Dag 41 (11 maart 2014)

Lieve lezers,

Maandag was het een heel belangrijke dag, want Rob en Varsha kwamen kijken naar ons project op OS 4. We kregen achteraf en de dagen erna van Rob en Varsha en de Gentse en Nederlandse stagiaires te horen hoe goed we het hebben gedaan. Ze dragen ons op handen. We lijken net goden J. Rob en Varsha waren diep ontroerd om ons zo bezig te zien met de kinderen, helemaal begaan en op hun niveau. Varsha zei dat als tien procent van de leerkrachten zouden doen wat wij doen, dat het allemaal veel aangenamer zou zijn voor de kinderen op school. Ze spraken dus met veel lof over de ‘tutormeisjes’. Het leek alsof ik op wolkjes dreef toen ik dit allemaal hoorde.

Vandaag gingen Charline en ik ’s ochtends naar de kleuterschool. Hier gingen we toveren met instrumenten. Het was heel fijn. Vooral toen de juf van de laatste kleuterklas nog eens vroeg om drie keer het lied dat ik vorige week had aangeleerd, over de dierentuin, te zingen. Ze wilt het lied ook graag met haar kleuters blijven zingen, dus had ze het ineens opgenomen.

Interessante weetjes:

- ik was voor de eerste keer vergeten ‘zonder peper’ te zeggen bij een bestelling bij de afhaalchinees. Ja hoor, ik heb het mogen voelen. Zooooooo pikant dat het echt niet smaakte. Ik zal het nooit meer vergeten te zeggen.

- ons zelfgemaakte liedje en videoclip over ons verblijf tot hiertoe is gepost op Facebook. Ik ben er superfier op! Je moet het zeeeeeeker eens bekijken J. Ik word er hoe dan ook superblij van!

Dag 43 (13 maart 2014)

Vandaag ging ik in de avond een hindoestaanse mandirdienst bijwonen samen met Laetitia en Anke. Het was in een bescheiden, intieme mandir. Eigenlijk was het in een gewoon huis, maar het moest een mandir voorstellen. Het viel dus niet meteen op tussen al die huizen.

We deden onze schoenen uit op het gelijkvloers. Er kwam een grote walm van Nag Shampa- wierook van de eerste verdieping. Hier vond de dienst plaats. Drie bakra’s betraden de ruimte en alle blikken gingen meteen onze richting uit. Automatisch zetten we ons helemaal achteraan in een van de lege tuinstoelen. De ruimte had vrolijke, pastelkleurige muren en hemelgordijnen voor de ramen.

Vooraan was het altaar met de zeven heilige beelden. Daar zaten twee kinderen, een vrouw en twee mannen met de rug naar ons. Ze zaten rond twee vuren. Een van de mannen was hardop aan het bidden in het Hindi. Naast het altaar was een open keuken waar enkele mensen het eten voor na de dienst klaarmaakten. De schalen met het eten werden geofferd door telkens zeven keer met een bel te rinkelen.

Terwijl kwam er een meisje met gele verf langs. Ze gaf iedereen een tilak op zijn voorhoofd met de gele verf. Ook wij kregen een tilak. Wat was iedereen prachtig gekleed met de typische Indische, kleurrijke gewaden.

Nadat de priester had gebeden, zong er een vrouw door een microfoon. Ze zat met enkele kinderen op de grond. Andere vrouwen speelden op een trommel en een tamboerijn. De mensen in de keuken wasten de schalen af.

Na enkele liederen, die we helaas niet mee konden zingen en niet begrepen, begon de priester terug te bidden. Iedereen mocht deze keer mee doen. Hij begon telkens met ‘Ohm’. We moesten gedurende het gebed onze handen vouwen. Na het gebed zong de priester samen met een van de vrouwen.

