van tijd en de obers vroegen telkens of we nog iets verlangden. Dat hebben we hier nog niet vaak meegemaakt in een restaurant. Meestal komen ze dik tegen hun zin naar ons toe of vergeten ze ons vaak. Maar hier dus niet! Ik heb nog nooit (zelfs niet in België) zo’n prachtig restaurant meegemaakt.

Ook het toilet was indrukwekkend mooi en rustgevend. Het was een hele kamer op zich! Ik was ook gefascineerd door het kralengordijn van het terras. Toen we weggingen, kregen we nog een prachtige lotusbloem om mee naar huis te nemen.

Aangezien het zo druk was met die wandeling, duurde het drie kwartier tot een uur voor we eindelijk een taxi hadden. De obers hadden hiervoor gezorgd. Julie had drie kwartier geleden een taxi gebeld die ons nog terug zou bellen zodra hij kon vertrekken. Uiteindelijk belde hij toen we in een andere taxi zaten. Hij bleef maar opnieuw bellen, dus besloot ik om het af te handelen door de telefoon op te nemen en mijn Russische voorkennis even te gebruiken (een paar losse woordjes dus). Het was meteen gedaan met bellen!

Slechte nacht numero vijf ging in. Ik viel wel meteen in een diepe slaap, maar ik werd in het midden van de nacht plotseling wakker van Julie die heel de twijfelaar had ingepalmd en bijna op mij lag. Ik was op het randje van het bed terecht gekomen en ik viel er bijna uit. Ik heb haar dan maar moeten wegduwen. Ik moest toch wel even lachen met dit scenario.

Dag 87 (26 april 2014)

Ik had vandaag gehoopt om naar de vlindertuin in Lelydorp te gaan. Maar helaas lieten Hanne, Maaike en Leen weten dat ze toch niet meer gingen omdat het te mooi zwemweer was. Charline wilde ook niet meer mee door financiële omstandigheden en alleen zou ik nooit in een taxi willen kruipen hier! Dus ik heb het maar moeten aanvaarden …

’s Middags zijn we met heel de bende (Antwerpenaren en Gentenaren) naar een tattooshop in Paramaribo geweest. Jolien en Linde gingen namelijk een verbindingstattoo zetten: een driehoekje. Ik wou eens graag zien hoe het in zijn werk gaat om een tattoo te zetten. Het was enorm interessant om te zien. De meisjes hebben een mooi resultaat op hun lichaam gekregen.

Hierna zijn we wat gaan rondkuieren in het centrum en hebben we daarna nog wat gechilld in de guesthouse. Tegen half zes gingen we naar de guesthouse van de Gentenaren om er samen iets te drinken. Een uur later gingen we avondeten met de dokters in het pannenkoekenhuisje. Hier heb ik een superlekkere hartige pannenkoek gegeten!!

Daarna gingen Julie en ik naar een optreden in Zus en Zo. Hanne, Leen en Maaike zaten hier al, omdat Hanne morgen verjaart. De anderen gingen ofwel terug naar hun guesthouse ofwel naar een ander optreden en een discotheek.

Het was eerst een beetje saai in Zus en Zo omdat er heel weinig volk was, maar enkele minuten nadat wij arriveerden was er al wat meer volk. Het was een gezellige, fijne avond. Toen Julie en ik wilden gaan slapen, ontdekte ze een kakkerlak in onze kamer. We waren diezelfde dag nog een kakkerlak tegengekomen, maar toen had Charline die buitengezet. Misschien was het dezelfde kakkerlak? Hoe dan ook… de kakkerlak rende voor zijn leven. We lieten de bewaker van de guesthouse met de insectenspuitbus komen. Hij heeft de kakkerlak te pakken gekregen. Na vijf minuten vond Julie de kakkerlak op zijn rug voor de deur. Hij was nog heftig aan het spartelen vechtend voor de dood. Natuurlijk moest ik hem weer drie keer doodkloppen met een magazine. Wat een hardnekkige doorzetters zijn het toch! Ik hoop echt niet dat we die kakkerlakken per ongeluk mee in onze koffer naar huis nemen …

Helemaal gerustgesteld ging de voorlaatste nacht in.

Deze keer heb ik goed doorgeslapen, want Charline en Laetitia kwamen pas om 3u in de nacht binnen. Ik heb hen totaal niet gehoord. Charline vertelde wel dat ik mijn ogen opendeed toen ze binnenkwam, maar hier weet ik niets meer van. Een beetje eng van mij …

Dag 88 (27 april 2014)

Julie, Charline en de andere vijf Gentenaren gingen ’s ochtends vroeg naar een dolfijnenonderzoek, terwijl Laetitia en ik uitsliepen. Toen we wakker werden gingen we eerst een koffietje drinken in Fort Zeelandia en daarna gingen we een kijkje nemen in het museum Fort Zeelandia zelf. Het was mijn allerlaatste Surinaamse koffietje, want om een jetlag te voorkomen mag je de dag op voorhand geen cafeïne en alcoholische dranken opnemen volgens ons mams.

Fort Zeelandia was niet groot. Het was best wel interessant, maar er werd nergens verklaard hoe het fort nu juist ontstaan is.

’s Middags kwamen Julie, Charline en de Gentenaren terug. De Gentenaren, behalve Laetitia want ze wil ons morgen uitwuiven, namen de P.N.- bus terug. We namen uitgebreid afscheid met een dikke brasa en minutenlang uitwuiven tot Linde en Anke uit het zicht waren. Het was supergrappig.

Ik heb hen een verrassinkje achtergelaten in hun trekrugzak, die ze ’s ochtends in onze hostel hadden gezet. Ik heb voor iedereen een klein tekstje geschreven en in hun trekrugzak verstopt. Wie zal zijn tekstje eerst vinden … ?

We hebben voor de rest van de dag nog gechilld in de guesthouse en nog wat genoten van de laatste uurtjes hier.

’s Avonds zijn we gaan uiteten voor Hannes verjaardag samen met Leen, Maaike, Julie, Charline en Laetitia.

En de allerlaatste nacht in Suriname gaat in.

Morgen vertrekken we om 13u met de taxi naar luchthaven Zanderij. Hier gaan we ons meteen inchecken en enkele uren moeten wachten tot het vliegtuig vertrekt en hopelijk geen vertraging heeft. Het vliegtuig vertrekt normaal gezien om 17u50. We komen dinsdag rond 8u ’s ochtends aan. Waarschijnlijk zal ik wel een wrak zijn …

Ik vond het een prachtige ervaring waarin ik veel heb ontdekt en veel heb mogen opnemen met al mijn zintuigen. Ik heb ELKE dag genoten van deze ervaring en ik heb mooie momenten beleefd met de mensen hier. Maar ik ben ook enorm blij dat ik naar huis ga, omdat ik toch wel alles en iedereen zo’n beetje mis. Je voelt het ook wel dat je drie maanden lang dag en nacht met dezelfde mensen omgaat. Je kan hier amper alleen zijn, omdat de lokale mensen (vooral de mannen) je anders continu lastig vallen. Je wordt ook continu bekeken door alles en iedereen en nagefloten door de mannen. Dat ga ik toch echt niet missen hoor.

I’m coming hoooooooomeeeeeeee!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Dit was wellicht mijn laatste blogverhaal. Ik hoop dat jullie er van genoten hebben en mijn avonturen goed hebben kunnen meevolgen.

Switi sranan!

Nog maar 2 handen en de laatste dagen in Nieuw- Nickerie

Dag 75 (14 april 2014)

Jooooooooeeeeee lezers

Vrijdag was Lore jarig, happyyyyy birthdaaaayyyy!! Als verrassing hadden we met de hele bende een brunch voor haar georganiseerd bij Lore en Jolien thuis. Het was een zeer lekkere en uitgebreide brunch: scrumbled egg met magische kruiden à la Charline, pannenkoeken à la Linde en Jolien, sandwiches, bacoven, pompelmoes, koekjes, chocomelk, fruitsap, melk en uiteraard een lekkere, kleurrijke taart! Lore was helemaal in de wolken. Julie en ik hadden ook een persoonlijke verjaardagshoed voor haar geknutseld.

’s Avonds gingen we normaal gezien naar de dienst in de grote mandir, maar die ging niet door. Het was verplaatst naar komende maandag. We hebben dan maar gezellig een hapje gegeten (voor de 3^de keer frieten deze week) bij de bar van de WINgroep. En we hadden weer een toffe logee voor de avond: ons Laetitia.

In het weekend hebben we (ik voor de derde keer) de Disneyfilm ‘Frozen’ bij Timothy gekeken. Het zou een van de laatste samenkomsten zijn, want volgende week dinsdag vertrekt hij weer naar Nederland. Het was supergezellig! We zijn ook nog eens een keer naar Nancyland geweest. Echt vreemd, want het was bijna twee maanden geleden. Toen we hier nog niet zo lang waren. Nu zijn we er naartoe gegaan wanneer we hier niet zo lang meer zijn. Ik heb dit weekend ook even met een paar Surinaamse jongetjes, waaronder een tutor van OS 4, gevoetbald op het voetbalveld van de WINgroep. Ik had er wel zin in. We voetbalden in de felle zon op een veldje met kunstgras. Het was superplezant, maar ik heb een kleine brandwonde op (alweer die arme) rechtervoet gecreëerd omdat dat kunstgras superwarm was en ik op mijn blote voeten heb gevoetbald. Het ziet er nogal vreemd uit. Jaja, mijn voeten zien er echt niet uit. Het staat vol met littekens van de muggen- en mierenbeten, schrammen van tegen iets te stoten, mijn grote teennagel die uiteindelijk is teruggegroeid …

Vandaag hebben we een belangrijke taak afgewerkt: de handleiding voor OS 4 over ons project ‘tutorlezen met muzische activiteiten’ volledig afgewerkt. Nu moet het nog gebundeld worden en we kunnen het woensdag afgeven. Wij zijn goed bezig, al zeg ik het zelf!

In de avond gingen we normaal gezien naar de kweekschool van Nieuw- Nickerie. Twee à drie weken geleden werden we uitgenodigd door een leerkracht van de kweekschool. Helaas waren we vergeten dat hij net deze week met zijn studenten in het binnenland zit. Jammer, want het leek me enorm interessant. Ik ging nog even langs huis en heb daar met nanny nog een lekker tasje thee gedronken met zelfgemaakte gebakken bana ‘s (chips). Dat was wel gezellig. Ja, ik ga ze toch wel missen. Zij gaat ons ook heel hard missen, want ze zal waarschijnlijk na ons vertrek weer lang alleen zijn in het grote huis en hier houdt ze echt niet van. Ik hoop echt dat Chadia haar snel zal bezoeken! J

We gingen met een kleine groep witte bonen (in mijn geval ‘geelachtige’ boon) tegen 20u naar de grote mandir om de dienst bij te wonen. We hebben een dik uur tot anderhalf uur met onze vingers gedraaid en gewacht. Uiteindelijk begon de dienst. We hebben er tot 22u30 gezeten en hebben heel die tijd niets begrepen van wat er verteld werd door de preker.

Het was wel interessant om te zien wat ze deden. Het decor was ook indrukwekkend. Het was zeker grootser dan de ‘amateurmandir’ die we eens een keer op donderdag hebben bezocht. Maar ik vond die mandir wel charmanter, interessanter en bescheidener dan deze grote mandir. In die andere mandir praatten ze heel soms Nederlands. Zo voelden we ons meer betrokken. Toen duurde de dienst ook niet zo lang en konden we nog op een redelijk uur eten.

In deze grote mandir werd er pas om 23u00 roti gegeten. Dat vond ik nu toch wel een beetje te laat en te belastend voor mijn maagje. Zonder eten naar bed dus. Ik heb stiekem toch nog een klein beetje cornflakes gegeten.

Interessante weetjes:

- vandaag was het onze laatste MDO.

- morgen zitten we nog welgeteld 14 dagen in Suriname.

- deze vrijdag, 18 april, trouwt mijn grote broer Kevin. Ik kan via deze weg echt niet beschrijven hoe jammer ik het vind dat ik als enige deze speciale, (hopelijk) once in a lifetime dag niet kan meemaken. Maar het lot heeft beslist. Ik zit nu hier en ik kan er niet veel aan doen. Ik kan alleen maar blij zijn voor mijn broer die in het bootje stapt met de vrouw van zijn leven en ik wens hen al het geluk in de wereld toe. Ik zal er bij zijn in gedachten.

Dag 76 (15 april 2014)

Deze ochtend brachten Julie en ik een bezoekje aan het Dankerscentrum. Het is een centrum in samenwerking met WINgroep. Hier worden kinderen met een handicap o.a. beziggehouden. Laetitia loopt hier stage. We wilden haar graag eens bezig zien en eventueel een handje helpen.

We kwamen er nog maar net aan en Julie had al meteen vrienden gemaakt met Shiwani, een meisje dat Julie overal volgde en haar hand stevig vastpakte. Ze hield blijkbaar ook enorm van dansen. Julie was een heel aardige danspartner. Ik vond het hilarisch! Maar jaja, ook ik kon niet ontsnappen aan de kinderen die ons wel leuk vonden. Ik had ook een paar danspartners en kinderen die zomaar mijn hand vastnamen en rustig bleven staan.

Ik heb ook een meisje geholpen met stappen. Ze moet elke dag een rondje wandelen, om haar voeten en benen in beweging te houden. Ze had enorm veel moeite met stappen. Ik zag hoeveel pijn ze had en hoe moeilijk ze het vond om zich recht te houden aan mijn hand en vooruit te stappen. Ik moedigde haar continu aan en gaf haar alle tijd die ze nodig had. Het was haar gelukt! Wat was ik fier. Omdat ze zoveel pijn heeft, bijt ze veel op haar linkerhand. Ze moet zelfs een handdoek rond de hand dragen, zodat ze het niet helemaal open zou bijten. Ik zag haar continu bijten en huilen, dus ik besloot me veel met haar bezig te houden. Ik ontdekte dat ze het wel fijn vond om met een pop te ‘communiceren’. Het leek haar gerust te stellen. Die pop was eigenlijk ‘Dora’ (het bekende meisje van de kindertelevisie). Jaja, Dora, je bent een heldin!

Daarna was het dansuurtje en hebben we ons enorm geamuseerd met de kinderen. Ik vond het superfijn! Ik bewonder Laetitia en de mensen die hier elke dag met de kinderen bezig zijn. Ik zei tegen Laetitia dat ik heel fier op haar ben! En ook op Julie, want ik herinner me nog heel goed dat ze 2,5 maanden terug vertelde dat werken met kinderen met een handicap echt nooit iets voor haar zou zijn. Je had ze eens moeten zien glunderen bij die kinderen. Het was knap om te zien.

Vandaag ging ik voor de voorlaatste keer naar Rosio. Hij werkte heel goed mee en lachte weer veel. Hij kon al meteen zelfgelegde woorden uitspreken en opschrijven, zonder hulp! Ik herhaalde nog maar eens dat ik heel trots op hem ben (ja, ik ben trots op veel mensen hoor) en dat hij heel snel en slim is. Hij was blij om dit te horen.

