Dag 50 (20 maart 2014)

Allerallerliefste lezers,

de dag na Holi Phagwa had ik vermoedelijk een allergische reactie op het poeder van de dag ervoor. Het was helemaal te vergelijken met gordelroos, maar het zag er enkel niet zo erg uit. Ik vond het verschrikkelijk, want het jeukte zo hard en het deed pijn om continu het gevoel van elektrische prikkels te hebben. Na een speciaal toverzalfje dat ik bij had, was het na twee dagen helemaal verdwenen.

Verder wil ik nog zeggen dat ons project heel goed verloopt. We hadden deze week formatieve evaluatie of anders gezegd: tussentijdse evaluatie.

We zagen dat de meerderheid geëvolueerd was in het begrijpend lezen en in het technisch lezen zelf. Dergelijke resultaten maken een mens blij.

Kortom, ons onderzoek verloopt heel goed. We zijn hier dan ook speciaal voor onze professionele bachelorproef die we goed moeten afronden om ons diploma dit jaar in handen te krijgen. Oh, wat kijk ik zo hard uit naar het moment dat ik het diploma in mijn handen heb! Hier droom ik nu al vijf jaar van, zeg.

Vorige week en deze week zijn er al twee leerkrachten komen kijken in de klas. Dit is al een hele grote stap, want de meesten zijn niet zo geïnteresseerd.

Helaas was groep 2, de jongste groep, deze week enorm druk. Ze stelden zich nog harder aan dan ooit tevoren. Ze hadden er geen zin in en wilden alleen maar spelen. Dit heeft natuurlijk ook een effect op de tutors die er op deze manier ook geen zin meer in hadden. Je merkt het verschil in klassfeer zo hard tussen groep 2, 5 + 6B en groep 3 + 6A. De groepen zijn elkaars uitersten.

Uiteindelijk krijgen we de kinderen van groep 2 wel rustig aan het lezen, maar daarvoor moeten we telkens onze stem verheffen of met herhalende waarschuwingen afkomen.

Het weer is hier ook niet alles. Ik geloof dat de zon op reis is gegaan naar België. Ik heb gewoon te veel zon weggestuurd! Het blijft hier wel warm, maar het regent enorm veel en het is bijna elke dag continu bewolkt. Alsjeblieft, stuur de zon terug? J

Vandaag vroeg Maartje aan Julie en mij of een van ons een 13- jarige jongen, Rosio, willen helpen met leren lezen en schrijven. Uiteindelijk hebben we besloten dat ik het mag doen. Ik heb met Maartje afgesproken dat ik volgende week maandag zal kennismaken met de jongen. Maartje heeft me al gewaarschuwd dat de kans heel groot is dat hij weinig tot niets tegen mij zal zeggen. Ik ben benieuwd…

Interessante weetjes:

- ik kan hier echt niet meer vroeg gaan slapen, maar ik ben woensdag tegen 21u in mijn bed gekropen en ik heb in tijden niet meer zo lang, vast en goed geslapen! Het verschil was te merken de volgende dag. Ik voelde me levendiger en fitter dan ooit. Zalig was het!!

- eigenlijk mogen ze ons geen ‘bakra’s’ noemen! Want een bakra is eigenlijk een blanke NEDERLANDER! Wij zijn Belgisch… Maar ja, helaas heeft maar 10 procent van de Surinamers ooit gehoord van het land België.

- we staan vermeld in de online krant over Holi Phagwa… Maar helaas noemen ze ons in dit artikel ook ‘Nederlandse stagiaires’… grrrrrrrrr!

Dag 51 (21 maart 2014)

05u00… wekker… opstaan… weer te weinig geslapen…

Hop naar de bus van 6u. We hadden geluk, omdat Julie en ik de dag ervoor om 7u ’s ochtends (speciaal heel vroeg opgestaan) de busticketjes zijn gaan kopen. Hoe vroeger je gaat, hoe beter de plaatsen op de bus en hoe kleiner de kans is dat je op een klapstoeltje terecht komt. We hadden lekkere, zachte zetels. Naast mij zat een moeder met haar kind. Het arme kind heeft een aantal keer moeten overgeven in de bus. Gelukkig had ik een zakje aangeboden, anders weet ik niet op welke plekken hij allemaal zou overgegeven hebben…

Eindelijk aangekomen in Paramaribo, wetende dat dit de voorlaatste keer zal zijn dat we hier naartoe gaan. We logeerden deze keer in een andere guesthouse: Albergo Alberga. Zus en Zo was al volzet. Deze guesthouse was ook gezellig en gelegen in een rustige straat met prachtige, Amerikaanse huizen. Ze moesten nog puzzelen om vijf personen in twee kamers van twee personen te krijgen.