Hierna gaf de priester uitleg over Holi Phagwa, een feest dat we volgende week maandag zullen vieren. De meesten dachten altijd dat Holi Phagwa voor ‘hindoestaans nieuwjaar’ staat. Maar eigenlijk is dit het ‘lentefeest’. De groei en ontwaking van de natuur wordt gevierd door allerlei kleurtjes in de vorm van verf naar elkaar te gooien. Deze kleurtjes zijn het symbool voor de bloei en groei van de natuur (bijvoorbeeld bloemen) in de lente. Voor er met de verf gegooid wordt, moet eerst de Holika (= het kwade) verbrand worden. Dit is eigenlijk een hoge stapel hooi of takken die naast en op elkaar geplaatst zijn. Eerst moeten de slechte gedachten verbrand worden om plaats te maken voor nieuwe gedachten, een nieuwe start.

De priester gaf deze uitleg vooral in het Hindi met hier en daar een Nederlands woordje tussen. Hierna moesten we allemaal rechtstaan en bidden met gevouwen handen. Terwijl werd er drie maal afgewisseld met een gong en een bel. Er werd ook nog gezongen met de trommel en de tamboerijn.

Ik voelde me tot rust komen tijdens deze dienst. Het was een meditatieve ervaring. Helaas verstond ik niet veel van de gebeden, want het was allemaal in het Hindi. Maar het gaf me een rustgevend gevoel.

Na anderhalf uur was de dienst afgelopen. Er werden nog twee verjaardagen aangekondigd, rozenblaadjes over de jarigen gegooid en ‘happy birthday’ gezongen. De microfoon stond plotseling enorm luid. Mijn trommelvlies ontplofte bijna toen de vrouw nasaal en een beetje vals ‘happy birthday toooo yoouuuuuu’ zong.

Plotseling kwamen er enkele mensen met veel eten langs: stukjes meloen/watermeloen, appel, bacoven, zakjes met zoetigheden, zakjes met rijst en melk… er werd ook een soort zoete melk in onze handen gegoten. We moesten het uit onze hand slurpen. Daarna kwam er een meisje langs met een schaal met rozenblaadjes en een grote kaars in het midden. Ik kende het meisje, want het was een leerling die meedeed aan ons project in OS 4. Ze herkende me meteen. Je moest een gebaar rond de kaars met de rozenblaadjes doen en doen alsof je jezelf waste met het vuur ofzoiets. Door de Hindoestanen te observeren, wist ik wat ik moest doen, want het was allemaal heel onduidelijk.

Normaal kregen we een begeleider, maar die was blijkbaar niet komen opdagen. Helaas konden we dus geen vragen stellen.

Na de dienst ging iedereen naar het gelijkvloers waar men gratis kon eten en drinken. De vriendelijke mensen drukten ons erop dat we nog niet mochten doorgaan tot we ook gegeten hadden. We namen plaats op een bank en we kregen een enorm lotusblad. Hierin goten verschillende mensen allerlei eten: superpikante chutney, pompoen, rijst, kousenband en nog veel meer. We moesten het lotusblad vasthouden, zodat er niets uit zou vallen. Met onze handen verorberden we het superpikante, maar lekkere eten. Mijn lippen stonden in brand. Het was wel speciaal om te eten uit zo’n groot lotusblad.

Jaja, ik ben heel blij dat ik dit eens heb meegemaakt. Misschien dat ik het binnenkort nog eens zal doen, maar dan in een echte, grote mandir. Dan kan ik eens vergelijken.

Dag 44 (14 maart 2014)

Vandaag had ik afgesproken met Maartje om samen een Bossche bol te eten. Dit is een heel bekende zoetigheid van Nederland. Ik moest het blijkbaar ooit eens gegeten hebben. Ja hoor, het was best wel lekker. Hierna speelden we met Anke, Jelika en Charline ‘Risk’, want het was een regenachtige dag en dan is het altijd leuk om gezelschapspelletjes te spelen. Na een uur zijn we pas beginnen spelen, want Jelika en Anke kenden het nog niet en het duurde superlang voor alles uitgelegd was.