’s Avonds ging ik voor de allerlaatste keer naar de Zumba met Laetitia. Het was een eeuwigheid geleden en ik wou het nog een keer ervaren en nog eens goed lachen. Ja hoor, het was een uurtje vol (dans)plezier. We hebben alles uit de kast gehaald wat er te bieden was. We hebben zelfs een paar spieren zwaar verrokken, omdat we zo enthousiast waren. De vrouwen achter ons zaten continu met ons te lachen! Oh man, dit ga ik toch echt wel missen hoor…

Interessant weetje:

- de laatste nachten slaap ik echt slecht, omdat er in mijn kamer een muffe geur hangt. Geen idee waar die vandaan komt. Misschien is het van mijn kussensloop die ik al 2,5 maanden niet meer heb gewassen, omdat die van ons mams was en ik het vertikte hem te wassen! Dan toch maar een paar laatste veranderingen in mijn kamer gemaakt voor die laatste week: van kussensloop verandert en het matje van mijn bed (dat stonk ook best wel) ver weg gesmeten.

Dag 77 (16 april 2014)

’s Ochtends brachten we de knap afgewerkte handleiding naar het schoolhoofd van OS 4. We hebben haar ook bedankt met een geschenkje. Ze apprecieerde het en bedankt ons ook nog eens hartelijk. Ze drukte ons erop dat ze na de paasvakantie ons project zal voortzetten.

Ik nam waardig afscheid van de school waar we negen weken lang hebben gestaan.

Hierna gingen we voor de laatste keer naar de openbare markt. We kochten bananen om er deze zondag ‘bakabana’ van te leren maken samen met nanny.

In de namiddag nog eens lekker gechilld aan het zwembad, want het was voor de verandering nog eens stralend weer, zonder een grijs wolkje te bespeuren.

Ik ging ’s avonds voor de laatste keer naar de bibactiviteit. Jaja, nu spreek ik veel over handelingen die hier voor ‘de laatste keer’ gebeuren, want het einde van dit avontuur komt echt wel heel dichtbij nu. Ik had besloten om zelf actief deel te nemen aan de bibactiviteit door gitaar te spelen op een verhaal dat verteld wordt. De kinderen zouden de handelingen in het verhaal moeten uitbeelden (vertelpantomime). Ik improviseerde wat op het verhaal… En het klonk heel goed. Alleen was het jammer van de akoestiek, want mijn gitaarspel verdween enorm hard op de achtergrond door het lawaai. Maar toch werd het geapprecieerd en de kinderen keken ook wel eens naar hoe ik gitaar speelde.

Ik wou echt dat ik een paar dingen eerder had gedaan, zoals kinderen gitaar leren spelen of vaker in het openbaar gitaarspelen om kinderen te stimuleren om een instrument te leren spelen of het Dankerscentrum vaker bezoeken of … Ik wou dat ik nog zoveel had kunnen doen, maar ons project ging uiteraard altijd voor en ik had niet zoveel tijd voor andere dingen, behalve ook Rosio. Nu wel, nu ons project afgelopen is. Een zee van tijd …

’s Avonds heb ik me zwaar aan het werk gezet met het afwerken van Rosio ’s schriftje. Ik had namelijk voorgesteld aan zijn tante en zus of zij mijn werk wilden overnemen als ik weer weg ben, maar dat ik alles al zal voorbereiden. Ik heb deze week een eigen letterdoosje voor hem gemaakt en heel het schriftje bijna volgeschreven met letters die hij nog moet leren lezen en schrijven. Ik ben echt fier op mezelf dat ik dit allemaal heb gedaan voor hem. Nu hoop ik dat het waardig wordt voortgezet.

Dag 78 (17 april 2014)

’s Ochtends hebben Charline, Julie en ik goed voor het eindwerk gewerkt. We hebben ons vooral beziggehouden met de eindresultaten van de tutees. Echt knap om te zien hoeveel tutees er enorm gegroeid zijn in zowel technisch als begrijpend lezen!

In de middag ging ik voor de allerlaatste keer naar Rosio. Maar hij kwam niet naar beneden… Blijkbaar lag hij in bed met zware kiespijn. Ik besloot om met mijn gitaar naar boven te gaan, want dat was eigenlijk mijn verrassing voor hem. Na de sessie had ik normaal gezien een liedje voor hem gespeeld. Ik besloot om de sessie niet te laten doorgaan, aangezien hij zoveel kiespijn had. Maar ik speelde wel mijn liedje voor hem. Ik had het eigenlijk niet voorbereid, maar zoals gewoonlijk improviseerde ik en vertelde ik alles wat ik hem ter plekke wilde vertellen. Ik zag hoe hij luisterde en plotseling zijn hand voor zijn gezicht hield. Ik kon niet zien of hij moest huilen … Alles wat ik voor hem zong kwam vanuit m’n hart. Ik vond het een mooi afscheid. Hij zei niets, maar gaf reactie door me een ‘high five’ terug te geven toen ik het vroeg.

Daarna legde ik aan zijn zus uit hoe ze het leren lezen en schrijven moest aanpakken. Ik had ook alles nog eens in stapjes opgeschreven voor haar. Ik vond het jammer dat ik nu al weg moet, net nu het zo goed ging met hem. Dus ik hoop van harte dat ze met hem voort zullen gaan. Ik vond het een heel fijne ervaring en ik ben dankbaar dat ik de kans heb gekregen om iemand te helpen, al was het maar voor een paar weken. Ik zou het absoluut opnieuw willen doen.

’s Avonds had ik een date met Laetitia. We hadden afgesproken om roti in Shafana’s te eten. Hier wilde ik al sinds mijn aankomst in Nieuw- Nickerie naartoe, maar het kwam er nooit van. Chadia had deze eettent aangeraden. Daar aangekomen bleek Shafana ’s gesloten! We belden naar het restaurant en ze vertelden dat het enkel op donderdag gesloten is! Waaaarooooommmm?????

Dan aten we maar een lekker saotosoepje in Jungle. Hier kunnen we ook maar geen genoeg van krijgen … Ik ga die saotosoep toch ook wel missen hoor.

Hierna gingen we naar de filmavond bij Femmi en Hélène. Heel de bende was er. We keken naar ‘Loft’. Helaas hebben we de film niet kunnen uitzien, want we moesten ook nog naar het afscheidsfeest van Koen. Hij vertrekt namelijk maandag terug naar Nederland.

Het werd nog een gezellige en grappige avond met een borgoe- colaatje te veel…

Interessante weetjes:

- we hebben een alternatief voor Voltzberg kunnen vinden… namelijk een andere berg: Brownsberg en het stuwmeer. Het zal maar voor een nachtje zijn van 24 op 25 april, ons allerlaatste Surinaamse tripje. Volgende week woensdagochtend vertrekken we naar Paramaribo om daar in het weekend ook nog de vlindertuin en (misschien) de bioscoop te bezoeken. De laatste dagen in Nieuw- Nickerie en in het huisje en in Suriname zijn geteld.

- vandaag zag ik van dichtbij hoe een grote libel door een hele hoop termieten werd weggedragen. Het was echt te grappig om te zien!

Dag 79 (18 april 2014)

Het geluid van de vogeltjes en Julie die weeral eens naar het toilet moest (ja, ik hoor echt alles in mijn ‘diepe’ slaap, dus als er ooit een dief moest zijn… ik heb het gehoord en ik sta meteen paraat!) wekte me uit mijn slaap. Gelukkig, geen kater…

Vandaag is het een heeeeeeel speciale dag. Kevin, mijn grote broer, trouwt vandaag met zijn vriendin. Jammer dat ik hier niet bij kan zijn, maar ik heb het aanvaard en gerelativeerd. Ik neem genoegen met de filmpjes en foto ’s die ik thuis zal te zien krijgen.

Ik wens hen samen met Zeno een prachtige toekomst vol geluk en liefde toe.

’s Middags ging ik met Laetitia eten in rarara… Shafana’s! Het was gelukkig wel open op deze feestdag. Toevallig zaten onze vrienden Charline, Julie, Renée, Jan, Anke … er ook. En ik maar heel ons verblijf zagen aan de oren van Charline en Julie om eens in Shafana’s te gaan eten J … Wat groepsdruk allemaal niet kan doen hé.

Er stond me vandaag ook een skypesessie met mams te wachten. Ze had het uiteindelijk wel kunnen regelen om (heel kort) te skypen vanuit de locatie waar m’n broer trouwt. Het was niet gemakkelijk om het te kunnen regelen, maar het was de moeite absoluut waard! De timing was best wel slecht, want ze vroeg of ik kon skypen toen ik net mijn eten had besteld… Het was ook niet echt de geschikte plek om op mijn gemakje te skypen… Ik zou dus snel moeten eten en naar de WINgroep moeten vertrekken. Dat was totaal geen probleem, want de hoeveelheid eten was enorm schaars… twee patatjes en enkele stukjes kousenband met een zeer pikant sausje en kip met roti… De roti was suuuuperlekker, maar de rest was veel te pikant.

Ik haastte me naar de WINgroep en kwam probleemloos op skype terecht. De details zal ik besparen, maar ik kan zeggen dat ik toch wel superblij ben dat ik toch iets live heb kunnen volgen van mijn broer z’n trouw. Ik heb hem zelfs nog mogen zien met zijn bruid!! Dat had ik echt nooit durven denken. Ik ben dankbaar voor wat me toch nog is gegund J En vooral voor mams die zo haar best heeft gedaan om hier voor te zorgen. Danku liefste mamsie! Love you!!!!!!

Voor de rest was het nog een rustig avondje thuis.

Of toch niet …

Julie spotte een dynamische kakkerlak in de keuken. Wie kon er weer de kakkerlak opruimen? … Ja, ik. De kakkerlak was heel snel en kon zich goed verstoppen. Het was een beetje griezelig om te zien. Nimai, ik begrijp niet goed hoe jij die kakkerlak in Brazilië te vriend hebt kunnen houden, hoor J

Ik hoop dat het niet jouw vriend was, maar ik heb hem met mijn flipflop doodgemept… Hoewel, dat dachten we. We hebben de hopelijk dode kakkerlak in een aantal zakken ver weg in de vuilniszak gestopt. Straks gaan we hier ook nog een grote spin tegenkomen? Want we hebben tijdens heel ons verblijf in dit huis nog geen enkele dikke spin gespot. Gelukkig maar zeker? Ik weet niet of ik dan ook de heldin kan zijn …

Morgen gaan we naar een hindoestaanse bruiloft! Jammer genoeg maken we de ceremonie niet mee, maar wel het feest… Beter dan niets hé! Ik kijk er al naar uit!

Interessant weetje:

- nog maar 10 dagen en ik ben helemaal terug!! Ik geniet van onze laatste ochtenden, middagen en avonden hier in huis, want het zal snel voorbij zijn …

Oooooooh, ik ga zo blij zijn om jullie allemaal weer terug te zien!!!!!!

De laatste dagen op OS 4

Dag 65 (4 april 2014)

Allerliefste lezers

Er is in de afgelopen dagen niet zo enorm veel gebeurd. We hebben ons vooral nog beziggehouden met ons project. Vandaag was het de laatste sessie met het tutorlezen en een muzische activiteit. Volgende week gaan we enkel de tutees testen en is het ook afscheidsfeest en diploma-uitreiking. Het was zo vreemd om vandaag de laatste sessie te houden. Dan voel je extra hard hoe snel de tijd is gevlogen!

Volgende week is het ook presentatie over ons project voor de leerkrachten en het schoolhoofd van OS 4. Spannend!

Deze week kwam ik bij Rosio op bezoek om nog wat letters te leren lezen en schrijven. Ik zat nog maar net op de stoel en ik zakte al door de vloer. Er zat namelijk een groot gat dat ik niet gezien had. Enorm gevaarlijk, maar eigenlijk was het best wel grappig. Het was een succesvolle sessie waarbij Rosio meteen goed meewerkte en af en toe wel eens lachte! Ik ben heel fier op hem.

Toen ik de volgende sessie naar hem thuis kwam, was hij aan het slapen. De voordeur was op slot en er was voor de rest niemand thuis. Ik belde zijn tante om te vragen hoe ik dit kon oplossen. Ze stelde voor om langs de achterdeur, die wel open was, te gaan. Ik klom over de scherpe en verroeste golfplaten rond de tuin (bij ons zouden het houten hekken zijn), om dan achteraf te weten te komen dat de deur tussen de golfplaten gewoon open was!

Het was niet gemakkelijk om Rosio uit zijn bed te krijgen, maar na ongeveer een halfuur is het me gelukt. We zijn dan met zijn fiets naar de fietsenmaker gegaan. Onderweg heb ik hem veel dieren laten zien en ontdekken, zoals ik hem had beloofd. Hij lachte heel veel, want hij houdt van dieren. Op de terugweg heb ik hem een blik op een dode kat in de beek bespaard!

We kwamen aan bij Butch, een man die altijd bij de fietsenmaker te vinden is. Ik zag dat Rosio meer en luider tegen hem praatte dan tegen mij. Hij was heel trots op het eerste fietslicht dat hij al mocht repareren. De sessie lezen en schrijven ging eveneens goed. Het was een lange voormiddag, maar het heeft zeker zijn vruchten afgeworpen.

In de namiddag hebben we het liedje voor Varsha afgemaakt. Ze is namelijk afgestudeerd aan de hogeschool en ze geeft morgen een borrelfeest. Als verrassing zullen we een lied voor haar zingen. Het is op de melodie van Guus Meeuwis – het is een nacht (uiteraard!) en de tekst hebben we met zijn allen geschreven. En natuurlijk zal ons Ilona het lied op de gitaar begeleiden J. Het zal de allereerste keer zijn dat ik in het openbaar (dus niet in ons huis) op de gitaar zal spelen voor zowel bekende als onbekende mensen in Suriname.

Dag 69 (8 april 2014)

Een vroege ochtend. Ik werd zoals altijd wakker met een rode gloed in mijn kamer van de vroege zon die door het rode gordijn scheen. En nog steeds floten de vogeltjes me weer wakker. Zucht… Dit ga ik toch echt missen hoor.

Zoals gewoonlijk zette ik mijn koffietje en moet ik tegenwoordig telkens de waterkoker helemaal uitwassen, omdat de mieren er overal in zitten! Grrrrr, stomme mieren! Ze zitten écht overal… zelfs in mijn broek!! Die mieren en andere beestjes en overal gekkokak ga ik echt niet missen!

Zaterdag hebben we Varsha ’s liedje nog geoefend en ’s avonds op haar feest gespeeld. Ze vond het geweldig om een eigen liedje te hebben en dan nog wel op haar lievelingslied van Guus Meeuwis! We hebben voor de rest nog veel gedanst en ons geamuseerd op Hindi-muziek. Varsha ’s familie vond ons blijkbaar geweldig en weer een sensatie om naar te kijken …

Het gaat goed met Rosio. Hij doet goed zijn best en maakt zijn huiswerk. Hij leert ook heel snel. Ik mag superfier zijn! Hij mocht maandag beginnen werken bij de fietsenmaker en heeft dit al goed gedaan.

