Dag 29 (27 februari 2014)

Wow, we zitten hier al een maand! Wat vliegt de tijd toch voorbij, zeg!

De afgelopen dagen hebben we vooral aan ons project gewerkt en veel gerust. Het waren zeer regenachtige dagen. Door de klimaatveranderingen blijft het regenseizoen langer duren dan normaal, geloof ik. Het kan hier soms urenlang onophoudelijk en enorm hard regenen. Nog erger dan in België! Dus soms hadden we geen andere keuze dan thuis te blijven en rustig een filmpje kijken of aan het eindwerk te werken.

Het project verloopt goed. We hebben al drie dagen tutorlezen achter de rug. Dinsdag, 25 februari, was het een feestdag. De tutors zijn heel goed bezig en voelen zich een echte meester of juf. Sommige leerlingen, vooral van groep 2 (de jongsten), zijn heel druk en stellen zich aan. Maar dat komt goed met de tijd. Ik geloof erin.

Een leerkracht vertelde ons dat de kinderen telkens uitkijken naar de sessies. Ze staan telkens meteen paraat en stralen als ze bezig zijn. Daarvoor doen we het!

De laatste dagen ben ik enorm moe. Dit komt niet enkel door de warmte, maar ook door Fluffy die me élke nacht wakker maakt met zijn/haar lawaai! Het duurt elke keer een tijdje voor ik terug in slaap sukkel. Daarom probeer ik elke dag een siësta te houden, maar soms heb ik nog zoveel te doen, dat het niet elke dag lukt.

Vandaag gingen we een eerste activiteit in de kleuterschool OS Van Pettenpolder uitvoeren. We lazen om de beurt in elke klas een verhaal voor uit ‘Max en de toverstenen’. De juf van de kleuterklas waar we eerst gingen lezen, had al meteen een paar opmerkingen. Ze vond vooral dat we het verhaal moeten aanpassen naar Surinaamse omstandigheden, omdat de kleuters sommige termen niet goed begrepen. Flexibel als we waren, hebben we dit snel aangepast.

Ik vond het heel fijn om voor de kleuters voor te lezen. Expressief zijn is een van mijn grootste kenmerken. Ik hou van kleuters, maar ik heb bewust gekozen voor lager onderwijs. Maar moesten ze me ooit een job aanbieden in een kleuterschool, dan zou ik meteen ‘ja’ zeggen! Het is een fijne ervaring om twee dagen in de week drie uurtjes in de kleuterschool een muzische activiteit te komen geven. Maar soms voel ik dat we overbodig zijn, omdat er al bijna elke dag enkele stagiaires zijn. Ach ja, zolang ze er niets op zeggen, blijven we er helemaal voor gaan!

Gisteren was er weer een bibliotheekactiviteit, met Maartje en Ileen, die ik zeker niet wilde missen! De kinderen van het Dankerscentrum waren er ook bij. Dit zijn kinderen die een ‘beperking’ (ik hou niet zo van dit woord) hebben. Ik vond het heerlijk om te zien hoe ze zo goed meededen met het toneelspel. Deze kinderen hebben niet veel en het is belangrijk dat we ze bezighouden. Daarom ben ik helemaal bereid om eens een paar keer een handje te helpen in het Dankerscentrum. Ik zou ook dolgraag een kijkje willen nemen in het kindertehuis, Gaitrie, en hier ook mijn hulp aanbieden. Hoe meer ervaring, hoe beter denk ik dan.

Hierna voelde ik me supernuttig, omdat ik weer kaartjes maakte voor de boeken die nog in de bibliotheek geplaatst moesten worden. Echt waar, dit jobke is geknipt voor mij!!

Joepie! Morgen vertrekken we enorm vroeg (de bus van 6u ’s ochtends) naar Paramaribo en dit weekend gaan we naar Matapica. Ik ben zooooo benieuwd! Dat worden weer vier lange uurtjes op de bus.