We zetten onze trekrugzakken in één kamer en werden buiten opgehaald door Chico. Klaar om anderhalf uur lang te rijden naar Berg en Dal. We reden door prachtige landschappen in het binnenland. We zagen hier en daar een klein marrondorpje waar de marrons op wit zand zelf hun huisje uit golfplaten hadden gemaakt. Echt heel bijzonder om te zien.

We kwamen aan in Berg en Dal met een prachtig uitzicht over de Surinamerivier, de grote berg en de jungle. Het was een mooi resort. Er waren niet veel bezoekers.

Samen aten we eerst tjauw mien (= ander woord voor ‘bami’). Chico had hiervoor gezorgd. Het was inbegrepen bij de goedkope, afgeprijsde taxirit van 500 SRD, dus 100 SRD per persoon. Hij had ook de kabelbaan kunnen afprijzen met zo’n 100 SRD. Achteraf bleek ook dat we de inkom niet moesten betalen… Ik heb met andere woorden niets uitgegeven voor deze daguitstap. Chico toch! Hoe flikt hij het toch altijd …

Jaja, de anderen waren helemaal opgewonden voor de kabelbaan. Zelfs toen ik de begeleiders hen zag ‘aankleden’ werd ik nog niet overtuigd… Ik bleef standvastig bij het idee dat ik niet op de kabelbaan wou, maar wou gaan wandelen in een stukje jungle. Chico zou me vergezellen, want je mag er niet alleen wandelen.

Toch kreeg ik plotseling een moment dat ik voor 80 procent wel mee wilde met de kabelbaan, omdat ik Anke, Laetitia, Charline en Julie zo zag.

Maar mijn buikgevoel bleef zeggen dat ik het best niet mocht doen. En daar komt nog eens bovenop dat ik vandaag geen koffie had gedronken, dus dat betekent ‘pechdag’. Ik heb wel een klein beetje hoogtevrees, maar ik heb het meeste vrees om met mijn klunzige zelf stomme dingen te doen. Oke, ik heb ooit toen ik 15 jaar was een rots van 19 meter beklommen en eraf gesprongen zonder beveiliging. Ik weet dat ik hier heel veel geluk mee had en dit was de grootste kick ooit voor mij. De kabelbaan is er niets tegen, dacht ik.

Dus na vele last-minute-twijfels heb ik besloten om bij mijn eerste gedachte en buikgevoel te blijven: ik ga wandelen!

Ik heb het oefenplatform en het eerste platform kunnen volgen, maar daarna waren ze niet meer zichtbaar. Dus ik zette de tocht voort met Chico. Het was niet zo’n lange wandeling, maar wel mooi. Echt supermooie natuur en een prachtig uitzicht over de bossen van op een punt op de berg die we beklommen hadden. We hebben er een tijdje gezeten, starend naar het uitzicht met het gegil en geroep van de vier dames op de achtergrond.

Achteraf heb ik hun avonturen gehoord en op foto’s gezien. Het zag er plezant uit!

Daarna reden we anderhalf uur lang terug naar Paramaribo.

We kwamen weer aan in Albergo Alberga. We hadden enkele Chillers van Chico meegekregen. Die dronken we op in de guesthouse op het terras. Ik wilde de Chillers op een speciale manier opendoen, ja lap… mijn vinger lag goed open! Er moest toch iets gebeuren vandaag hé… Maar Charline heeft de vinger heel goed verzorgd met haar EHBO- kit en ik werd helemaal blij van de prachtige Disneyprinsessensticker die ik mocht uitkiezen en die ze op mijn vinger kleefde.

Na een Chillertje gingen we richting Italiaans restaurant ‘De Waag’. Daar aten we een lekkere lasagne. We deden eens zot met een duur etentje: 68 SRD! Of ook wel 15 euro J Eigenlijk niet duur dus!! Zotte prijzen hier hé.

De busrit van Nickerie naar Paramaribo duurt ongeveer 4 uur en daar betaal je ongeveer 3 euro voor. En nog zo van die dingen …

Na ‘De Waag’ dronken we nog een lekkere cocktail in ’t Vat. Ik sta elke keer versteld van de hoeveelheid blanke studenten die er in Paramaribo rondlopen. Het is alsof we gewoon terug in België zijn. Daarom ben ik telkens blij dat we voor Nieuw-Nickerie gekozen hebben, omdat je daar een van de enige blanken bent en vooral tussen de lokale bevolking zit. Alleen dat nafluiten- en toeteren vind ik enorm vervelend.