Vandaag hebben we een presentatie gegeven over ons tutorproject voor de leerkrachten en het schoolhoofd van OS 4. Het moest kort en krachtig zijn en ja hoor, dat was het zeker en vast. Ze waren enorm geïnteresseerd in ons project. Het schoolhoofd zei zelfs dat ze ons project na de paasvakantie absoluut wil verder zetten. De leerkrachten vertelden ook dat ze betere leesresultaten zagen bij hun kinderen sinds ons project.

Oooooh, wat ben ik gelukkig! Ik ben zo blij dat we Chadia ’s project succesvol hebben verder gezet en haar handleiding zwaar gepromoot hebben J. Jaja, het loopt hier heel goed! (ode aan Chadia).

’s Avonds gingen we eten in Residence Inn ter gelegenheid van Hélène’s pre-tentamenresultaten (ofzoiets). Lorenzo, de touroperator, kwam ons vertellen dat Voltzberg niet meer doorgaat, omdat het tijdens Pasen valt en er dan enorm veel stagiaires uit Paramaribo naar daar trekken. Er was geen plaats meer voor ons en we stonden al op de wachtlijst. Noooooooooooooo!!!! Lorenzo had wel een alternatief: 8 dagen op safari in Guyana waarvan 2 dagen in een luxehotel in Brazilië. Het klonk geweldig!! We zouden er toch eens een nachtje over slapen.

Interessant weetje:

- in het begin van ons verblijf hadden Charline, Julie en ik een beetje gewed wanneer mijn armbandje kapot zou gaan. Ik heb namelijk al bijna 2 jaar een armbandje uit Hongarije rond mijn rechterpols. Ik heb het nog nooit uitgedaan! Mijn allerliefste vriendin, Ilse, draagt exact hetzelfde armbandje. Maar door al dat gebaad en met de handen in het water van het wasmachine e.d. in Suriname is m’n armbandje helemaal uitgerafeld en hing het nog maar aan twee draadjes vast. Op Varsha ’s feest is het kapotgegaan! Het armbandje heeft het welgeteld 2 maanden en een week volgehouden. Snif … Niemand heeft de weddenschap gewonnen, want we dachten allemaal dat het in de eerste maand al kapot zou gaan.

Dag 70 (9 april 2014)

Een nachtje erover geslapen… hm… omwille van bepaalde redenen hebben we besloten om niet mee op safari te gaan. We hopen wel iets te doen in plaats van Voltzberg.

Vandaag zag ik samen met Charline hoe een hondje door een bromfiets overreden werd! Het ene moment zagen we de puppy nog spelen met andere honden… steekt rustig de straat over… een bromfietser tegen 50 km/h in zicht… staarde zoals gewoonlijk te lang naar ons en keek niet voor zich… reed over de hond… een vreselijk geluid… we durfden niet achterom kijken… het was enorm traumatisch! Maar dergelijke dingen gebeuren hier elke dag… ik keek na een grotere afstand toch nog achterom en zag dat die stomme bromfietser enkel naar zijn brommer aan het kijken was! Arme puppy… Moge hij in vrede rusten. Ik hoop dat ik het beeld uit mijn geheugen kan wissen. Zo besef je dat het leven aan een zijden draadje hangt en dat de dood telkens naast je loopt… Klinkt luguber hé.

Waaaat???! Nog maar 20 dagen, waarvan ongeveer 15 dagen in Nieuw- Nickerie. Man man, de tijd is toch ongelooflijk!

Dag 71 (10 april 2014)

Vandaag was het de allerlaatste dag op OS 4. We hebben deze week alle tutees getest op technisch en begrijpend lezen. We zagen bij de meeste tutees grote vorderingen. Ik durf zeggen dat ons project absoluut geslaagd is!

We hebben ook diploma’s gemaakt voor zowel de tutors als de tutees. De tutees hebben een tekening gemaakt voor hun tutors op de diploma’s.

Als geschenkje hebben we een pakje suikerspin met een potlood (met keicoole print) en een fotootje van heel de groep met de juffen en een zelfgeschreven tekst op de achterkant, gemaakt. Tijdens het reflectiemoment vertelden we dat we de kinderen hard zullen missen en dat ze allemaal heel goed hun best hadden gedaan. We zagen aan hun gezichten hoe hard ze ons wel gingen missen. Daarom gingen we er het beste van maken tijdens het afscheidsfeest. Er werd grappig gedanst en geklapt. We dronken met zijn allen een lekker perzik- of mangosapje. We kregen nog wat tekeningen en tekstjes van de tutors en tutees. En uiteraard kregen we nog enorm veel brasa ’s van een paar kinderen.

De coördinatrice vond het zeer jammer dat het al afgelopen was. Ze wou zo graag dat we nog wat langer konden blijven. Die negen weken zijn toch supersnel gevlogen moet ik zeggen. Het waren prachtige negen weken waarin we veel hebben gelachen; ook wel eens streng moesten zijn en onze stemmen moesten verheffen; waarin de tutors zijn gegroeid en hun tutees goed hebben leren lezen; waarin de oudere en jongere leerlingen heel goed leerden samenwerken; waarin we veel muzisch hebben gewerkt; waarin de meeste tutors en tutees van weinig motivatie en betrokkenheid naar een grote motivatie en betrokkenheid zijn gegaan. Ze konden er geen genoeg van krijgen! De meesten vinden het nu heerlijk om te lezen. De tutors vonden het vooral fijn om de jongere leerlingen te helpen en om iets te betekenen voor hen.

Voor de verandering heb ik geen traantje gelaten. Misschien komt dat later nog wel. Ik besef nog steeds niet dat het project afgelopen is en dat het misschien wel de laatste keer was dat we die lieverdjes zagen. Want het is een feit… Ik ga niet meteen terugkomen naar Suriname. Ik vind het erg voor hen dat ze telkens afscheid moeten nemen. Net zoals Rosio… hij heeft op jonge leeftijd al afscheid moeten nemen van zijn moeder. Binnenkort moet ik ook van hem afscheid nemen.

Het leven zit vol met prachtige mensen die komen en gaan. Sommigen blijven in je leven bestaan. Het lot beslist wie je op je pad zal kruisen en waar en wanneer die mensen je weer laten gaan. (Jaaaa! Ik geloof in het lot oké!)

Interessante weetjes:

- ik heb geleerd om hier elke dag (zelfs drie keer per dag) de afwas te doen! Lucky for you, mams! J

- ik heb ook geleerd om Cheetos chips te eten à Ortwin, je zal niet geloven wat je ziet, hehe …

- ik heb eeeeeindelijk een keer een Surinamer spontaan ‘no spang’ horen zeggen! Daar heb ik zolang op gewacht. Die reisboekjes kloppen niet meer hoor. Surinamers zeggen veel meer ‘aboeng’ dan ‘no spang’ !

avontuur in Apoera, Blanche Marie en Guyana

Dag 57 (27 maart 2014)

Ramram lezers

Gisteren hadden we een gesprek met het schoolhoofd van OS 4. Het is goed verlopen. We hebben voorgesteld om een presentatie over ons project over tutorlezen aan de leerkrachten van OS 4 te geven. Dit zal plaatsvinden tijdens de pauze in de voormiddag op 8 april. We kijken er al naar uit!

We kwamen ook te weten dat ons project nog maar twee weken zal duren in plaats van drie weken. Op 17 april begint hier de paasvakantie. Maar we dachten dat de naschoolse opvang nog zou doorgaan tot 17 april. Blijkbaar was dit niet het geval.

Meteen na dit gesprek had ik met Maartje afgesproken om naar Rosio te gaan. We gingen naar hem thuis. Zoals we hadden verwacht, sprak hij geen woord tegen mij omdat ik een vreemde ben. Hij heeft me enkel aangekeken toen we elkaar voorstelden. Daarna zat hij naast me en heeft hij zich afgewend. We hebben meteen afgesproken om morgen naar de fietsenmaker te gaan, zodat zijn fiets gemaakt kan worden en zodat hij kan zien of hij daar een handje kan helpen in de week. Daarna zou ik zijn beginsituatie in verband met lezen en schrijven vaststellen in een kantoor van de WINgroep dat naast de fietsenmaker ligt.

De volgende ochtend kwam Rosio niet opdagen bij de fietsenmaker. Ik besloot om nog meer dan een halfuur te wachten. Zijn tante nam haar gsm niet op. In plaats van Rosio en zijn tante kwam er een moeder met haar kind aangewandeld. Toevallig was het kind een leerling die deelnam aan ons project. De moeder was helemaal overstuur en begon een hele uitleg enkel aan mij gericht. Ze vertelde erge dingen. Ze wist zichzelf geen raad meer en begon te huilen. Instinctief luisterde ik en ik probeerde te helpen, maar ik verwees haar vooral door naar de WINgroep, omdat men daar is opgeleid in het bieden van hulp in dergelijke situaties. Ik wandelde met hen mee en samen wachtten we, want iedereen was in vergadering. Achteraf bekeken vond ik dat ik het goed had aangepakt. Ik ben niet opgeleid om dergelijke situaties op te vangen, maar het enige dat ik kon doen was een luisterend oor zijn voor de moeder.

Na een uur waren Rosio en zijn tante niet komen opdagen. Ik belde ’s avonds nog eens en toen nam zijn tante wel op. Ze vertelde dat hij in de ochtend niet durfde gaan. Ik stelde meteen voor om de volgende dag naar hen thuis te komen en de eerste sessie daar zou laten doorgaan.

Vandaag ging het enorm goed in het tweede leerjaar. De kinderen waren heel rustig en er was geen dierentuin toen we binnenkwamen. Dit kwam allemaal omdat er een klasleerkracht aanwezig was. Onze sessie is heel goed en probleemloos verlopen. Zelfs het jongetje dat telkens opstandig deed en zelden wilde meelezen en meedoen met de muzische activiteit, deed nu moeiteloos met alles mee. Ooooh, wat was ik zo gelukkig!!

Ik voelde me ’s avonds een beetje ziek worden. Geen idee hoe dit zou komen. Het enige wat in me opkwam was de denguemug die je griep kan bezorgen of elke nacht slapen met mijn ventilator aan.

Interessant weetje:

- zelfs de shoarma is hier enorm pikant!

Dag 58 (28 maart 2014)

Vandaag stond ik op en voelde me nog slechter dan gisteren. Ik vocht heel de dag tegen het ziek zijn. Neeee, ik moest en zou meegaan naar Blanche Marie dit weekend!

’s Middags ging ik naar Rosio. Hij zat op de trap en wilde niet naar beneden komen. Elke persoon die in het huis rondliep probeerde hem naar beneden te halen, maar niets hielp.

Ik besloot naast hem op de trap te zitten en hem op allerlei manieren aan het praten te krijgen. Maar tevergeefs… hij reageerde niet. Toen ik hem een vraag stelde over de vogel die in een kooi in de kamer zat, antwoordde hij door ‘ja’ te knikken. Het was zijn vogel. Ik vroeg hem welk eten hij de vogel gaf en hij fluisterde heel zacht ‘zaad’. Hij heeft het zelfs twee keer herhaald. Net toen het gesprek aan het rollen ging, viel zijn driftige vader binnen en riep hem naar beneden. Rosio’s tante had hem opgebeld. Rosio klapte weer terug dicht en ging bliksemsnel naar beneden. Ik vreesde even dat ik erge scenario ’s te zien ging krijgen, maar de vader heeft hem niets gedaan of gezegd. Rosio reageerde nu helemaal niet meer op de dingen die ik voorlegde of vroeg.

Na een uur besloot ik door te gaan en het volgende week opnieuw te proberen. Maar zijn tante kwam er ineens aan met een gigantisch groot glas mangosap. Ik heb nog lang met de tante gepraat over Rosio.

Ik blijf erin geloven dat hij na een tijdje wel tegen mij zal praten en dat ik hem toch een beetje kan leren lezen en schrijven voor de tijd dat ik hier nog ben.

Daarna heb ik thuis nog even kleren gewassen en ik ben op deze snikhete dag met een stekende zon in mijn bed gekropen met een pijnstiller, want ik voelde me ziek, ook al had ik geen hoge koorts. Ik wou de uitstap naar Blanche Marie voor geen haar missen! Na het dutje voelde ik me al iets beter.

Julie’s vriend, Marijn, is gisteren gearriveerd. We zijn met z’n allen ’s avonds iets gaan eten in Concorde. Hier heb ik het bekende, lokale gerecht bruine bonen met rijst ofwel ‘BB+R’ geproefd. Het was echt superlekker.

We zijn allemaal heel vroeg gaan slapen, want we waren supermoe en moesten goed uitgerust zijn voor onze uitstap naar Blanche Marie morgenochtend.

Dag 59 (29 maart 2014)

Ooooh, ik heb supergoed en lang geslapen. Ik voelde me al veel beter en was helemaal klaar voor de grote uitstap!

We werden rond half elf opgehaald met een busje. We waren in totaal met vierentwintig personen: de zes Gentse stagiaires, de drie Nederlandse stagiaires drama- en beeldtherapie, de zes Nederlandse dokters, Koen, wijzelf (Charline, Julie, Marijn en ik), Lorenzo, Denzel (Lorenzo ‘s 9-jarig zoontje), de cameraman Zsa Zsa en de bootsman.

Het busje bracht ons naar Southdrain om daar in de boot richting Apoera te stappen.

Jaja, aangezien het de laatste keer was dat Lorenzo een tour naar Blanche Marie zou doen, werd er een documentaire van gemaakt en zou dit op de Surinaamse televisie komen. Lorenzo stapt namelijk in de politiek binnenkort en hij wil hier al zijn zinnen op zetten. Ook Voltzberg zal zijn allerlaatste georganiseerde tripje worden.

Na nog geen uur rijden, kwamen we aan in Southdrain. Hier laadden we de boot in met alle spullen: rugzakken, voedsel- en drankvoorraad … We konden nooit geloven dat we met vierentwintig personen en alle spullen in de boot zouden passen. Maar ja hoor, het is toch gelukt, omdat we met vijf personen op één bank gepropt zaten. Vooral de personen die uiterst links en achteraan in de boot zaten werden kletsnat. We vaarden ongeveer twee uur in de felle zon op de Corantijnrivier met aan onze linkerkant ‘Suriname’ en aan onze rechterkant ‘Guyana’. We stopten even in ‘het gele huisje’ in Guyana. Dit was een huis aan het water waarin we even gingen lunchen. Het was Chinees: tjauw mien en nasi.

Toen kwamen we aan bij de krijtrotsen van Orealla in Guyana. Daar plonsden we in het water van de Corantijnrivier. De bodem lag bezaaid met speciale kleistenen. Als je zo’n steen brak en de helften over elkaar wreef, kwam er een vloeistof uit waarmee je jouw huid kon scrubben.