Ik ging daarna even naar huis om te gaan liggen, want ik was enorm moe. Tegenwoordig is het hier elke dag nog warmer dan ooit en ben ik telkens snel moe rond de middag.

Tegen de avond kocht ik een ‘I love SU’ T-shirt (XXXL) speciaal voor Holi Phagwa. Nu nog iets om er onder aan te doen en ik ben er helemaal klaar voor. Daarna ging ik naar weeshuis ‘Gaitrie’ om samen met Julie, Charline, Jelika en Jolien mee te helpen met de Holika te creëren. Maar uiteindelijk hadden we niet zo veel te doen, want de kinderen waren vooral druk bezig. Charline, Julie en ik vroegen aan de bazin van het weeshuis of we eventueel vanaf volgende week mogen meehelpen met de huiswerkbegeleiding op maandag en woensdag van 17u tot 18u. We zagen dit helemaal zitten en de Gentse stagiaires ook, want ze konden onze onderwijskundige hulp maar al te best gebruiken, zeiden ze. Maar helaas mocht het niet van de bazin. Ze vond dat er al genoeg stagiaires waren en het zou de kinderen te hard afleiden als er nog stagiaires bij komen. Ik vond het echt jammer, want wou het zo graag doen!

Interessante weetjes:

- we zitten in de helft! Nog zes weken te gaan! Wat gaat het snel, zeg…

- binnen twee weken komt Julie’s grote liefde naar Suriname! Hij kon haar niet langer meer missen, dus komt hij speciaal een weekje naar hier om bij haar te zijn. Echt zoooooo lief! J Er zal wel plotseling een week een man in huis zijn, dus dat wordt eventjes niet zomaar in ons onderbroek rondlopen…

Dag 46 (16 maart 2014)

Gisteren was het echt mijn dag niet. Misschien komt het omdat ik eens een hele dag geen koffie heb gedronken. Ik had dit besloten, omdat ik de vorige dag vijf koffietjes had gedronken en ’s avonds klaarwakker in mijn bed lag.

Gisteren liep ik dus tegen de rand van de tafel, ik liet vanalles uit mijn handen vallen én ik ben tegen de kast gelopen! ’s Avonds gingen we bij Lore en Jolien eten. Ik was nog maar net binnen, kreeg een broodje met gesmolten kaas in mijn handen toegestopt en ik liet het al meteen vallen toen ik in de zetel wilde gaan zitten. Man man, wat was dat met mij zeg. Ik kan echt niet zonder koffie, dat is een feit J.

Vandaag is het een heel bijzondere dag, want mijn grote broer, Kevin, is jarig! Hiep hiep hoeraaaa, hieperdepieperdepiep hoeraaaaaaaa!!!! Ik wens mijn broer en zijn geliefden het allerbeste toe en dat al zijn wensen mogen uitkomen. Het allerbelangrijkste dat ik hem toewens, is een goede gezondheid, want daar begint alles mee hé.

Speciaal voor hem heb ik besloten om vandaag klaproti te leren maken met nanny. Bij klaproti moet je de roti, als hij gebakken is, een beetje tussen jouw handen gooien en klappen. Echt grappig om te zien en om te doen.

Julie besloot om te kijken en op mijn vraag het recept neer te pennen. Zoals we al een beetje hadden verwacht, was nanny vooral degene die bezig was en wij moesten kijken. Toch wou ik zelf ook eens iets proberen, want anders leer je het nooit. Uiteindelijk gaf nanny me de kans en ja hoor, ik heb er veel uit geleerd.

Ik weet nu tot in detail hoe je klaproti met aardappelen, kousenband en kerriesaus klaarmaakt. Het duurde ongeveer anderhalf uur en het was een lekker resultaat. Aangezien Julie en Charline er niet zo gek van zijn als ik, kan ik er nog wel een paar dagen van leven.

Dus thuisfront, bereid je maar voor op klaproti à la Ilona J

’s Avonds aten we lekkere zelfgemaakte pannenkoeken zonder en met kaas, gemaakt door Jaap, Julie en Charline. Wat een delicatesse!