Ik bereidde me al helemaal voor op een slechte nacht in het veldbedje. Ja hoor, want toen we terugkwamen van Berg en Dal kregen we de sleutel van de tweede kamer waarin Laetitia, Charline en ik sliepen na een loterijtje. Omdat ik even iets was gaan doen, hebben zij de twee normale bedden voor zichzelf uitgekozen en mij overgelaten aan het veldbedje dat op de grond was bijgezet! Niet eerlijk. We moesten hier ook voor loten, vond ik.

Slechte nacht numero twee, here I come!

Dag 52 (22 maart 2014)

Na een lekker vroeg, maar schaars ontbijt van 3 sneetjes brood, een beetje beleg en een vreemd blubberig yoghurtje in Albergo Alberga gingen we naar Zus en Zo. Daar huurden we vijf fietsen. Helaas waren er nog maar vier damesfietsen over en moest er één iemand op een herenfiets fietsen. Julie en Laetitia offerden zich op om heel de fietstocht af te wisselen op deze fiets.

Hopla, daar gingen we dan. Op de fiets door het drukke Paramaribo. We werden nog meer dan ooit nagetoeterd, nagefloten- en geroepen. Geleidelijk aan ging het drukke en bouwvallige gedeelte over in een rijke buurt vol villa’s. Een kant die we in een ontwikkelingsland als Suriname niet goed kennen.

We fietsten naar Leonsberg. Onderweg kwamen Julie en ik een flashygroene salamander en mooie vlinders tegen die we toch wel noodzakelijk moesten fotograferen! Zo graaf!

Met de lage, smalle overzetboot gingen we van Leonsberg naar Nieuw-Amsterdam.

Vandaag leek het of de zon terugkwam en ons had gemist, maar uiteindelijk heeft ze zich toch maar teruggetrokken. Het was echt geen lekker, zonnig fietsweertje.

In Nieuw-Amsterdam bezochten we een oud fort en een openluchtmuseum over onderwerpen als de slavernij die er vroeger in Suriname heerste … Het was best wel interessant. Ik ontdekte vandaag niet alleen nieuwe informatie over de geschiedenis, maar ook dat mijn passie voor het fotograferen van bloemen terug naar boven is gekomen. Ja, de vogels verrassen me hier niet meer. Tenzij ik nog eens een arend of een kolibrie van dichtbij kan spotten. Maar dat gebeurt zelden of nooit.

Onze magen scheurden van de honger (even overdrijven) en we namen genoegen met een eettent aan de kant van de weg. Ook al vroegen we nasi zonder peper, toch zat er hoe dan ook nog een grote hoeveelheid peper in! Ik begin best wel tegen die pikantheid te kunnen, maar ik vind het nog steeds niet smakelijk.

We bezochten een oude suikerfabriek met een gids. Jammer genoeg heb ik niet veel begrepen van wat de gids allemaal vertelde, maar het is het gebaar dat telt. Het was een interessante, oude suikerfabriek.

Hierna fietsten we naar het water waar we een bootje zouden regelen om de dolfijnen in de Surinamerivier te spotten. Omdat we hoorden dat Maartjes ouders enkele weken terug bij dezelfde bootsman voor 150 SRD dolfijnen konden spotten, vroegen we of dit ook kon. Maar de bootsman bleef erbij dat we 250 SRD moesten betalen. Uiteindelijk hebben we kunnen afdingen naar 150 SRD, maar dan moesten we nog een uur wachten. Julie kwam op het briljante idee om een lekker ijsje te gaan smullen. Dit hebben we het komende uur gedaan.

We kwamen terug bij de boten en het bleek dat de bootsman allang weg was gegaan. Hij bleek ons opgelicht te hebben. Uiteindelijk namen we genoegen met 200 SRD bij een andere bootsman. Mij maakte de prijs niet zoveel uit, zolang we maar dolfijnen konden zien.

Ja hoor, we hebben absoluut dolfijnen gezien! Het was niet zoals in mijn dromen (ze tot in detail vlak naast de boot zien), maar het was beter dan niets. We zagen ze af en toe boven water komen met hun snuit, staart of vin. En zeldzame keren zagen we het bovenstuk van de dolfijn. Het was enorm moeilijk om ze te fotograferen, maar ik heb ze uiteindelijk in mijn hoofd gefotografeerd. Dat is het belangrijkste.