Na dit heerlijke plonsje stapten we terug in de boot om vervolgens nog een uur naar Apoera te varen.

Vlak voor de avondschemering kwamen we aan in Apoera. Wow, het was echt prachtig! Een mooi terras aan de Corantijnrivier; een trap die naar boven leidde; bovenaan stond een groot huis met gewone slaapkamers, een keuken, toiletten en douches, de eetruimte onder een afdak; een hangmattenkamp ernaast. Dit had ik echt niet verwacht.

De avonturiers hingen meteen hun hangmat op in de hut naast het grote huis. Ik was één van de avonturiers, samen met Charline, Lore, Ileen, Femmi en Hélène. De anderen sliepen in de slaapkamers. De hangmatslapers hadden een prachtig uitzicht over de Corantijnrivier.

Het avondeten werd klaargemaakt. Ik hielp een handje mee met het schillen van aardappelen en cassave. Er stond ‘Bravosoep’ op het menu, een creoolse maaltijd. Het was echt een lekker soepje. Het lijkt vooral op waterzooi, maar dan met Surinaamse ingrediënten en suuuuuuperveel look.

Het werd een gezellige avond. We praatten met zijn allen en speelden spelletjes: hints, liedjes zingen, wie is het …

Normaal gezien konden we naar de discotheek in Apoera gaan, maar niemand had er zin in. Iedereen was te moe en het werd te laat vermeld.

Heel moe ging ik voor de anderen al in mijn hangmat liggen. Ik viel in slaap met het geluid van luide krekels en een raar insect dat een enorm vreemd, krakend geluid maakte. Er sprongen ook telkens kleine kikkers op mijn klamboe. De volgende ochtend moesten we er vroeg uit, want dan trokken we naar de watervallen van Blanche Marie.

Interessant weetje:

- ‘bacove’ is eigenlijk de Surinaamse benaming voor een banaan die wij in Europa kennen en ‘banaan’ is in Suriname iets anders dan de banaan die wij kennen. Het lijkt op een banaan, maar het proeft helemaal anders.

Dag 60 (30 maart 2014)

Vandaag was ik als eerste vroeg wakker door het geluid van een zwerm vogels in de bomen. Ik hoopte de zon eens te zien opkomen, maar helaas… het was al licht.

We hebben stevig ontbeten: een paar tasjes straffe koffie, boterhammen met scrumbled egg à la Lorenzo en als afsluiter een lekker stukje pompelmoes.

Rond 9u vertrokken we met twee jeeps en een busje richting Blanche Marie. Er waren maar 8 plaatsen in totaal om in de laadbak van de jeep te zitten. De plaatsen waren al snel bezet… zoals Charline het altijd zegt, ‘het leven is voor de snellen’. Maar mijn tijd ging nog komen hoor …

Degenen die in de laadbak zaten, zaten na een uur rijden helemaal onder het rood-oranje stof van de zandweg op weg naar Blanche Marie. Op een bepaald moment reden we ineens in de dichte jungle. Je kon de bladeren zo aanraken. We spotten continu felblauwe vlinders, genaamd ‘morpho menelaus’. Ik probeerde telkens een foto te nemen van deze vlinder, maar na een tiental pogingen heb ik het toch maar opgegeven. De foto zat in mijn hoofd, dacht ik. We hebben geen slangen, jaguars of vogelspinnen gezien.

Na een Chinese lunch in Blanche Marie, maakten we een wandeling op onze flip flops door de jungle naar de watervallen. Ja hoor, daar hadden we het weer… de bootsman kwam naast me wandelen en begon met me te praten. Ik vond het op zich niet zo erg, maar op den duur vond ik hem iets te vriendelijk en drong hij zich op. Zoals we intussen wel weten, kunnen Surinaamse mannen geen ‘nee’ aanvaarden. Ik voelde me niet op mijn gemak.

Veilig en wel kwamen we aan bij de indrukwekkende watervallen. We hebben erin gezwommen. Maar het deed soms wel pijn, omdat er niet-zichtbare rotsen in het water zaten. Dus hier en daar botste ik er wel eens tegen. Het water had een harde stroom die je snel meesleurde. Gelukkig kon ik me telkens aan een rots of aan iemand anders vastgrijpen.

Oh man, het was een zalig en zuiverend gevoel om vlak onder de waterval te staan. We hadden enorm veel geluk met het weer vandaag, want de zon heeft ons heel de dag vergezeld. We gingen zwemmen in een rustigere stroom, iets lager gelegen. Maar na een tijdje spotte Lorenzo een sidderaal in het water. Sidderalen geven stroomstoten af. Als een sidderaal je met zijn kop en staart aanraakt, krijg je een elektrische schok door je lichaam. Het kan levensgevaarlijk zijn. Dus dit wil je absoluut niet meemaken! Iedereen ging snel weer uit het laaggelegen water.

Uiteindelijk wandelden we terug en vertrokken weer richting Apoera. Marijn, Julie en ik gingen als de bliksem meteen in de laadbak van een jeep. Wow, het was echt geweldig om door de dichte jungle te rijden in een laadbak, ondanks het continu ontwijken van een tak en het constant verschuivende bankje waarop we zaten. Het leek net op een videospelletje. Soms was ik zo gefascineerd door de dingen om me heen, waardoor ik een takje niet zag aankomen… dit kwam als een zweepslag in mijn gezicht. Het was een hilarische rit! Vooral toen er een korte, stevige regenbui op ons neerkwam. Er kwam een heerlijke, speciale geur van regen vrij in het oerwoud. Dat was nu echt eens genieten J. We hebben ook twee papegaaien in de lucht gespot.

Ik had er toch wel genoeg van toen we terug op de grote zandweg terecht kwamen, met al het opwaaiende, rode stof. Er was ook een superharde tegenwind, omdat de chauffeur zo’n 70 km/h reed. Ik kon mijn ogen gewoon niet meer openhouden. Ik was zelfs bang dat mijn bril zou wegwaaien. Julie en ik hebben de rest van de rit gebukt gezeten, om uit de stevige wind te blijven. Marijn niet… dit was aan zijn rood-oranje gezicht te merken toen we allemaal uitstapten. Julie en ik zaten uiteindelijk ook een beetje onder het rood-oranje stof.

Ik was stikkapot van de lange, winderige rit. We hebben nog wat hout gesprokkeld voor het geplande kampvuur in de avond en gingen ons daarna douchen.

Toen ik supermoe op een stoel voor de douche braafjes op mijn beurt zat te wachten, kwam die Surinaamse bootsman weer naar mij. Hij vroeg of ik die avond mee iets wilde gaan drinken met hem in Apoera. Man man man… Waarom sprak hij eens geen ander meisje aan en enkel mij? We zaten er wel met zo’n vijftien vrouwen! Ik was een beetje geïrriteerd en snauwde hem af met een korte ‘NO!’ (ja, hij sprak enkel Engels).

Na een lekkere frisse douche en een koffie voelde ik me al veel beter en wakkerder.

’s Avonds aten we Europees: spaghetti! (ook met heel veel look, dus we aten look met spaghetti).

Het regende heel de avond enorm hard en lang. Maar uiteindelijk hebben we nog heel laat een kampvuur gehouden. Er heerste een gezellige sfeer. Denzel, de goochelaar, liet een paar grave trucjes zien met de kaarten. Ik ben heel laat in mijn hangmat gaan liggen. Mijn rug was kapot van de boot de vorige dag en van de jeep vandaag. Ai ai ai …

Dag 61 (31 maart 2014)

Deze ochtend werd ik weer vroeg wakker door de vogels en ook omdat ik heel dringend naar het toilet moest. Het was nog heel donker. Ik besloot wakker te blijven, want ik wou de zon echt eens zien opkomen. Helaas waren er te veel wolken en heb ik de zon niet kunnen zien.

Toen iedereen wakker was, hebben we onze spullen ingepakt. Na alweer een stevig en lekker ontbijt, laadden we de boot in. We maakten een wandeling op onze flip flops naar de haven in Apoera. Er was eigenlijk niet zoveel te zien, behalve bauxiet, omgehakte boomstammen en een oude treinwagon. We werden opgehaald door de boot en vaarden een klein stukje richting indianendorp, genaamd ‘Kwamala’.

Helaas hadden we te weinig tijd gekregen om het dorpje deftig te kunnen bezichtigen. Ik zag zelfgemaakte houten hutjes; naaktrondlopende kinderen; zonnepanelen (jaja, heel modern in zo’n indianendorp); kralen die gebakken werden; indiaanse vrouwen die zelfgemaakte sieraden verkochten. Alles wat ze gemaakt hadden, was zo mooi… uiteindelijk heb ik een verrassing gekocht voor het thuisfront en een papegaaienkroon. Over de kroon twijfelde ik heel hard, want een vogelvriend als ik vond het supererg voor de papegaai die hiervoor gepluimd werd! Ik voelde me een verrader, maar ik heb het toch gekocht.

Iedereen ging snel terug de boot in, richting Orealla in Guyana. Toen we daar aankwamen, kregen we een korte uitleg over Orealla verteld door een Guyanees.

We maakten een wandeling door Orealla. Het was een mooi dorpje met vriendelijke mensen. Guyana lijkt enorm veel op Suriname. Plotseling begon het hard te regenen. Het was gevaarlijk glad op flip flops, dus ik heb op blote voeten door de modder gewandeld. Ik was hierdoor een eind achterop geraakt. Ik maakte van deze gelegenheid gebruik en ik heb een beetje gebruld in de gietende regen… zaaaaaalig was het!!!! Ik voelde me goed en was superblij. Elke dag dankbaar dat ik zoveel mooie ervaringen mag opdoen en kan genieten van de beloning waarvoor ik jarenlang alles heb gegeven en geofferd.

Na een Chinese lunch in Orealla, gingen we terug op de boot richting krijtrotsen. Het was niet echt zwemweer deze keer, dus we bleven niet lang. Ik zat eeeeeindelijk eens helemaal vooraan in de boot, omdat ik voor de verandering eens snel was.

We vaarden met een verdacht grote snelheid terug naar Southdrain. We gingen de wilde golven tegemoet omringd door zware en donkere wolken en een felle wind. Vooraan vingen we vooral de wind en de schokken op en achteraan vingen ze vooral water op. Het was echt erg om te zien. Femmi zag op den duur helemaal blauw en Ileen had een rode neus van al dat water over zich. Toen Southdrain in zicht was, viel er ineens een grote stortbui. Alles en iedereen in de boot werd kletsnat. We zagen geen steek meer. Het was best wel eng. We kregen precies een gratis, gevaarlijke attractie.

Heelhuids meerden we aan bij het strand. Charline viel bij het uitstappen toch wel elegant in het water zeker. De meesten hadden zich omgekleed en stapten droog op de bus. Met loeiharde muziek van UB40 reden we terug naar Nieuw-Nickerie. ’s Avonds hebben we nog eens in CMK gegeten. Het was lang geleden… sinds onze allereerste week in Suriname. Waar is de tijd toch gebleven? Het is nu nog maar 29 dagen te gaan!

Ooooooh, het was een zalig weekend waar ik altijd met een lach naar zal terugkijken.

Next trip in line: Voltzberg !

Voorlaatste keer in Paramaribo en andere belevenissen

Dag 50 (20 maart 2014)

Allerallerliefste lezers,

de dag na Holi Phagwa had ik vermoedelijk een allergische reactie op het poeder van de dag ervoor. Het was helemaal te vergelijken met gordelroos, maar het zag er enkel niet zo erg uit. Ik vond het verschrikkelijk, want het jeukte zo hard en het deed pijn om continu het gevoel van elektrische prikkels te hebben. Na een speciaal toverzalfje dat ik bij had, was het na twee dagen helemaal verdwenen.

Verder wil ik nog zeggen dat ons project heel goed verloopt. We hadden deze week formatieve evaluatie of anders gezegd: tussentijdse evaluatie.

We zagen dat de meerderheid geëvolueerd was in het begrijpend lezen en in het technisch lezen zelf. Dergelijke resultaten maken een mens blij.

Kortom, ons onderzoek verloopt heel goed. We zijn hier dan ook speciaal voor onze professionele bachelorproef die we goed moeten afronden om ons diploma dit jaar in handen te krijgen. Oh, wat kijk ik zo hard uit naar het moment dat ik het diploma in mijn handen heb! Hier droom ik nu al vijf jaar van, zeg.

Vorige week en deze week zijn er al twee leerkrachten komen kijken in de klas. Dit is al een hele grote stap, want de meesten zijn niet zo geïnteresseerd.

Helaas was groep 2, de jongste groep, deze week enorm druk. Ze stelden zich nog harder aan dan ooit tevoren. Ze hadden er geen zin in en wilden alleen maar spelen. Dit heeft natuurlijk ook een effect op de tutors die er op deze manier ook geen zin meer in hadden. Je merkt het verschil in klassfeer zo hard tussen groep 2, 5 + 6B en groep 3 + 6A. De groepen zijn elkaars uitersten.

Uiteindelijk krijgen we de kinderen van groep 2 wel rustig aan het lezen, maar daarvoor moeten we telkens onze stem verheffen of met herhalende waarschuwingen afkomen.

Het weer is hier ook niet alles. Ik geloof dat de zon op reis is gegaan naar België. Ik heb gewoon te veel zon weggestuurd! Het blijft hier wel warm, maar het regent enorm veel en het is bijna elke dag continu bewolkt. Alsjeblieft, stuur de zon terug? J

Vandaag vroeg Maartje aan Julie en mij of een van ons een 13- jarige jongen, Rosio, willen helpen met leren lezen en schrijven. Uiteindelijk hebben we besloten dat ik het mag doen. Ik heb met Maartje afgesproken dat ik volgende week maandag zal kennismaken met de jongen. Maartje heeft me al gewaarschuwd dat de kans heel groot is dat hij weinig tot niets tegen mij zal zeggen. Ik ben benieuwd…

Interessante weetjes:

- ik kan hier echt niet meer vroeg gaan slapen, maar ik ben woensdag tegen 21u in mijn bed gekropen en ik heb in tijden niet meer zo lang, vast en goed geslapen! Het verschil was te merken de volgende dag. Ik voelde me levendiger en fitter dan ooit. Zalig was het!!

- eigenlijk mogen ze ons geen ‘bakra’s’ noemen! Want een bakra is eigenlijk een blanke NEDERLANDER! Wij zijn Belgisch… Maar ja, helaas heeft maar 10 procent van de Surinamers ooit gehoord van het land België.

- we staan vermeld in de online krant over Holi Phagwa… Maar helaas noemen ze ons in dit artikel ook ‘Nederlandse stagiaires’… grrrrrrrrr!