Dag 30 (28 februari 2014)

5.10u… noooooo! Ik heb me overslapen. Ik kon mijn koffiemomentje vergeten. Ik had weer tot in de late uurtjes met mijn logee, Laetitia, gepraat. Ze bleef in mijn king size bed slapen.

We haalden met gemak de bus. Maar in de bus zelf zat het niet gemakkelijk. Helaas hoorden we bij één van de laatste buskaartjes, met andere woorden: we kregen de slechtste plaatsen. Vijf uur lang heb ik op een klapstoeltje in het gangpad gezeten. Ik was hierna nog twee dagen stijf aan mijn achterwerk en rug! En ook tijdens die busrit werd ik weer spontaan aangesproken door een Hindoestaanse man. Hij leek op een Hindoestaanse ‘Johnny’. Hij was heel sympathiek. We praatten over religie, de veiligheid in Suriname enzovoorts.

We kwamen eindelijk aan bij Zus en Zo. Het geeft me telkens een zalig gevoel, dat guesthousje. Na een lekkere ijskoffie gingen we kaartjes halen voor de poolparty deze avond. We werden van hier naar daar gestuurd en liepen helemaal de verkeerde richting uit. Tijdens het wandelen bakten we hard in de zon! Ik werd er helemaal high van.

Na een lange wandeling, kwamen we eindelijk aan bij een loungecafé. Tickets check.

We hadden nog steeds niet deftig gegeten. Ik voelde het, in combinatie met de felle warmte. Ik moest even gaan zitten, want ik begon plots helemaal te trillen van ik weet niet wat. De uitbater van het loungecafé had ons hierdoor een gratis flesje fris water gegeven. Zo lief!

Chico zou ons naar de Hermitage Mall brengen, waar ook een Mc Donald’s was. Wat keken we er naar uit! Na een lange rit kwamen we eindelijk aan. Als monsters vielen we die hamburgers met frietjes aan! En dan gingen we in het grote shoppingcenter kijken. Ik nog steeds op zoek naar een losse broek, omdat mijn kleerkast zeer schaars is. Maar helaas, ik heb het weer niet gevonden. De kleerkast is nu wel verrijkt met een T-shirt en een truitje.

Terug bij Zus en Zo besloten we om eens naar het bekende ‘I <3 SU’ te gaan kijken. Dit bevindt zich bij Fort Zeelandia via de Palmentuin. We namen een paar fotootjes voor het thuisfront en plotseling werden we opgeschrikt door geroep en gekrijs van een meisjesstem. Er was op een paar meter van ons een gevecht tussen een jongen en twee andere jongens. Het meisje probeerde iedereen tot bedaren te brengen, maar het lukte haar niet. Het was zo erg om te zien, want die jongen die afgeranseld werd, zat nog geen twee minuten geleden rustig met dat meisje op een bankje te praten. Het leek alsof het (ex-)lief of de broer van het meisje hem niet kon uitstaan en hem met een makker wou afmaken. Het leek een dramatische filmscène. De agressieve jongen sleurde het meisje (onwillig) mee in zijn auto en scheurde met die makker weg. De afgeranselde jongen bleef alleen achter. Zijn bril leek kapot te zijn. We voelden ons echt niet meer veilig!

’s Avonds maakten we ons klaar voor de poolparty na een lekkere maaltijd bij Zus en Zo. We gingen eerst naar het loungecafé voor de preparty. Daar zouden er vijf partybussen stoppen om zo’n 200 feestgangers naar hotel Wyndham te brengen, waar het zwembad was.