Tegen 20u30 gingen we naar de grote mandir. Daar waren enkele optredens aan de gang om dan vervolgens over te gaan naar de Holikaverbranding naast de mandir.

De muziek stond zooooo luid. Hier zou Joke Schauvliege toch eens met een strenge decibelwetgeving moeten komen hoor. Het was de muziek waarvan ik de vorige nacht wakker lag, omdat het leek alsof het vlak naast mijn oren afspeelde!

Helaas had ik geen oordopjes mee, dus ik heb er zelf een paar gecreëerd met papieren zakdoekjes. Ja, je moet soms creatief zijn hé.

We gingen niet naar het centrum, want daar zouden heel veel dronken en gevaarlijke mannen zijn. Bij deze mandir waren er maar twee mannen die zich dronken gedroegen. Eén ervan durfde af en toe vooraan te dansen op de muziek, zich te richten naar het publiek en heel luid ‘Witte bonen! Witte bonen!’ roepen en naar ons wijzen. Wat een onbeleefde meneer was dat, zeg.

We zagen vooral veel jonge buikdansende meisjes; achterwerken die snel heen en weer schudden; een vals klinkende blokfluit; speeches in het Hindi … Rond 21u30 werd de Holika in brand gestoken. Dit was een hoge stapel hooi tussen een houten stelsel. Het was prachtig om te zien. In mijn verbeelding zag ik het kwade, de heks. We werden vergezeld door een prachtige, volle maan. Holi Phagwa wordt altijd gevierd met volle maan.

Daarna werd er weer een speech gegeven door dezelfde priester die er in de mandirdienst van afgelopen donderdag was. Nog meer dansjes en liedjes. Er werd ook gratis eten en drinken uitgedeeld.

Jep, het was een mooie avond. Nu het kwade verbrand is en er een nieuwe start is, wordt morgen Holi Phagwa gevierd met de kleurenpoedertjes- en verf!

Met mijn waterpistool, T-shirt en legging ben ik er helemaal klaar voor!

Interessante weetjes:

- Fluffy is al meer dan een week niet meer op bezoek geweest!

- we weten misschien wie de mogelijke bikini- en handdoekdief is: de buurman die hier drie huizen verder woont! Hij is vermoedelijk door de altijd open poort van onze buren gewandeld en heeft zich tussen de prikkeldraad van nanny gewrongen. Dit spoor is duidelijk te merken. Over het poortje naar ons terras kan je gemakkelijk heen. Hoe smerig!

Dag 47 (17 maart 2014)

Subh Holi! (= gelukkig Holifeest)

Het was een prachtige, kleurrijke dag! We hadden geluk met het weer, want het was heel de dag zonnig.

We begonnen onze dag met propere, witte kleren. Tegen 11u ’s ochtends fietsten we naar Gaitrie’s huis. Daar gingen we eten klaarmaken en met verf en poedertjes spelen.

Ik leerde op een andere manier roti maken. Vandaag werd het de gewone aardappelroti. We leerden ook oliebollen en bara in de pan maken.

Maar eerst werd er onverwacht al gespeeld met verf en poeder. Voor ik het wist, zat ik al helemaal onder de kleurtjes. Ik had een busje met poeder waarop ik te hard had gedrukt. De dop vloog eraf en de helft van de blauwe poeder werd helemaal over Anke gestrooid. Ze had net haar mond open van het lachen, dus kwam er superveel poeder in haar mond! Echt zo erg. Ik heb me nog urenlang schuldig gevoeld. Want echt waar, dat smaakt enorm vies. Ik heb het achteraf ook mogen ondervinden. What comes around, goes around hé.

Met gekleurde, maar goed gewassen handen begonnen we het eten te maken.