Dag 51 (21 maart 2014)

05u00… wekker… opstaan… weer te weinig geslapen…

Hop naar de bus van 6u. We hadden geluk, omdat Julie en ik de dag ervoor om 7u ’s ochtends (speciaal heel vroeg opgestaan) de busticketjes zijn gaan kopen. Hoe vroeger je gaat, hoe beter de plaatsen op de bus en hoe kleiner de kans is dat je op een klapstoeltje terecht komt. We hadden lekkere, zachte zetels. Naast mij zat een moeder met haar kind. Het arme kind heeft een aantal keer moeten overgeven in de bus. Gelukkig had ik een zakje aangeboden, anders weet ik niet op welke plekken hij allemaal zou overgegeven hebben…

Eindelijk aangekomen in Paramaribo, wetende dat dit de voorlaatste keer zal zijn dat we hier naartoe gaan. We logeerden deze keer in een andere guesthouse: Albergo Alberga. Zus en Zo was al volzet. Deze guesthouse was ook gezellig en gelegen in een rustige straat met prachtige, Amerikaanse huizen. Ze moesten nog puzzelen om vijf personen in twee kamers van twee personen te krijgen.

We zetten onze trekrugzakken in één kamer en werden buiten opgehaald door Chico. Klaar om anderhalf uur lang te rijden naar Berg en Dal. We reden door prachtige landschappen in het binnenland. We zagen hier en daar een klein marrondorpje waar de marrons op wit zand zelf hun huisje uit golfplaten hadden gemaakt. Echt heel bijzonder om te zien.

We kwamen aan in Berg en Dal met een prachtig uitzicht over de Surinamerivier, de grote berg en de jungle. Het was een mooi resort. Er waren niet veel bezoekers.

Samen aten we eerst tjauw mien (= ander woord voor ‘bami’). Chico had hiervoor gezorgd. Het was inbegrepen bij de goedkope, afgeprijsde taxirit van 500 SRD, dus 100 SRD per persoon. Hij had ook de kabelbaan kunnen afprijzen met zo’n 100 SRD. Achteraf bleek ook dat we de inkom niet moesten betalen… Ik heb met andere woorden niets uitgegeven voor deze daguitstap. Chico toch! Hoe flikt hij het toch altijd …

Jaja, de anderen waren helemaal opgewonden voor de kabelbaan. Zelfs toen ik de begeleiders hen zag ‘aankleden’ werd ik nog niet overtuigd… Ik bleef standvastig bij het idee dat ik niet op de kabelbaan wou, maar wou gaan wandelen in een stukje jungle. Chico zou me vergezellen, want je mag er niet alleen wandelen.

Toch kreeg ik plotseling een moment dat ik voor 80 procent wel mee wilde met de kabelbaan, omdat ik Anke, Laetitia, Charline en Julie zo zag.

Maar mijn buikgevoel bleef zeggen dat ik het best niet mocht doen. En daar komt nog eens bovenop dat ik vandaag geen koffie had gedronken, dus dat betekent ‘pechdag’. Ik heb wel een klein beetje hoogtevrees, maar ik heb het meeste vrees om met mijn klunzige zelf stomme dingen te doen. Oke, ik heb ooit toen ik 15 jaar was een rots van 19 meter beklommen en eraf gesprongen zonder beveiliging. Ik weet dat ik hier heel veel geluk mee had en dit was de grootste kick ooit voor mij. De kabelbaan is er niets tegen, dacht ik.

Dus na vele last-minute-twijfels heb ik besloten om bij mijn eerste gedachte en buikgevoel te blijven: ik ga wandelen!

Ik heb het oefenplatform en het eerste platform kunnen volgen, maar daarna waren ze niet meer zichtbaar. Dus ik zette de tocht voort met Chico. Het was niet zo’n lange wandeling, maar wel mooi. Echt supermooie natuur en een prachtig uitzicht over de bossen van op een punt op de berg die we beklommen hadden. We hebben er een tijdje gezeten, starend naar het uitzicht met het gegil en geroep van de vier dames op de achtergrond.

Achteraf heb ik hun avonturen gehoord en op foto’s gezien. Het zag er plezant uit!

Daarna reden we anderhalf uur lang terug naar Paramaribo.

We kwamen weer aan in Albergo Alberga. We hadden enkele Chillers van Chico meegekregen. Die dronken we op in de guesthouse op het terras. Ik wilde de Chillers op een speciale manier opendoen, ja lap… mijn vinger lag goed open! Er moest toch iets gebeuren vandaag hé… Maar Charline heeft de vinger heel goed verzorgd met haar EHBO- kit en ik werd helemaal blij van de prachtige Disneyprinsessensticker die ik mocht uitkiezen en die ze op mijn vinger kleefde.

Na een Chillertje gingen we richting Italiaans restaurant ‘De Waag’. Daar aten we een lekkere lasagne. We deden eens zot met een duur etentje: 68 SRD! Of ook wel 15 euro J Eigenlijk niet duur dus!! Zotte prijzen hier hé.

De busrit van Nickerie naar Paramaribo duurt ongeveer 4 uur en daar betaal je ongeveer 3 euro voor. En nog zo van die dingen …

Na ‘De Waag’ dronken we nog een lekkere cocktail in ’t Vat. Ik sta elke keer versteld van de hoeveelheid blanke studenten die er in Paramaribo rondlopen. Het is alsof we gewoon terug in België zijn. Daarom ben ik telkens blij dat we voor Nieuw-Nickerie gekozen hebben, omdat je daar een van de enige blanken bent en vooral tussen de lokale bevolking zit. Alleen dat nafluiten- en toeteren vind ik enorm vervelend.

Ik bereidde me al helemaal voor op een slechte nacht in het veldbedje. Ja hoor, want toen we terugkwamen van Berg en Dal kregen we de sleutel van de tweede kamer waarin Laetitia, Charline en ik sliepen na een loterijtje. Omdat ik even iets was gaan doen, hebben zij de twee normale bedden voor zichzelf uitgekozen en mij overgelaten aan het veldbedje dat op de grond was bijgezet! Niet eerlijk. We moesten hier ook voor loten, vond ik.

Slechte nacht numero twee, here I come!

Dag 52 (22 maart 2014)

Na een lekker vroeg, maar schaars ontbijt van 3 sneetjes brood, een beetje beleg en een vreemd blubberig yoghurtje in Albergo Alberga gingen we naar Zus en Zo. Daar huurden we vijf fietsen. Helaas waren er nog maar vier damesfietsen over en moest er één iemand op een herenfiets fietsen. Julie en Laetitia offerden zich op om heel de fietstocht af te wisselen op deze fiets.

Hopla, daar gingen we dan. Op de fiets door het drukke Paramaribo. We werden nog meer dan ooit nagetoeterd, nagefloten- en geroepen. Geleidelijk aan ging het drukke en bouwvallige gedeelte over in een rijke buurt vol villa’s. Een kant die we in een ontwikkelingsland als Suriname niet goed kennen.

We fietsten naar Leonsberg. Onderweg kwamen Julie en ik een flashygroene salamander en mooie vlinders tegen die we toch wel noodzakelijk moesten fotograferen! Zo graaf!

Met de lage, smalle overzetboot gingen we van Leonsberg naar Nieuw-Amsterdam.

Vandaag leek het of de zon terugkwam en ons had gemist, maar uiteindelijk heeft ze zich toch maar teruggetrokken. Het was echt geen lekker, zonnig fietsweertje.

In Nieuw-Amsterdam bezochten we een oud fort en een openluchtmuseum over onderwerpen als de slavernij die er vroeger in Suriname heerste … Het was best wel interessant. Ik ontdekte vandaag niet alleen nieuwe informatie over de geschiedenis, maar ook dat mijn passie voor het fotograferen van bloemen terug naar boven is gekomen. Ja, de vogels verrassen me hier niet meer. Tenzij ik nog eens een arend of een kolibrie van dichtbij kan spotten. Maar dat gebeurt zelden of nooit.

Onze magen scheurden van de honger (even overdrijven) en we namen genoegen met een eettent aan de kant van de weg. Ook al vroegen we nasi zonder peper, toch zat er hoe dan ook nog een grote hoeveelheid peper in! Ik begin best wel tegen die pikantheid te kunnen, maar ik vind het nog steeds niet smakelijk.

We bezochten een oude suikerfabriek met een gids. Jammer genoeg heb ik niet veel begrepen van wat de gids allemaal vertelde, maar het is het gebaar dat telt. Het was een interessante, oude suikerfabriek.

Hierna fietsten we naar het water waar we een bootje zouden regelen om de dolfijnen in de Surinamerivier te spotten. Omdat we hoorden dat Maartjes ouders enkele weken terug bij dezelfde bootsman voor 150 SRD dolfijnen konden spotten, vroegen we of dit ook kon. Maar de bootsman bleef erbij dat we 250 SRD moesten betalen. Uiteindelijk hebben we kunnen afdingen naar 150 SRD, maar dan moesten we nog een uur wachten. Julie kwam op het briljante idee om een lekker ijsje te gaan smullen. Dit hebben we het komende uur gedaan.

We kwamen terug bij de boten en het bleek dat de bootsman allang weg was gegaan. Hij bleek ons opgelicht te hebben. Uiteindelijk namen we genoegen met 200 SRD bij een andere bootsman. Mij maakte de prijs niet zoveel uit, zolang we maar dolfijnen konden zien.

Ja hoor, we hebben absoluut dolfijnen gezien! Het was niet zoals in mijn dromen (ze tot in detail vlak naast de boot zien), maar het was beter dan niets. We zagen ze af en toe boven water komen met hun snuit, staart of vin. En zeldzame keren zagen we het bovenstuk van de dolfijn. Het was enorm moeilijk om ze te fotograferen, maar ik heb ze uiteindelijk in mijn hoofd gefotografeerd. Dat is het belangrijkste.

Er was een andere boot waarop ze enorm luide R&B- muziek speelden en een tiental Belgische, typische feestmeisjes luidkeels mee zaten te kwelen. Ik had het idee dat deze boot de dolfijnen afschrikte.

Hoe dan ook, we hebben ze toch gezien. Met een glimlach werden we terug afgezet aan Leonsberg. We fietsten in volle vaart terug naar Albergo Alberga. Daar zetten we onze fiets veilig achter slot en grendel. We aten nog eens lekker in Zus en Zo. Daar herkennen ze me echt meteen. De ober zei al meteen toen hij me zag: “Een kersensapje?”

Haha, nee hoor. Ik heb eens iets anders genomen voor de verandering.

We sloten deze heerlijke dag af in Zanzibar. Een bar waarin je een aantal cocktails kan drinken. Dit hebben we dan ook absoluut gedaan!

Ik had vandaag afgesproken met Laetitia dat zij nu in het veldbedje zou slapen en ik in haar bed. Maar toch, slechte nacht numero drie, here I come! Want in Paramaribo zijn er geen klamboes nodig, maar toch vliegen er nog muggen rond in de kamer met als resultaat dat er heel de nacht een mug rond mijn oren zoemde. Daarbovenop waren de buren heel lawaaierig tot een stuk in de nacht en ik hoorde de kerkklok verderop elk uur luiden. De kerkklok klopte nog niet eens, want het stond een uur voor!

Normaal gezien had ik dit allemaal niet gehoord als er een ventilator op stond, maar helaas waren de schaarse stopcontacten bezet door gsm ’s van de kamergenoten, die opgeladen moesten worden.

Dag 53 (23 maart 2014)

Na weeral een slechte nacht, vroeg opgestaan. Trekrugzak snel ingepakt, fietsen terug afgezet en lekker lang gaan ontbijten in het pannenkoekenhuisje. Ik had een tutti frutti besteld: een grote pannenkoek met aardbeien, nootjes en rozijnen. Ik hoopte dat het lekkere, verse, sappige aardbeien gingen zijn. Sloeg dat even tegen zeg, de aardbeien waren klein en zagen er herkauwd en grauw uit. Ach ja, ik ben altijd dankbaar voor het eten dat ik krijg. Ik was even vergeten dat aardbeien niet van Suriname afkomstig zijn.

We waren van plan om tegen 13u een staatsbus of een P.N.- bus terug naar Nickerie te nemen. Helaas reden de staatsbussen niet op zondag en waren alle P.N.- bussen allang weg. Dus ja, we belden Chico maar om ons uit de nood te helpen. Hij regelde meteen (zoals altijd) een taxi voor ons. Na een tijdje te wachten en al een beetje wanhopig dat er iets gebeurd was met de communicatie, kwam de taxi er uiteindelijk toch aan.

De rit was heel comfortabel en sneller dan met de bus.

Ik besefte plotseling dat dit wel eens de laatste keer kon zijn dat we met een vervoersmiddel naar Nickerie werden gebracht. Vreemd gevoel…

Toen we terug thuiskwamen, renden we meteen naar het fietsenhok. Nanny vertelde vlak voor ons vertrek dat ze twee kittens in het fietsenhok had. Ze zorgde ervoor.

Dus ja, wij meteen naar de kittens gaan zien natuurlijk. Ze waren zo lief en miauwden veel te schattig, waardoor ik bijna flauwviel! Ooooh, wat verlang ik al zo lang naar een eigen kat in huis. Ik mis mijn Minouchke van vroeger. Snif…

We besloten de twee kittens ‘Charlie’ en ‘Joely’ te noemen. De moeder zat er ook bij, maar die zat buiten het hok. Ze mocht niet binnen van nanny. We besloten haar ‘Ilona’ te noemen. Echt erg, want Ilona wordt uitgesloten. Een moeder die van haar kinderen wordt weggehouden, is echt het ergste ooit! Als er een kitten miauwt, is ze er altijd meteen bij en miauwt ze mee.

Helemaal vertederd en voldaan bestelden we nog wat eten bij de afhaalchinees. Meteen daarna ging ik slapen, want ik was doodmoe van al die slechte nachten.

Good night, here I come!

Dag 55 (25 maart 2014)

De afgelopen twee dagen heb ik me vooral beziggehouden met onze bachelorproef en andere schoolplichten; AL mijn kleren wassen (omdat ik er echt niet veel heb en ze stinken redelijk snel); het huis kuisen; winkelen; ons project op OS 4.

Ik moet zeggen dat ons project echt enorm goed verloopt. Groep 2 begint zich stilaan meer en meer te gedragen vanaf het begin van de sessies. Zowel de tutors als de tutees doen goed hun best. Ik voel dat de verbondenheid beter zit en dat de klassfeer positiever is geworden. Zalig is het!