Het was superdruk in het loungecafé. Het krioelde er van de bakra’s… allemaal stagiair(e)s. De bussen arriveerden uiteindelijk, maar ze zaten telkens stampvol. Natuurlijk hoorden wij weer bij een van de laatste bussen. Na 1,5 wachten daagde onze partybus niet op. Het bleek dat ze ook niet meer zou komen! We waren heel teleurgesteld, want we zagen onze voorgangers allemaal op die partybus vertrekken… We kregen in de plaats een drankje (Borgoe met een sapje) in een grote Amerikaanse beker. Maar de teleurstelling bleef…

In plaats van een partybus, werden we met een doodgewone taxi vervoerd. Dit werd uiteraard niet aangerekend. We kwamen als laatste aan in het Wyndham hotel. Het zwembad bevond zich helemaal bovenaan op het dak. Wow! Hier had je een prachtig uitzicht over Paramaribo by night. Het zwembad was veel kleiner dan ik dacht. Maar man man, wat een prachtig hotel was dat zeg.

Blootsvoets heb ik mijn voeten er bijna afgedanst op die gladde dansvloer. Ik heb me ook gewaagd aan een plonsje in het zwembad. Dit was enorm koud in de openlucht. Om een drankje te krijgen, moest je echt twintig minuten wachten. Hier was de organisatie echt veel erger dan in België. Net zoals het toilet. Daar heb ik ook een halfuur mogen wachten. Wat een nacht! Het was heel leuk met de hele bende en ik heb me enorm hard geamuseerd. Maar Charline en ik waren vrij ‘vroeg’ moe en hadden hoofdpijn. We waren dan ook al een tijdje wakker. Samen namen we een taxi en kropen in onze lakenzak.

Dag 31 (1 maart 2014)

Na een lekker ontbijt van fruit, cruesli en yoghurt werden we door Chico en een vrouwelijke taxichauffeur opgehaald. Ze brachten ons naar Mariënburg. We hebben over de indrukwekkende Wijdenbosch Brug gereden met alweer een prachtig uitzicht over Paramaribo. We zagen ook in de verte het bekende gezonken schipwrak van Goslar.

We werden in een veel stabieler, veiliger en groter bootje met een afdak samen naar de overkant gebracht. Aan de overkant zagen we aapjes in een kooi. Arme aapjes! Ze moeten vrij zijn!

Na een zoet middagmaal, cakejes, vertrokken we met een korjaal. Terug een bootje laag op het water. Hop naar Matapica! Chico kwam blijkbaar niet mee. We gingen op weg met Nandram en twee helpers. Ze waren echt supervriendelijk.

Anderhalf uur lang vaarden we tussen de prachtige natuur vergezeld door blauwe lucht en veel zon. Het was wat anders dan Bigi Pan. Ik zag veel aasgieren. Soms voelde ik me in een Disneyscène (De Kleine Zeemeermin) en ik heb even in de mangrovebomen gezeten. De kapitein stuurde me (per ongeluk?) in de mangrovebomen, omdat ik vooraan in de boot zat.

Eenmaal aangekomen in het bos was er een invasie van muggen die pijnlijke steken gaven.

Ik zag het hangmattenhuisje zonder muren in de verte. Vlak naast de Atlantische Oceaan! Ik zag ook vier honden. Wow, hoe zijn die hier gekomen? We hadden een prachtig uitzicht over het strand en de oceaan op een bankje. Ik heb tot de zon onderging in de zon gelegen, met mijn voeten in het water gestaan, een rustige strandwandeling gemaakt waarbij een van de honden me volgde. Toen ik met mijn voeten in het water stond, was er op een gegeven moment zo’n hoge golf en moest ik achteruit gaan. Maar daar lag een verdwaalde, grote tak waarover ik natuurlijk struikelde. Hop, Ilona in het water!

’s Avonds aten we lekkere nasi met kip en kousenband. We hebben helaas de zon niet kunnen zien ondergaan, omdat er weer te veel wolken waren.