Toen heel de bende compleet was, begon het feestmaal met onze handen. We waren met een heel grote groep: Maartje, Jaap, Timothy, Jelika, Jolien, Linde, Anke, Lore, Laetitia, Charline, Julie, Femmi, Hélène, Ileen, Gaitrie, Ishana (Gaitrie’s dochter) en Gaitrie’s echtgenoot, enkele vrienden van Gaitrie en Ishana.

Na het eten speelden we nog wat met verf en poeder. Ik werd in de waterton gegooid, dus ik was een tijdje kletsnat. Maartje amuseerde zich door een clown van mij te maken met het poeder. Helaas vond iedereen mij een enge clown en wilden ze niet meer in mijn buurt komen.

Ik had ook een waterpistool voorzien voor vandaag, maar men had mij al gewaarschuwd voor de slechte kwaliteit. En ja hoor, ik had het die ochtend nog maar net uit de verpakking gehaald en het was al stuk! Dus het was gewoon al stuk toen ik het gekocht had. En ja, hier kan je niet ruilen. Zo gaat dat hier. Alles wat je gekocht hebt, moet je houden.

Tegen de late namiddag besloten we met heel de kleurrijke bende naar het Brasaplein te gaan. Jaja, mijn mooie witte T-shirt was nu een psychedelische hippieshirt geworden J.

We arriveerden op het Brasaplein. Daar werden we al door enkele kindertjes aangevallen. Ze hadden wel een actief waterpistool. Oh, wat was ik jaloers! Ze zaten vooral achter mij aan en vonden het best wel grappig dat ik terug achter hen aan zat. Verschillende Hindoestanen kwamen ons ‘Subh Holi’ wensen en gaven dan een hand vol poeder of smeerden ons gezicht vol met verf. Weeral kletsnat en met nog meer kleurtjes dansten Laetitia en ik op de livemuziek die begonnen was. Een hindoestaanse vrouw had ons gezien en vroeg ons om te dansen voor het podium, waar alle mensen stonden. Dus met heel de bende gingen we er dansen.

Dansende witte bonen! We waren een enorme sensatie. De mensen rondom ons stonden met hun gsm of fototoestel te filmen hoe we dansten.

Uiteindelijk hebben we enkele Hindoestanen kunnen betrekken en werd het een mix van dansende witte bonen en Hindoestanen. Het was echt zalig! J

Gaitrie was nogal aangeschoten, dus ze wilde graag naar huis. Maar de organisator van het optreden smeekte ons om nog even te blijven, omdat wij voor sfeer zorgden.

Ja hoor, het feest begon met Hindoestanen die allemaal op een afstandje van het podium stonden, maar het eindigde met iedereen die heel dicht bij het podium door elkaar danste. We kregen een persoonlijke tilak van de organisator.

Uitgeput, maar heel vrolijk gingen we terug naar Gaitrie’s huis toen het begon te schemeren. Daar maakten we nog roti, oliebollen en bara en we smulden alles op. We vertelden allemaal wat we van deze dag vonden. Conclusie: iedereen heeft ervan genoten en het is absoluut voor herhaling vatbaar!

Gaitrie is echt zo grappig als ze aangeschoten is! We hebben ons kapot gelachen.

Toen we thuiskwamen, was het minder grappig. We moesten de kleurtjes uit ons lijf schrobben en schuren. Nog steeds heb ik niet alles eraf gekregen onder en op mijn nagels en een beetje op mijn rug en benen en voeten en achter mijn oren. Het is allemaal nog een beetje flashyroos en blauw.

Het was een tijdje geleden, maar sinds vandaag heb ik weer een reliëf van muggenbeten op mijn benen en voeten. Stomme muggeeeeeennnnn!!!!!

Ooooh, het was echt een zalige dag!!

P.S. Dit weekend gaan we nog eens naar Paramaribo. Dan staat dit op de planning: dolfijnen spotten bij zonsondergang, (misschien) de vlindertuin en de kabelbaan voor Julie, Charline, Anke en Laetitia. Ikzelf niet, dus ik moet nog zien wat ik in die tijd zal doen.