Zo’n vreemde gedachte dat het nog maar vier weken, waarvan één afscheidsweek, zijn en dan begint de paasvakantie. Daarna is het nog maar één week in Suriname te gaan en dan zitten we weer terug op het vliegtuig richting jullie! Ik ga ergens wel enorm blij zijn, want ik mis toch wel enorm veel dingen. Thuis waar mama is, mijn lief, mijn broers, mijn allerliefste vrienden, mijn drumstel, het eten, het niet naar schimmel stinkende bed, de weinige hoeveelheid vervelende beestjes, het lekkere eten en nog zoveel meer! Maar uiteraard zijn er ook dingen die ik van Suriname ga missen: het weer (ook al is dat de laatste tijd een beetje minder), de natuur (behalve de beestjes), de poesjes, de kinderen, de vriendelijke mensen en ook nog zoveel meer…

Gisteren gingen we naar het MDO- gesprek en onze poort werd al zwaar bewaakt door een slangetje! Wow, wat een agressief ding was me dat zeg. Heel de tijd zijn bek opendoen en graaf doen. Toch moesten we met een grote boog rond het slangetje. Jaja, gisteren ons eerste slangetje tegengekomen. Vandaag onze eerste kakkerlak in huis. Ik verbaas me er nog steeds over dat ik er niet op getrapt ben toen ik opstond en meteen naar het toilet ging in de donkere hal waar de kakkerlak op zijn rug lag. Ofwel heb ik die omver getrapt zodat die op zijn rug terecht kwam. Dat kan ook … Het meest hilarische is dat ik de kakkerlak nog even liet liggen en opzij heb geschoven op een plek waar Julie zeker en vast, volgens mij, niet op zou trappen. Ik wou de kakkerlak aan Julie laten zien, dus dat was toch lief van mij? Maar ja hoor, ze is er dan toch op getrapt! Ik heb weer de heldin moeten spelen en ik heb de kakkerlak netjes en hygiënisch verwijderd.

We zijn vandaag voor de allerlaatste keer naar de kleuterschool gegaan. Hier hebben we nog enkele spelletjes gespeeld in het thema van Jogesh de muis (een personage uit het leesboek waarmee we begonnen waren). Ik had nochtans gisteren gebeld dat het vandaag onze laatste keer ging zijn, maar blijkbaar is de communicatie op Surinaamse scholen nog erger dan die in België. Hier wisten alle kleuterjuffen niet dat dit onze laatste keer in de kleuterschool was.

We hebben er dan toch nog het beste van gemaakt. Ook al besef ik weeral extra hard dat kleuteronderwijs me niet helemaal ligt, toch ga ik die kindertjes toch wel missen hoor.

Ik was enorm creatief en inventief door zelf een muziekinstrument te maken van een notenblikje en kroonkurken. Ja hoor, het spelletje met dit muziekinstrument was een onvergetelijk succes!

Toen we naar huis wilden fietsen, sprak een oudere man ons aan. Hij was een stagementor van leraren in opleiding aan de kweekschool (lager onderwijs) en hij geeft ook les. Hij nodigde ons uit om volgende week eens een kijkje te komen nemen hoe het er aan toe gaat en of we eventueel wat meer willen vertellen over de emancipatie van de vrouw en onze reis als leerkracht naar Suriname. Deze uitnodiging slaan we absoluut niet af!

Normaal gezien zou ik gisteren een afspraak met Rosio gehad hebben, maar dit is niet doorgegaan. Uiteindelijk heeft Maartje het voor mekaar gekregen dat we morgen een afspraak hebben. Ik kijk er naar uit!

Morgen hebben we eveneens een tussentijds gesprek met het schoolhoofd van OS 4 geregeld. We zullen haar op de hoogte brengen van de vorderingen en het verloop van ons project en we zullen vragen of we op het einde van ons project een presentatie mogen geven over de tutormethode.

Deze zaterdag vertrekken we voor drie dagen naar Blanche Marie. We zullen met ongeveer twintig personen zijn. Het wordt een gezellige bende en ik kijk al uit naar de avonturen!

Nog een ander avontuur is dat Julie ’s liefje deze donderdag komt. Wow, het gaat allemaal plotseling zo snel.

Tot volgende week, lieve lezertjes!

Nog een dikke maand, jaaaaaaaaaaaaaaaaa …

Holi Phagwa en Rotidagen

Dag 41 (11 maart 2014)

Lieve lezers,

Maandag was het een heel belangrijke dag, want Rob en Varsha kwamen kijken naar ons project op OS 4. We kregen achteraf en de dagen erna van Rob en Varsha en de Gentse en Nederlandse stagiaires te horen hoe goed we het hebben gedaan. Ze dragen ons op handen. We lijken net goden J. Rob en Varsha waren diep ontroerd om ons zo bezig te zien met de kinderen, helemaal begaan en op hun niveau. Varsha zei dat als tien procent van de leerkrachten zouden doen wat wij doen, dat het allemaal veel aangenamer zou zijn voor de kinderen op school. Ze spraken dus met veel lof over de ‘tutormeisjes’. Het leek alsof ik op wolkjes dreef toen ik dit allemaal hoorde.

Vandaag gingen Charline en ik ’s ochtends naar de kleuterschool. Hier gingen we toveren met instrumenten. Het was heel fijn. Vooral toen de juf van de laatste kleuterklas nog eens vroeg om drie keer het lied dat ik vorige week had aangeleerd, over de dierentuin, te zingen. Ze wilt het lied ook graag met haar kleuters blijven zingen, dus had ze het ineens opgenomen.

Interessante weetjes:

- ik was voor de eerste keer vergeten ‘zonder peper’ te zeggen bij een bestelling bij de afhaalchinees. Ja hoor, ik heb het mogen voelen. Zooooooo pikant dat het echt niet smaakte. Ik zal het nooit meer vergeten te zeggen.

- ons zelfgemaakte liedje en videoclip over ons verblijf tot hiertoe is gepost op Facebook. Ik ben er superfier op! Je moet het zeeeeeeker eens bekijken J. Ik word er hoe dan ook superblij van!

Dag 43 (13 maart 2014)

Vandaag ging ik in de avond een hindoestaanse mandirdienst bijwonen samen met Laetitia en Anke. Het was in een bescheiden, intieme mandir. Eigenlijk was het in een gewoon huis, maar het moest een mandir voorstellen. Het viel dus niet meteen op tussen al die huizen.

We deden onze schoenen uit op het gelijkvloers. Er kwam een grote walm van Nag Shampa- wierook van de eerste verdieping. Hier vond de dienst plaats. Drie bakra’s betraden de ruimte en alle blikken gingen meteen onze richting uit. Automatisch zetten we ons helemaal achteraan in een van de lege tuinstoelen. De ruimte had vrolijke, pastelkleurige muren en hemelgordijnen voor de ramen.

Vooraan was het altaar met de zeven heilige beelden. Daar zaten twee kinderen, een vrouw en twee mannen met de rug naar ons. Ze zaten rond twee vuren. Een van de mannen was hardop aan het bidden in het Hindi. Naast het altaar was een open keuken waar enkele mensen het eten voor na de dienst klaarmaakten. De schalen met het eten werden geofferd door telkens zeven keer met een bel te rinkelen.

Terwijl kwam er een meisje met gele verf langs. Ze gaf iedereen een tilak op zijn voorhoofd met de gele verf. Ook wij kregen een tilak. Wat was iedereen prachtig gekleed met de typische Indische, kleurrijke gewaden.

Nadat de priester had gebeden, zong er een vrouw door een microfoon. Ze zat met enkele kinderen op de grond. Andere vrouwen speelden op een trommel en een tamboerijn. De mensen in de keuken wasten de schalen af.

Na enkele liederen, die we helaas niet mee konden zingen en niet begrepen, begon de priester terug te bidden. Iedereen mocht deze keer mee doen. Hij begon telkens met ‘Ohm’. We moesten gedurende het gebed onze handen vouwen. Na het gebed zong de priester samen met een van de vrouwen.

Hierna gaf de priester uitleg over Holi Phagwa, een feest dat we volgende week maandag zullen vieren. De meesten dachten altijd dat Holi Phagwa voor ‘hindoestaans nieuwjaar’ staat. Maar eigenlijk is dit het ‘lentefeest’. De groei en ontwaking van de natuur wordt gevierd door allerlei kleurtjes in de vorm van verf naar elkaar te gooien. Deze kleurtjes zijn het symbool voor de bloei en groei van de natuur (bijvoorbeeld bloemen) in de lente. Voor er met de verf gegooid wordt, moet eerst de Holika (= het kwade) verbrand worden. Dit is eigenlijk een hoge stapel hooi of takken die naast en op elkaar geplaatst zijn. Eerst moeten de slechte gedachten verbrand worden om plaats te maken voor nieuwe gedachten, een nieuwe start.

De priester gaf deze uitleg vooral in het Hindi met hier en daar een Nederlands woordje tussen. Hierna moesten we allemaal rechtstaan en bidden met gevouwen handen. Terwijl werd er drie maal afgewisseld met een gong en een bel. Er werd ook nog gezongen met de trommel en de tamboerijn.

Ik voelde me tot rust komen tijdens deze dienst. Het was een meditatieve ervaring. Helaas verstond ik niet veel van de gebeden, want het was allemaal in het Hindi. Maar het gaf me een rustgevend gevoel.

Na anderhalf uur was de dienst afgelopen. Er werden nog twee verjaardagen aangekondigd, rozenblaadjes over de jarigen gegooid en ‘happy birthday’ gezongen. De microfoon stond plotseling enorm luid. Mijn trommelvlies ontplofte bijna toen de vrouw nasaal en een beetje vals ‘happy birthday toooo yoouuuuuu’ zong.

Plotseling kwamen er enkele mensen met veel eten langs: stukjes meloen/watermeloen, appel, bacoven, zakjes met zoetigheden, zakjes met rijst en melk… er werd ook een soort zoete melk in onze handen gegoten. We moesten het uit onze hand slurpen. Daarna kwam er een meisje langs met een schaal met rozenblaadjes en een grote kaars in het midden. Ik kende het meisje, want het was een leerling die meedeed aan ons project in OS 4. Ze herkende me meteen. Je moest een gebaar rond de kaars met de rozenblaadjes doen en doen alsof je jezelf waste met het vuur ofzoiets. Door de Hindoestanen te observeren, wist ik wat ik moest doen, want het was allemaal heel onduidelijk.

Normaal kregen we een begeleider, maar die was blijkbaar niet komen opdagen. Helaas konden we dus geen vragen stellen.

Na de dienst ging iedereen naar het gelijkvloers waar men gratis kon eten en drinken. De vriendelijke mensen drukten ons erop dat we nog niet mochten doorgaan tot we ook gegeten hadden. We namen plaats op een bank en we kregen een enorm lotusblad. Hierin goten verschillende mensen allerlei eten: superpikante chutney, pompoen, rijst, kousenband en nog veel meer. We moesten het lotusblad vasthouden, zodat er niets uit zou vallen. Met onze handen verorberden we het superpikante, maar lekkere eten. Mijn lippen stonden in brand. Het was wel speciaal om te eten uit zo’n groot lotusblad.

Jaja, ik ben heel blij dat ik dit eens heb meegemaakt. Misschien dat ik het binnenkort nog eens zal doen, maar dan in een echte, grote mandir. Dan kan ik eens vergelijken.

Dag 44 (14 maart 2014)

Vandaag had ik afgesproken met Maartje om samen een Bossche bol te eten. Dit is een heel bekende zoetigheid van Nederland. Ik moest het blijkbaar ooit eens gegeten hebben. Ja hoor, het was best wel lekker. Hierna speelden we met Anke, Jelika en Charline ‘Risk’, want het was een regenachtige dag en dan is het altijd leuk om gezelschapspelletjes te spelen. Na een uur zijn we pas beginnen spelen, want Jelika en Anke kenden het nog niet en het duurde superlang voor alles uitgelegd was.

Ik ging daarna even naar huis om te gaan liggen, want ik was enorm moe. Tegenwoordig is het hier elke dag nog warmer dan ooit en ben ik telkens snel moe rond de middag.

Tegen de avond kocht ik een ‘I love SU’ T-shirt (XXXL) speciaal voor Holi Phagwa. Nu nog iets om er onder aan te doen en ik ben er helemaal klaar voor. Daarna ging ik naar weeshuis ‘Gaitrie’ om samen met Julie, Charline, Jelika en Jolien mee te helpen met de Holika te creëren. Maar uiteindelijk hadden we niet zo veel te doen, want de kinderen waren vooral druk bezig. Charline, Julie en ik vroegen aan de bazin van het weeshuis of we eventueel vanaf volgende week mogen meehelpen met de huiswerkbegeleiding op maandag en woensdag van 17u tot 18u. We zagen dit helemaal zitten en de Gentse stagiaires ook, want ze konden onze onderwijskundige hulp maar al te best gebruiken, zeiden ze. Maar helaas mocht het niet van de bazin. Ze vond dat er al genoeg stagiaires waren en het zou de kinderen te hard afleiden als er nog stagiaires bij komen. Ik vond het echt jammer, want wou het zo graag doen!

Interessante weetjes:

- we zitten in de helft! Nog zes weken te gaan! Wat gaat het snel, zeg…

- binnen twee weken komt Julie’s grote liefde naar Suriname! Hij kon haar niet langer meer missen, dus komt hij speciaal een weekje naar hier om bij haar te zijn. Echt zoooooo lief! J Er zal wel plotseling een week een man in huis zijn, dus dat wordt eventjes niet zomaar in ons onderbroek rondlopen…

Dag 46 (16 maart 2014)

Gisteren was het echt mijn dag niet. Misschien komt het omdat ik eens een hele dag geen koffie heb gedronken. Ik had dit besloten, omdat ik de vorige dag vijf koffietjes had gedronken en ’s avonds klaarwakker in mijn bed lag.

Gisteren liep ik dus tegen de rand van de tafel, ik liet vanalles uit mijn handen vallen én ik ben tegen de kast gelopen! ’s Avonds gingen we bij Lore en Jolien eten. Ik was nog maar net binnen, kreeg een broodje met gesmolten kaas in mijn handen toegestopt en ik liet het al meteen vallen toen ik in de zetel wilde gaan zitten. Man man, wat was dat met mij zeg. Ik kan echt niet zonder koffie, dat is een feit J.

Vandaag is het een heel bijzondere dag, want mijn grote broer, Kevin, is jarig! Hiep hiep hoeraaaa, hieperdepieperdepiep hoeraaaaaaaa!!!! Ik wens mijn broer en zijn geliefden het allerbeste toe en dat al zijn wensen mogen uitkomen. Het allerbelangrijkste dat ik hem toewens, is een goede gezondheid, want daar begint alles mee hé.

Speciaal voor hem heb ik besloten om vandaag klaproti te leren maken met nanny. Bij klaproti moet je de roti, als hij gebakken is, een beetje tussen jouw handen gooien en klappen. Echt grappig om te zien en om te doen.

Julie besloot om te kijken en op mijn vraag het recept neer te pennen. Zoals we al een beetje hadden verwacht, was nanny vooral degene die bezig was en wij moesten kijken. Toch wou ik zelf ook eens iets proberen, want anders leer je het nooit. Uiteindelijk gaf nanny me de kans en ja hoor, ik heb er veel uit geleerd.

Ik weet nu tot in detail hoe je klaproti met aardappelen, kousenband en kerriesaus klaarmaakt. Het duurde ongeveer anderhalf uur en het was een lekker resultaat. Aangezien Julie en Charline er niet zo gek van zijn als ik, kan ik er nog wel een paar dagen van leven.