Het was weer tijd voor een kaaimannentocht. Deze keer mochten er vijf personen mee. Ik ging uiteraard niet meer mee, want ik had het al eens gedaan. Charline hoorde bij de uitverkorenen. Ze kwamen redelijk snel terug. Charline kwam heel fier als eerste aangewandeld met Bob de kaaiman in haar handen. Ze toonde geen angst. De bek van Bob was dan ook dichtgesnoerd. Deze keer heeft iedereen de kaaiman eens zelfstandig vastgehouden. Zelfs Julie en Anke die er heel bang voor waren. Applaus voor Julie en Anke die hun angst overwonnen hebben! Uiteindelijk heb ik Bob ook eens zelfstandig vastgehouden. Ik vind het telkens heel erg voor zo’n dier. Maar hij werd snel weer vrijgelaten.

De drie mannen zochten het strand af naar zeeschildpadden, terwijl we ‘Ik heb nog nooit…’ speelden met ‘Chillers’. Uiteindelijk gingen we met heel de bende en de drie mannen en ook een van de honden het strand op. We mochten geen licht schijnen, dus het was redelijk donker.

We maakten een nachtwandeling van anderhalf uur onder de prachtige hoeveelheid heldere sterren en de geur en het geluid van de oceaan. Het was heerlijk!

Na een tijdje zagen we een rood lichtje zwaaien. Dit betekende dat er een zeeschildpad op het strand was. We renden heel hard op onze flipflops! We kwamen nog net op tijd om de zeeschildpad in het water te zien verdwijnen.

Iets later kwamen we een tweede zeeschildpad tegen die net op weg was om eitjes te leggen. Maar toen zag hij ons en de hond, die de zeeschildpad het meeste vreesde, en hij schoof zo snel hij kon terug naar het water. De zeeschildpad was mooi en supergroot, maar we konden hem niet goed zien, omdat het zo donker was.

Dag fabeltje! Schildpadden zijn helemaal niet zo traag. Ze zijn redelijk snel, hoor.

We zagen nog een derde prachtige zeeschildpad op de terugweg. Maar ook hij ging weer snel terug in het water toen hij ons zag. Helaas hebben we ze dus geen eitjes zien leggen, maar dit was beter dan niets!

Heel stijf, met wondjes op de voeten en heel moe kroop ik meteen in mijn hangmat. We lagen allemaal gezellig dicht bij elkaar. Ik kon helemaal niet goed slapen, omdat er veel wind was en het gekletter van het dak maakte enorm veel lawaai.

Maar uiteindelijk werd ik het geluid gewoon en viel ik als een blok in slaap.

Dag 32 (2 maart 2014)

07.00u… Ik klom uit mijn hangmat. Iedereen sliep nog, behalve Julie de medevroege vogel J Ik maakte rustig een ochtendstrandwandeling en raapte een paar speciale schelpjes.

De honden liepen weer aan mijn zijde en wilden spelen. Ze werden agressief omdat ik niet wou spelen.

Na een stevig ontbijt, pakten we alles in. Toen ik mij even wilde verfrissen in de regenton spotte ik een heel dikke spin hierin! Ik was meteen weg…

De terugrit met de korjaal ging sneller. We aten op de aankomstplek roti met kip. Het lekkere lokale gerecht! We werden terug naar de overkant gebracht.

Er was nog veel tijd over, dus Chico bracht ons naar een speciale voetbalwedstrijd in Commewijne: jonge kerels die een korte wedstrijd speelden, terwijl er vanuit de tribune luide r&b - muziek werd gedraaid.

Ik ben echt nog nooit naar zoveel voetbalwedstrijden gaan zien in mijn leven …

Chico had een P.N.bus helemaal voor ons alleen geregeld! Mijn droom kwam uit. Een grote bus voor ons alleen!! We gingen ook naar de Westerse winkel, waar ze bijvoorbeeld Nutella hadden.

Vier uur lang hebben we met zijn twaalven in een bus van max.29 personen gechild, gepraat, geslapen, muziek beluisterd, gezongen… Het was zo zalig!

We kwamen stikkapot terug thuis. Ik ging met Julie nog lekkere Saotosoep halen.

Jaja, het was een geweldig weekendje. Ik kijk al uit naar het volgende tripje binnen enkele weken: Blanche Marie.