Dag 35 (5 maart 2014)

Maandag stond ik op en voelde me helemaal niet uitgerust. Toch moesten we er vroeg uit, want het was ’s ochtends ons eerste MDO- gesprek met Rob en de Gentse en Nederlandse stagiaires. Ileen gaf een casus, een probleemstelling, waarover wij met zijn allen vragen moesten stellen om uiteindelijk tot een oplossing te komen.

Op deze suuuuuuuperwarme dag gingen we een tableau vivant uitvoeren met de tutors en de tutees. De kinderen hebben het zeer goed gedaan. Toch zie ik elke keer dat ze het niet gewend zijn om coöperatief te werken. Hopelijk betert dit met de tijd.

Dinsdag werd ik tijdens een drankje en hapje ter gelegenheid van een bezoek van de ambassadeur van Nederland (iets met het ziekenhuis) aangesproken door een Surinaamse vrouw. Ze nodigde me uit om eens bij haar thuis langs te komen. En zoals je misschien al wel wist, mag je een uitnodiging nooit afslaan. Ze kent Rob heel goed, dus dit vertrouw ik toch wel meer. Ik vroeg of Charline en Julie ook mee mochten. Ja hoor, we zijn allemaal welkom. Dus we gaan binnenkort eens binnenspringen.

Vandaag, op 5 maart, zou het normaal gezien mijn echte verjaardag geweest zijn. Ik ben namelijk twee maanden te vroeg geboren. Stiekem vier ik deze dag toch elk jaar, omdat ik het nog steeds een mirakel vind. Maar de mensen lachten me hier een beetje mee uit.

’s Avonds gingen we met heel de bende iets eten in de ‘Jungle’, omdat Maartjes ouders de volgende dag terug naar huis zouden gaan (snif, snif). Heel onverwacht begon iedereen te klappen en ‘Happy Birthday’ te zingen. Dat was zo lief! Ik was helemaal van de kaart en dronk er nog een symbolische tweede Chiller op…

Interessant weetje:

- we zagen vandaag een hond aan een leiband! Jaja, aan een LEIBAND!

Dag 37 (7 maart 2014)

Gisteren deden Julie en ik nog eens een muzische activiteit bij de kleuters. We leerden een liedje over de dierentuin aan. Ik vind het telkens een leerrijke ervaring en ik bewonder de kleuteronderwijzers enorm! Je moet veel geduld hebben hiervoor.

Tijdens het project in de naschoolse opvang hebben we geleerd om te ‘omeletten’ met een leerling. Het is een grappig handenklapspel.

Vandaag kwam Nanny ons ’s ochtends waarschuwen voor een zwerm honingbijen die lelijk kunnen steken. Ze zaten allemaal rond een plant bij onze voordeur, dus we mochten er niet langs. We gingen dan maar langs het terras om naar buiten te geraken. Nanny had geen idee waar de bijen plotseling vandaan kwamen.

Charline sukkelde nog steeds met haar rechteroor. Ze zit hier al zeker een maand mee! Het was nog erger geworden, want haar oor was helemaal opgezwollen. Ze besloot nog eens naar het ziekenhuis te gaan. Julie en ik gingen mee. Het was zo vreemd om Charline te zien liggen op het bed, met een hartslagapparaat achter zich. Jan, de Nederlandse dokter, keek in haar oor en concludeerde dat ze een oorontsteking heeft. Ze heeft antibiotica gekregen en volgende week zal Jan nog eens nakijken hoe het met haar trommelvlies gesteld is.

Ik moet zeggen dat het Nickeriaans ziekenhuis best wel netjes is en goed voorzien van degelijk materiaal. Charline kon meteen de antibiotica halen bij de apotheek van het ziekenhuis. Terwijl ze stond te wachten, zat er een beestje in haar weelderige lichtrosse haren. Ik wilde weer heldin spelen, dus ik snelde naar haar toe. Maar ik zag niet dat er een stenen drempeltje was, dus Ilona struikelt erover, teennagel geraakt… teennagel gescheurd… bloed! Karma! Zucht. Typisch…

Rob vertelde ons vandaag dat hij volgende week maandag komt kijken naar ons project. Hij gaat ook meteen evalueren. Spannend!!

Dag 38 (8 maart 2014)

Internationale dag van de vrouw. Ik heb het mogen aanhoren vannacht. Het gebonk van muziek kilometers weg drong door mijn hoofdtelefoon, oordopjes en hoogste stand van de ventilator heen! Ik heb bijna geen oog dicht gedaan.

Dit voelde ik wel vandaag. Ik was speciaal vroeger opgestaan omdat ik wilde skypen met mijn grootste liefde ooit: Ortwin. Maar het internet lag al twee dagen plat en het wilde vandaag ook niet lukken bij mij. Ik heb een uur zitten knoeien. Toen kwam Lore, een van de Gentse stagiaires. Ze zag me sukkelen en hielp me uit de nood door haar laptop even aan te bieden. Wat ben ik haar zo dankbaar!

Ik keek al enkele dagen uit naar vandaag, want ik had een Surinaamse massage vastgelegd.

Om 13.00u was het zover. Maar ik vond het salon maar niet. Ik zat helemaal verkeerd. Toevallig heb ik een deel van een creoolse begrafenis kunnen meepikken. Ik zag enkele creolen met witte gewaden en paarse hoedjes in het midden van de straat lopen. Ze hielden een bed vast waarop de overledene lag, maar dit was bedekt met een prachtige doek en de tekst ‘Rust in vrede’. Ze zongen een heel vrolijk lied en lachten breed. Maar toen ze mij verbaasd zagen voorbij fietsen, riep er een vrouw heel kwaad ‘Stap van die fiets af!!’ Wow, ik meteen eraf natuurlijk.. eventjes aangevallen, maar kom.

Uiteindelijk kwam ik een beetje te laat bij het massagesalon. Het was een heel bescheiden kamertje met airco. De masseuse was heel vriendelijk. Ze praatte soms wat veel, maar dat is niet erg, want ik ben veel te weten gekomen over holi paghwa, de Surinaamse politiek, de naschoolse opvang… Het was een heerlijke massage!

Helemaal ontspannen fietste ik lekker rustig naar huis en heb nog wat gerust. Naar dit moment heb ik maandenlang uitgekeken tijdens mijn stages in België, vol van stress en spanning. Eindelijk heb ik van dit moment kunnen genieten J. Ik wens het alle anderen ook toe. Werk naar zo’n massage toe, liefste opleidingsgenoten!

Interessant (en eng) weetje:

- Charline’s bikini en zwemhanddoek zijn vannacht van de waslijn verdwenen. Nanny zei dat het hoogstwaarschijnlijk gestolen is. Waaaatttt????? Als ze al over die beveiligde, gevaarlijke poorten kunnen klimmen… hoever zullen ze nog gaan? We voelen ons hier niet zo veilig meer.