Er was een andere boot waarop ze enorm luide R&B- muziek speelden en een tiental Belgische, typische feestmeisjes luidkeels mee zaten te kwelen. Ik had het idee dat deze boot de dolfijnen afschrikte.

Hoe dan ook, we hebben ze toch gezien. Met een glimlach werden we terug afgezet aan Leonsberg. We fietsten in volle vaart terug naar Albergo Alberga. Daar zetten we onze fiets veilig achter slot en grendel. We aten nog eens lekker in Zus en Zo. Daar herkennen ze me echt meteen. De ober zei al meteen toen hij me zag: “Een kersensapje?”

Haha, nee hoor. Ik heb eens iets anders genomen voor de verandering.

We sloten deze heerlijke dag af in Zanzibar. Een bar waarin je een aantal cocktails kan drinken. Dit hebben we dan ook absoluut gedaan!

Ik had vandaag afgesproken met Laetitia dat zij nu in het veldbedje zou slapen en ik in haar bed. Maar toch, slechte nacht numero drie, here I come! Want in Paramaribo zijn er geen klamboes nodig, maar toch vliegen er nog muggen rond in de kamer met als resultaat dat er heel de nacht een mug rond mijn oren zoemde. Daarbovenop waren de buren heel lawaaierig tot een stuk in de nacht en ik hoorde de kerkklok verderop elk uur luiden. De kerkklok klopte nog niet eens, want het stond een uur voor!

Normaal gezien had ik dit allemaal niet gehoord als er een ventilator op stond, maar helaas waren de schaarse stopcontacten bezet door gsm ’s van de kamergenoten, die opgeladen moesten worden.

Dag 53 (23 maart 2014)

Na weeral een slechte nacht, vroeg opgestaan. Trekrugzak snel ingepakt, fietsen terug afgezet en lekker lang gaan ontbijten in het pannenkoekenhuisje. Ik had een tutti frutti besteld: een grote pannenkoek met aardbeien, nootjes en rozijnen. Ik hoopte dat het lekkere, verse, sappige aardbeien gingen zijn. Sloeg dat even tegen zeg, de aardbeien waren klein en zagen er herkauwd en grauw uit. Ach ja, ik ben altijd dankbaar voor het eten dat ik krijg. Ik was even vergeten dat aardbeien niet van Suriname afkomstig zijn.

We waren van plan om tegen 13u een staatsbus of een P.N.- bus terug naar Nickerie te nemen. Helaas reden de staatsbussen niet op zondag en waren alle P.N.- bussen allang weg. Dus ja, we belden Chico maar om ons uit de nood te helpen. Hij regelde meteen (zoals altijd) een taxi voor ons. Na een tijdje te wachten en al een beetje wanhopig dat er iets gebeurd was met de communicatie, kwam de taxi er uiteindelijk toch aan.

De rit was heel comfortabel en sneller dan met de bus.

Ik besefte plotseling dat dit wel eens de laatste keer kon zijn dat we met een vervoersmiddel naar Nickerie werden gebracht. Vreemd gevoel…

Toen we terug thuiskwamen, renden we meteen naar het fietsenhok. Nanny vertelde vlak voor ons vertrek dat ze twee kittens in het fietsenhok had. Ze zorgde ervoor.

Dus ja, wij meteen naar de kittens gaan zien natuurlijk. Ze waren zo lief en miauwden veel te schattig, waardoor ik bijna flauwviel! Ooooh, wat verlang ik al zo lang naar een eigen kat in huis. Ik mis mijn Minouchke van vroeger. Snif…

We besloten de twee kittens ‘Charlie’ en ‘Joely’ te noemen. De moeder zat er ook bij, maar die zat buiten het hok. Ze mocht niet binnen van nanny. We besloten haar ‘Ilona’ te noemen. Echt erg, want Ilona wordt uitgesloten. Een moeder die van haar kinderen wordt weggehouden, is echt het ergste ooit! Als er een kitten miauwt, is ze er altijd meteen bij en miauwt ze mee.

Helemaal vertederd en voldaan bestelden we nog wat eten bij de afhaalchinees. Meteen daarna ging ik slapen, want ik was doodmoe van al die slechte nachten.

Good night, here I come!

Dag 55 (25 maart 2014)

De afgelopen twee dagen heb ik me vooral beziggehouden met onze bachelorproef en andere schoolplichten; AL mijn kleren wassen (omdat ik er echt niet veel heb en ze stinken redelijk snel); het huis kuisen; winkelen; ons project op OS 4.