Dus thuisfront, bereid je maar voor op klaproti à la Ilona J

’s Avonds aten we lekkere zelfgemaakte pannenkoeken zonder en met kaas, gemaakt door Jaap, Julie en Charline. Wat een delicatesse!

Tegen 20u30 gingen we naar de grote mandir. Daar waren enkele optredens aan de gang om dan vervolgens over te gaan naar de Holikaverbranding naast de mandir.

De muziek stond zooooo luid. Hier zou Joke Schauvliege toch eens met een strenge decibelwetgeving moeten komen hoor. Het was de muziek waarvan ik de vorige nacht wakker lag, omdat het leek alsof het vlak naast mijn oren afspeelde!

Helaas had ik geen oordopjes mee, dus ik heb er zelf een paar gecreëerd met papieren zakdoekjes. Ja, je moet soms creatief zijn hé.

We gingen niet naar het centrum, want daar zouden heel veel dronken en gevaarlijke mannen zijn. Bij deze mandir waren er maar twee mannen die zich dronken gedroegen. Eén ervan durfde af en toe vooraan te dansen op de muziek, zich te richten naar het publiek en heel luid ‘Witte bonen! Witte bonen!’ roepen en naar ons wijzen. Wat een onbeleefde meneer was dat, zeg.

We zagen vooral veel jonge buikdansende meisjes; achterwerken die snel heen en weer schudden; een vals klinkende blokfluit; speeches in het Hindi … Rond 21u30 werd de Holika in brand gestoken. Dit was een hoge stapel hooi tussen een houten stelsel. Het was prachtig om te zien. In mijn verbeelding zag ik het kwade, de heks. We werden vergezeld door een prachtige, volle maan. Holi Phagwa wordt altijd gevierd met volle maan.

Daarna werd er weer een speech gegeven door dezelfde priester die er in de mandirdienst van afgelopen donderdag was. Nog meer dansjes en liedjes. Er werd ook gratis eten en drinken uitgedeeld.

Jep, het was een mooie avond. Nu het kwade verbrand is en er een nieuwe start is, wordt morgen Holi Phagwa gevierd met de kleurenpoedertjes- en verf!

Met mijn waterpistool, T-shirt en legging ben ik er helemaal klaar voor!

Interessante weetjes:

- Fluffy is al meer dan een week niet meer op bezoek geweest!

- we weten misschien wie de mogelijke bikini- en handdoekdief is: de buurman die hier drie huizen verder woont! Hij is vermoedelijk door de altijd open poort van onze buren gewandeld en heeft zich tussen de prikkeldraad van nanny gewrongen. Dit spoor is duidelijk te merken. Over het poortje naar ons terras kan je gemakkelijk heen. Hoe smerig!

Dag 47 (17 maart 2014)

Subh Holi! (= gelukkig Holifeest)

Het was een prachtige, kleurrijke dag! We hadden geluk met het weer, want het was heel de dag zonnig.

We begonnen onze dag met propere, witte kleren. Tegen 11u ’s ochtends fietsten we naar Gaitrie’s huis. Daar gingen we eten klaarmaken en met verf en poedertjes spelen.

Ik leerde op een andere manier roti maken. Vandaag werd het de gewone aardappelroti. We leerden ook oliebollen en bara in de pan maken.

Maar eerst werd er onverwacht al gespeeld met verf en poeder. Voor ik het wist, zat ik al helemaal onder de kleurtjes. Ik had een busje met poeder waarop ik te hard had gedrukt. De dop vloog eraf en de helft van de blauwe poeder werd helemaal over Anke gestrooid. Ze had net haar mond open van het lachen, dus kwam er superveel poeder in haar mond! Echt zo erg. Ik heb me nog urenlang schuldig gevoeld. Want echt waar, dat smaakt enorm vies. Ik heb het achteraf ook mogen ondervinden. What comes around, goes around hé.

Met gekleurde, maar goed gewassen handen begonnen we het eten te maken.

Toen heel de bende compleet was, begon het feestmaal met onze handen. We waren met een heel grote groep: Maartje, Jaap, Timothy, Jelika, Jolien, Linde, Anke, Lore, Laetitia, Charline, Julie, Femmi, Hélène, Ileen, Gaitrie, Ishana (Gaitrie’s dochter) en Gaitrie’s echtgenoot, enkele vrienden van Gaitrie en Ishana.

Na het eten speelden we nog wat met verf en poeder. Ik werd in de waterton gegooid, dus ik was een tijdje kletsnat. Maartje amuseerde zich door een clown van mij te maken met het poeder. Helaas vond iedereen mij een enge clown en wilden ze niet meer in mijn buurt komen.

Ik had ook een waterpistool voorzien voor vandaag, maar men had mij al gewaarschuwd voor de slechte kwaliteit. En ja hoor, ik had het die ochtend nog maar net uit de verpakking gehaald en het was al stuk! Dus het was gewoon al stuk toen ik het gekocht had. En ja, hier kan je niet ruilen. Zo gaat dat hier. Alles wat je gekocht hebt, moet je houden.

Tegen de late namiddag besloten we met heel de kleurrijke bende naar het Brasaplein te gaan. Jaja, mijn mooie witte T-shirt was nu een psychedelische hippieshirt geworden J.

We arriveerden op het Brasaplein. Daar werden we al door enkele kindertjes aangevallen. Ze hadden wel een actief waterpistool. Oh, wat was ik jaloers! Ze zaten vooral achter mij aan en vonden het best wel grappig dat ik terug achter hen aan zat. Verschillende Hindoestanen kwamen ons ‘Subh Holi’ wensen en gaven dan een hand vol poeder of smeerden ons gezicht vol met verf. Weeral kletsnat en met nog meer kleurtjes dansten Laetitia en ik op de livemuziek die begonnen was. Een hindoestaanse vrouw had ons gezien en vroeg ons om te dansen voor het podium, waar alle mensen stonden. Dus met heel de bende gingen we er dansen.

Dansende witte bonen! We waren een enorme sensatie. De mensen rondom ons stonden met hun gsm of fototoestel te filmen hoe we dansten.

Uiteindelijk hebben we enkele Hindoestanen kunnen betrekken en werd het een mix van dansende witte bonen en Hindoestanen. Het was echt zalig! J

Gaitrie was nogal aangeschoten, dus ze wilde graag naar huis. Maar de organisator van het optreden smeekte ons om nog even te blijven, omdat wij voor sfeer zorgden.

Ja hoor, het feest begon met Hindoestanen die allemaal op een afstandje van het podium stonden, maar het eindigde met iedereen die heel dicht bij het podium door elkaar danste. We kregen een persoonlijke tilak van de organisator.

Uitgeput, maar heel vrolijk gingen we terug naar Gaitrie’s huis toen het begon te schemeren. Daar maakten we nog roti, oliebollen en bara en we smulden alles op. We vertelden allemaal wat we van deze dag vonden. Conclusie: iedereen heeft ervan genoten en het is absoluut voor herhaling vatbaar!

Gaitrie is echt zo grappig als ze aangeschoten is! We hebben ons kapot gelachen.

Toen we thuiskwamen, was het minder grappig. We moesten de kleurtjes uit ons lijf schrobben en schuren. Nog steeds heb ik niet alles eraf gekregen onder en op mijn nagels en een beetje op mijn rug en benen en voeten en achter mijn oren. Het is allemaal nog een beetje flashyroos en blauw.

Het was een tijdje geleden, maar sinds vandaag heb ik weer een reliëf van muggenbeten op mijn benen en voeten. Stomme muggeeeeeennnnn!!!!!

Ooooh, het was echt een zalige dag!!

P.S. Dit weekend gaan we nog eens naar Paramaribo. Dan staat dit op de planning: dolfijnen spotten bij zonsondergang, (misschien) de vlindertuin en de kabelbaan voor Julie, Charline, Anke en Laetitia. Ikzelf niet, dus ik moet nog zien wat ik in die tijd zal doen.

Ditjes en datjes van week 5

Dag 35 (5 maart 2014)

Maandag stond ik op en voelde me helemaal niet uitgerust. Toch moesten we er vroeg uit, want het was ’s ochtends ons eerste MDO- gesprek met Rob en de Gentse en Nederlandse stagiaires. Ileen gaf een casus, een probleemstelling, waarover wij met zijn allen vragen moesten stellen om uiteindelijk tot een oplossing te komen.

Op deze suuuuuuuperwarme dag gingen we een tableau vivant uitvoeren met de tutors en de tutees. De kinderen hebben het zeer goed gedaan. Toch zie ik elke keer dat ze het niet gewend zijn om coöperatief te werken. Hopelijk betert dit met de tijd.

Dinsdag werd ik tijdens een drankje en hapje ter gelegenheid van een bezoek van de ambassadeur van Nederland (iets met het ziekenhuis) aangesproken door een Surinaamse vrouw. Ze nodigde me uit om eens bij haar thuis langs te komen. En zoals je misschien al wel wist, mag je een uitnodiging nooit afslaan. Ze kent Rob heel goed, dus dit vertrouw ik toch wel meer. Ik vroeg of Charline en Julie ook mee mochten. Ja hoor, we zijn allemaal welkom. Dus we gaan binnenkort eens binnenspringen.

Vandaag, op 5 maart, zou het normaal gezien mijn echte verjaardag geweest zijn. Ik ben namelijk twee maanden te vroeg geboren. Stiekem vier ik deze dag toch elk jaar, omdat ik het nog steeds een mirakel vind. Maar de mensen lachten me hier een beetje mee uit.

’s Avonds gingen we met heel de bende iets eten in de ‘Jungle’, omdat Maartjes ouders de volgende dag terug naar huis zouden gaan (snif, snif). Heel onverwacht begon iedereen te klappen en ‘Happy Birthday’ te zingen. Dat was zo lief! Ik was helemaal van de kaart en dronk er nog een symbolische tweede Chiller op…

Interessant weetje:

- we zagen vandaag een hond aan een leiband! Jaja, aan een LEIBAND!

Dag 37 (7 maart 2014)

Gisteren deden Julie en ik nog eens een muzische activiteit bij de kleuters. We leerden een liedje over de dierentuin aan. Ik vind het telkens een leerrijke ervaring en ik bewonder de kleuteronderwijzers enorm! Je moet veel geduld hebben hiervoor.

Tijdens het project in de naschoolse opvang hebben we geleerd om te ‘omeletten’ met een leerling. Het is een grappig handenklapspel.

Vandaag kwam Nanny ons ’s ochtends waarschuwen voor een zwerm honingbijen die lelijk kunnen steken. Ze zaten allemaal rond een plant bij onze voordeur, dus we mochten er niet langs. We gingen dan maar langs het terras om naar buiten te geraken. Nanny had geen idee waar de bijen plotseling vandaan kwamen.

Charline sukkelde nog steeds met haar rechteroor. Ze zit hier al zeker een maand mee! Het was nog erger geworden, want haar oor was helemaal opgezwollen. Ze besloot nog eens naar het ziekenhuis te gaan. Julie en ik gingen mee. Het was zo vreemd om Charline te zien liggen op het bed, met een hartslagapparaat achter zich. Jan, de Nederlandse dokter, keek in haar oor en concludeerde dat ze een oorontsteking heeft. Ze heeft antibiotica gekregen en volgende week zal Jan nog eens nakijken hoe het met haar trommelvlies gesteld is.

Ik moet zeggen dat het Nickeriaans ziekenhuis best wel netjes is en goed voorzien van degelijk materiaal. Charline kon meteen de antibiotica halen bij de apotheek van het ziekenhuis. Terwijl ze stond te wachten, zat er een beestje in haar weelderige lichtrosse haren. Ik wilde weer heldin spelen, dus ik snelde naar haar toe. Maar ik zag niet dat er een stenen drempeltje was, dus Ilona struikelt erover, teennagel geraakt… teennagel gescheurd… bloed! Karma! Zucht. Typisch…

Rob vertelde ons vandaag dat hij volgende week maandag komt kijken naar ons project. Hij gaat ook meteen evalueren. Spannend!!

Dag 38 (8 maart 2014)

Internationale dag van de vrouw. Ik heb het mogen aanhoren vannacht. Het gebonk van muziek kilometers weg drong door mijn hoofdtelefoon, oordopjes en hoogste stand van de ventilator heen! Ik heb bijna geen oog dicht gedaan.

Dit voelde ik wel vandaag. Ik was speciaal vroeger opgestaan omdat ik wilde skypen met mijn grootste liefde ooit: Ortwin. Maar het internet lag al twee dagen plat en het wilde vandaag ook niet lukken bij mij. Ik heb een uur zitten knoeien. Toen kwam Lore, een van de Gentse stagiaires. Ze zag me sukkelen en hielp me uit de nood door haar laptop even aan te bieden. Wat ben ik haar zo dankbaar!

Ik keek al enkele dagen uit naar vandaag, want ik had een Surinaamse massage vastgelegd.

Om 13.00u was het zover. Maar ik vond het salon maar niet. Ik zat helemaal verkeerd. Toevallig heb ik een deel van een creoolse begrafenis kunnen meepikken. Ik zag enkele creolen met witte gewaden en paarse hoedjes in het midden van de straat lopen. Ze hielden een bed vast waarop de overledene lag, maar dit was bedekt met een prachtige doek en de tekst ‘Rust in vrede’. Ze zongen een heel vrolijk lied en lachten breed. Maar toen ze mij verbaasd zagen voorbij fietsen, riep er een vrouw heel kwaad ‘Stap van die fiets af!!’ Wow, ik meteen eraf natuurlijk.. eventjes aangevallen, maar kom.

Uiteindelijk kwam ik een beetje te laat bij het massagesalon. Het was een heel bescheiden kamertje met airco. De masseuse was heel vriendelijk. Ze praatte soms wat veel, maar dat is niet erg, want ik ben veel te weten gekomen over holi paghwa, de Surinaamse politiek, de naschoolse opvang… Het was een heerlijke massage!

Helemaal ontspannen fietste ik lekker rustig naar huis en heb nog wat gerust. Naar dit moment heb ik maandenlang uitgekeken tijdens mijn stages in België, vol van stress en spanning. Eindelijk heb ik van dit moment kunnen genieten J. Ik wens het alle anderen ook toe. Werk naar zo’n massage toe, liefste opleidingsgenoten!

Interessant (en eng) weetje:

- Charline’s bikini en zwemhanddoek zijn vannacht van de waslijn verdwenen. Nanny zei dat het hoogstwaarschijnlijk gestolen is. Waaaatttt????? Als ze al over die beveiligde, gevaarlijke poorten kunnen klimmen… hoever zullen ze nog gaan? We voelen ons hier niet zo veilig meer.

Matapica en de rest

Dag 29 (27 februari 2014)

Wow, we zitten hier al een maand! Wat vliegt de tijd toch voorbij, zeg!

De afgelopen dagen hebben we vooral aan ons project gewerkt en veel gerust. Het waren zeer regenachtige dagen. Door de klimaatveranderingen blijft het regenseizoen langer duren dan normaal, geloof ik. Het kan hier soms urenlang onophoudelijk en enorm hard regenen. Nog erger dan in België! Dus soms hadden we geen andere keuze dan thuis te blijven en rustig een filmpje kijken of aan het eindwerk te werken.