Ik moet zeggen dat ons project echt enorm goed verloopt. Groep 2 begint zich stilaan meer en meer te gedragen vanaf het begin van de sessies. Zowel de tutors als de tutees doen goed hun best. Ik voel dat de verbondenheid beter zit en dat de klassfeer positiever is geworden. Zalig is het!

Zo’n vreemde gedachte dat het nog maar vier weken, waarvan één afscheidsweek, zijn en dan begint de paasvakantie. Daarna is het nog maar één week in Suriname te gaan en dan zitten we weer terug op het vliegtuig richting jullie! Ik ga ergens wel enorm blij zijn, want ik mis toch wel enorm veel dingen. Thuis waar mama is, mijn lief, mijn broers, mijn allerliefste vrienden, mijn drumstel, het eten, het niet naar schimmel stinkende bed, de weinige hoeveelheid vervelende beestjes, het lekkere eten en nog zoveel meer! Maar uiteraard zijn er ook dingen die ik van Suriname ga missen: het weer (ook al is dat de laatste tijd een beetje minder), de natuur (behalve de beestjes), de poesjes, de kinderen, de vriendelijke mensen en ook nog zoveel meer…

Gisteren gingen we naar het MDO- gesprek en onze poort werd al zwaar bewaakt door een slangetje! Wow, wat een agressief ding was me dat zeg. Heel de tijd zijn bek opendoen en graaf doen. Toch moesten we met een grote boog rond het slangetje. Jaja, gisteren ons eerste slangetje tegengekomen. Vandaag onze eerste kakkerlak in huis. Ik verbaas me er nog steeds over dat ik er niet op getrapt ben toen ik opstond en meteen naar het toilet ging in de donkere hal waar de kakkerlak op zijn rug lag. Ofwel heb ik die omver getrapt zodat die op zijn rug terecht kwam. Dat kan ook … Het meest hilarische is dat ik de kakkerlak nog even liet liggen en opzij heb geschoven op een plek waar Julie zeker en vast, volgens mij, niet op zou trappen. Ik wou de kakkerlak aan Julie laten zien, dus dat was toch lief van mij? Maar ja hoor, ze is er dan toch op getrapt! Ik heb weer de heldin moeten spelen en ik heb de kakkerlak netjes en hygiënisch verwijderd.

We zijn vandaag voor de allerlaatste keer naar de kleuterschool gegaan. Hier hebben we nog enkele spelletjes gespeeld in het thema van Jogesh de muis (een personage uit het leesboek waarmee we begonnen waren). Ik had nochtans gisteren gebeld dat het vandaag onze laatste keer ging zijn, maar blijkbaar is de communicatie op Surinaamse scholen nog erger dan die in België. Hier wisten alle kleuterjuffen niet dat dit onze laatste keer in de kleuterschool was.

We hebben er dan toch nog het beste van gemaakt. Ook al besef ik weeral extra hard dat kleuteronderwijs me niet helemaal ligt, toch ga ik die kindertjes toch wel missen hoor.

Ik was enorm creatief en inventief door zelf een muziekinstrument te maken van een notenblikje en kroonkurken. Ja hoor, het spelletje met dit muziekinstrument was een onvergetelijk succes!

Toen we naar huis wilden fietsen, sprak een oudere man ons aan. Hij was een stagementor van leraren in opleiding aan de kweekschool (lager onderwijs) en hij geeft ook les. Hij nodigde ons uit om volgende week eens een kijkje te komen nemen hoe het er aan toe gaat en of we eventueel wat meer willen vertellen over de emancipatie van de vrouw en onze reis als leerkracht naar Suriname. Deze uitnodiging slaan we absoluut niet af!

Normaal gezien zou ik gisteren een afspraak met Rosio gehad hebben, maar dit is niet doorgegaan. Uiteindelijk heeft Maartje het voor mekaar gekregen dat we morgen een afspraak hebben. Ik kijk er naar uit!

Morgen hebben we eveneens een tussentijds gesprek met het schoolhoofd van OS 4 geregeld. We zullen haar op de hoogte brengen van de vorderingen en het verloop van ons project en we zullen vragen of we op het einde van ons project een presentatie mogen geven over de tutormethode.

Deze zaterdag vertrekken we voor drie dagen naar Blanche Marie. We zullen met ongeveer twintig personen zijn. Het wordt een gezellige bende en ik kijk al uit naar de avonturen!

Nog een ander avontuur is dat Julie ’s liefje deze donderdag komt. Wow, het gaat allemaal plotseling zo snel.

Tot volgende week, lieve lezertjes!

Nog een dikke maand, jaaaaaaaaaaaaaaaaa …