Het project verloopt goed. We hebben al drie dagen tutorlezen achter de rug. Dinsdag, 25 februari, was het een feestdag. De tutors zijn heel goed bezig en voelen zich een echte meester of juf. Sommige leerlingen, vooral van groep 2 (de jongsten), zijn heel druk en stellen zich aan. Maar dat komt goed met de tijd. Ik geloof erin.

Een leerkracht vertelde ons dat de kinderen telkens uitkijken naar de sessies. Ze staan telkens meteen paraat en stralen als ze bezig zijn. Daarvoor doen we het!

De laatste dagen ben ik enorm moe. Dit komt niet enkel door de warmte, maar ook door Fluffy die me élke nacht wakker maakt met zijn/haar lawaai! Het duurt elke keer een tijdje voor ik terug in slaap sukkel. Daarom probeer ik elke dag een siësta te houden, maar soms heb ik nog zoveel te doen, dat het niet elke dag lukt.

Vandaag gingen we een eerste activiteit in de kleuterschool OS Van Pettenpolder uitvoeren. We lazen om de beurt in elke klas een verhaal voor uit ‘Max en de toverstenen’. De juf van de kleuterklas waar we eerst gingen lezen, had al meteen een paar opmerkingen. Ze vond vooral dat we het verhaal moeten aanpassen naar Surinaamse omstandigheden, omdat de kleuters sommige termen niet goed begrepen. Flexibel als we waren, hebben we dit snel aangepast.

Ik vond het heel fijn om voor de kleuters voor te lezen. Expressief zijn is een van mijn grootste kenmerken. Ik hou van kleuters, maar ik heb bewust gekozen voor lager onderwijs. Maar moesten ze me ooit een job aanbieden in een kleuterschool, dan zou ik meteen ‘ja’ zeggen! Het is een fijne ervaring om twee dagen in de week drie uurtjes in de kleuterschool een muzische activiteit te komen geven. Maar soms voel ik dat we overbodig zijn, omdat er al bijna elke dag enkele stagiaires zijn. Ach ja, zolang ze er niets op zeggen, blijven we er helemaal voor gaan!

Gisteren was er weer een bibliotheekactiviteit, met Maartje en Ileen, die ik zeker niet wilde missen! De kinderen van het Dankerscentrum waren er ook bij. Dit zijn kinderen die een ‘beperking’ (ik hou niet zo van dit woord) hebben. Ik vond het heerlijk om te zien hoe ze zo goed meededen met het toneelspel. Deze kinderen hebben niet veel en het is belangrijk dat we ze bezighouden. Daarom ben ik helemaal bereid om eens een paar keer een handje te helpen in het Dankerscentrum. Ik zou ook dolgraag een kijkje willen nemen in het kindertehuis, Gaitrie, en hier ook mijn hulp aanbieden. Hoe meer ervaring, hoe beter denk ik dan.

Hierna voelde ik me supernuttig, omdat ik weer kaartjes maakte voor de boeken die nog in de bibliotheek geplaatst moesten worden. Echt waar, dit jobke is geknipt voor mij!!

Joepie! Morgen vertrekken we enorm vroeg (de bus van 6u ’s ochtends) naar Paramaribo en dit weekend gaan we naar Matapica. Ik ben zooooo benieuwd! Dat worden weer vier lange uurtjes op de bus.

Dag 30 (28 februari 2014)

5.10u… noooooo! Ik heb me overslapen. Ik kon mijn koffiemomentje vergeten. Ik had weer tot in de late uurtjes met mijn logee, Laetitia, gepraat. Ze bleef in mijn king size bed slapen.

We haalden met gemak de bus. Maar in de bus zelf zat het niet gemakkelijk. Helaas hoorden we bij één van de laatste buskaartjes, met andere woorden: we kregen de slechtste plaatsen. Vijf uur lang heb ik op een klapstoeltje in het gangpad gezeten. Ik was hierna nog twee dagen stijf aan mijn achterwerk en rug! En ook tijdens die busrit werd ik weer spontaan aangesproken door een Hindoestaanse man. Hij leek op een Hindoestaanse ‘Johnny’. Hij was heel sympathiek. We praatten over religie, de veiligheid in Suriname enzovoorts.

We kwamen eindelijk aan bij Zus en Zo. Het geeft me telkens een zalig gevoel, dat guesthousje. Na een lekkere ijskoffie gingen we kaartjes halen voor de poolparty deze avond. We werden van hier naar daar gestuurd en liepen helemaal de verkeerde richting uit. Tijdens het wandelen bakten we hard in de zon! Ik werd er helemaal high van.

Na een lange wandeling, kwamen we eindelijk aan bij een loungecafé. Tickets check.

We hadden nog steeds niet deftig gegeten. Ik voelde het, in combinatie met de felle warmte. Ik moest even gaan zitten, want ik begon plots helemaal te trillen van ik weet niet wat. De uitbater van het loungecafé had ons hierdoor een gratis flesje fris water gegeven. Zo lief!

Chico zou ons naar de Hermitage Mall brengen, waar ook een Mc Donald’s was. Wat keken we er naar uit! Na een lange rit kwamen we eindelijk aan. Als monsters vielen we die hamburgers met frietjes aan! En dan gingen we in het grote shoppingcenter kijken. Ik nog steeds op zoek naar een losse broek, omdat mijn kleerkast zeer schaars is. Maar helaas, ik heb het weer niet gevonden. De kleerkast is nu wel verrijkt met een T-shirt en een truitje.

Terug bij Zus en Zo besloten we om eens naar het bekende ‘I <3 SU’ te gaan kijken. Dit bevindt zich bij Fort Zeelandia via de Palmentuin. We namen een paar fotootjes voor het thuisfront en plotseling werden we opgeschrikt door geroep en gekrijs van een meisjesstem. Er was op een paar meter van ons een gevecht tussen een jongen en twee andere jongens. Het meisje probeerde iedereen tot bedaren te brengen, maar het lukte haar niet. Het was zo erg om te zien, want die jongen die afgeranseld werd, zat nog geen twee minuten geleden rustig met dat meisje op een bankje te praten. Het leek alsof het (ex-)lief of de broer van het meisje hem niet kon uitstaan en hem met een makker wou afmaken. Het leek een dramatische filmscène. De agressieve jongen sleurde het meisje (onwillig) mee in zijn auto en scheurde met die makker weg. De afgeranselde jongen bleef alleen achter. Zijn bril leek kapot te zijn. We voelden ons echt niet meer veilig!

’s Avonds maakten we ons klaar voor de poolparty na een lekkere maaltijd bij Zus en Zo. We gingen eerst naar het loungecafé voor de preparty. Daar zouden er vijf partybussen stoppen om zo’n 200 feestgangers naar hotel Wyndham te brengen, waar het zwembad was.

Het was superdruk in het loungecafé. Het krioelde er van de bakra’s… allemaal stagiair(e)s. De bussen arriveerden uiteindelijk, maar ze zaten telkens stampvol. Natuurlijk hoorden wij weer bij een van de laatste bussen. Na 1,5 wachten daagde onze partybus niet op. Het bleek dat ze ook niet meer zou komen! We waren heel teleurgesteld, want we zagen onze voorgangers allemaal op die partybus vertrekken… We kregen in de plaats een drankje (Borgoe met een sapje) in een grote Amerikaanse beker. Maar de teleurstelling bleef…

In plaats van een partybus, werden we met een doodgewone taxi vervoerd. Dit werd uiteraard niet aangerekend. We kwamen als laatste aan in het Wyndham hotel. Het zwembad bevond zich helemaal bovenaan op het dak. Wow! Hier had je een prachtig uitzicht over Paramaribo by night. Het zwembad was veel kleiner dan ik dacht. Maar man man, wat een prachtig hotel was dat zeg.

Blootsvoets heb ik mijn voeten er bijna afgedanst op die gladde dansvloer. Ik heb me ook gewaagd aan een plonsje in het zwembad. Dit was enorm koud in de openlucht. Om een drankje te krijgen, moest je echt twintig minuten wachten. Hier was de organisatie echt veel erger dan in België. Net zoals het toilet. Daar heb ik ook een halfuur mogen wachten. Wat een nacht! Het was heel leuk met de hele bende en ik heb me enorm hard geamuseerd. Maar Charline en ik waren vrij ‘vroeg’ moe en hadden hoofdpijn. We waren dan ook al een tijdje wakker. Samen namen we een taxi en kropen in onze lakenzak.

Dag 31 (1 maart 2014)

Na een lekker ontbijt van fruit, cruesli en yoghurt werden we door Chico en een vrouwelijke taxichauffeur opgehaald. Ze brachten ons naar Mariënburg. We hebben over de indrukwekkende Wijdenbosch Brug gereden met alweer een prachtig uitzicht over Paramaribo. We zagen ook in de verte het bekende gezonken schipwrak van Goslar.

We werden in een veel stabieler, veiliger en groter bootje met een afdak samen naar de overkant gebracht. Aan de overkant zagen we aapjes in een kooi. Arme aapjes! Ze moeten vrij zijn!

Na een zoet middagmaal, cakejes, vertrokken we met een korjaal. Terug een bootje laag op het water. Hop naar Matapica! Chico kwam blijkbaar niet mee. We gingen op weg met Nandram en twee helpers. Ze waren echt supervriendelijk.

Anderhalf uur lang vaarden we tussen de prachtige natuur vergezeld door blauwe lucht en veel zon. Het was wat anders dan Bigi Pan. Ik zag veel aasgieren. Soms voelde ik me in een Disneyscène (De Kleine Zeemeermin) en ik heb even in de mangrovebomen gezeten. De kapitein stuurde me (per ongeluk?) in de mangrovebomen, omdat ik vooraan in de boot zat.

Eenmaal aangekomen in het bos was er een invasie van muggen die pijnlijke steken gaven.

Ik zag het hangmattenhuisje zonder muren in de verte. Vlak naast de Atlantische Oceaan! Ik zag ook vier honden. Wow, hoe zijn die hier gekomen? We hadden een prachtig uitzicht over het strand en de oceaan op een bankje. Ik heb tot de zon onderging in de zon gelegen, met mijn voeten in het water gestaan, een rustige strandwandeling gemaakt waarbij een van de honden me volgde. Toen ik met mijn voeten in het water stond, was er op een gegeven moment zo’n hoge golf en moest ik achteruit gaan. Maar daar lag een verdwaalde, grote tak waarover ik natuurlijk struikelde. Hop, Ilona in het water!

’s Avonds aten we lekkere nasi met kip en kousenband. We hebben helaas de zon niet kunnen zien ondergaan, omdat er weer te veel wolken waren.

Het was weer tijd voor een kaaimannentocht. Deze keer mochten er vijf personen mee. Ik ging uiteraard niet meer mee, want ik had het al eens gedaan. Charline hoorde bij de uitverkorenen. Ze kwamen redelijk snel terug. Charline kwam heel fier als eerste aangewandeld met Bob de kaaiman in haar handen. Ze toonde geen angst. De bek van Bob was dan ook dichtgesnoerd. Deze keer heeft iedereen de kaaiman eens zelfstandig vastgehouden. Zelfs Julie en Anke die er heel bang voor waren. Applaus voor Julie en Anke die hun angst overwonnen hebben! Uiteindelijk heb ik Bob ook eens zelfstandig vastgehouden. Ik vind het telkens heel erg voor zo’n dier. Maar hij werd snel weer vrijgelaten.

De drie mannen zochten het strand af naar zeeschildpadden, terwijl we ‘Ik heb nog nooit…’ speelden met ‘Chillers’. Uiteindelijk gingen we met heel de bende en de drie mannen en ook een van de honden het strand op. We mochten geen licht schijnen, dus het was redelijk donker.

We maakten een nachtwandeling van anderhalf uur onder de prachtige hoeveelheid heldere sterren en de geur en het geluid van de oceaan. Het was heerlijk!

Na een tijdje zagen we een rood lichtje zwaaien. Dit betekende dat er een zeeschildpad op het strand was. We renden heel hard op onze flipflops! We kwamen nog net op tijd om de zeeschildpad in het water te zien verdwijnen.

Iets later kwamen we een tweede zeeschildpad tegen die net op weg was om eitjes te leggen. Maar toen zag hij ons en de hond, die de zeeschildpad het meeste vreesde, en hij schoof zo snel hij kon terug naar het water. De zeeschildpad was mooi en supergroot, maar we konden hem niet goed zien, omdat het zo donker was.

Dag fabeltje! Schildpadden zijn helemaal niet zo traag. Ze zijn redelijk snel, hoor.

We zagen nog een derde prachtige zeeschildpad op de terugweg. Maar ook hij ging weer snel terug in het water toen hij ons zag. Helaas hebben we ze dus geen eitjes zien leggen, maar dit was beter dan niets!

Heel stijf, met wondjes op de voeten en heel moe kroop ik meteen in mijn hangmat. We lagen allemaal gezellig dicht bij elkaar. Ik kon helemaal niet goed slapen, omdat er veel wind was en het gekletter van het dak maakte enorm veel lawaai.

Maar uiteindelijk werd ik het geluid gewoon en viel ik als een blok in slaap.

Dag 32 (2 maart 2014)

07.00u… Ik klom uit mijn hangmat. Iedereen sliep nog, behalve Julie de medevroege vogel J Ik maakte rustig een ochtendstrandwandeling en raapte een paar speciale schelpjes.

De honden liepen weer aan mijn zijde en wilden spelen. Ze werden agressief omdat ik niet wou spelen.

Na een stevig ontbijt, pakten we alles in. Toen ik mij even wilde verfrissen in de regenton spotte ik een heel dikke spin hierin! Ik was meteen weg…

De terugrit met de korjaal ging sneller. We aten op de aankomstplek roti met kip. Het lekkere lokale gerecht! We werden terug naar de overkant gebracht.

Er was nog veel tijd over, dus Chico bracht ons naar een speciale voetbalwedstrijd in Commewijne: jonge kerels die een korte wedstrijd speelden, terwijl er vanuit de tribune luide r&b - muziek werd gedraaid.

Ik ben echt nog nooit naar zoveel voetbalwedstrijden gaan zien in mijn leven …

Chico had een P.N.bus helemaal voor ons alleen geregeld! Mijn droom kwam uit. Een grote bus voor ons alleen!! We gingen ook naar de Westerse winkel, waar ze bijvoorbeeld Nutella hadden.

Vier uur lang hebben we met zijn twaalven in een bus van max.29 personen gechild, gepraat, geslapen, muziek beluisterd, gezongen… Het was zo zalig!

We kwamen stikkapot terug thuis. Ik ging met Julie nog lekkere Saotosoep halen.

Jaja, het was een geweldig weekendje. Ik kijk al uit naar het volgende tripje binnen enkele weken: Blanche Marie.