Dag 65 (4 april 2014)

Allerliefste lezers

Er is in de afgelopen dagen niet zo enorm veel gebeurd. We hebben ons vooral nog beziggehouden met ons project. Vandaag was het de laatste sessie met het tutorlezen en een muzische activiteit. Volgende week gaan we enkel de tutees testen en is het ook afscheidsfeest en diploma-uitreiking. Het was zo vreemd om vandaag de laatste sessie te houden. Dan voel je extra hard hoe snel de tijd is gevlogen!

Volgende week is het ook presentatie over ons project voor de leerkrachten en het schoolhoofd van OS 4. Spannend!

Deze week kwam ik bij Rosio op bezoek om nog wat letters te leren lezen en schrijven. Ik zat nog maar net op de stoel en ik zakte al door de vloer. Er zat namelijk een groot gat dat ik niet gezien had. Enorm gevaarlijk, maar eigenlijk was het best wel grappig. Het was een succesvolle sessie waarbij Rosio meteen goed meewerkte en af en toe wel eens lachte! Ik ben heel fier op hem.

Toen ik de volgende sessie naar hem thuis kwam, was hij aan het slapen. De voordeur was op slot en er was voor de rest niemand thuis. Ik belde zijn tante om te vragen hoe ik dit kon oplossen. Ze stelde voor om langs de achterdeur, die wel open was, te gaan. Ik klom over de scherpe en verroeste golfplaten rond de tuin (bij ons zouden het houten hekken zijn), om dan achteraf te weten te komen dat de deur tussen de golfplaten gewoon open was!

Het was niet gemakkelijk om Rosio uit zijn bed te krijgen, maar na ongeveer een halfuur is het me gelukt. We zijn dan met zijn fiets naar de fietsenmaker gegaan. Onderweg heb ik hem veel dieren laten zien en ontdekken, zoals ik hem had beloofd. Hij lachte heel veel, want hij houdt van dieren. Op de terugweg heb ik hem een blik op een dode kat in de beek bespaard!

We kwamen aan bij Butch, een man die altijd bij de fietsenmaker te vinden is. Ik zag dat Rosio meer en luider tegen hem praatte dan tegen mij. Hij was heel trots op het eerste fietslicht dat hij al mocht repareren. De sessie lezen en schrijven ging eveneens goed. Het was een lange voormiddag, maar het heeft zeker zijn vruchten afgeworpen.

In de namiddag hebben we het liedje voor Varsha afgemaakt. Ze is namelijk afgestudeerd aan de hogeschool en ze geeft morgen een borrelfeest. Als verrassing zullen we een lied voor haar zingen. Het is op de melodie van Guus Meeuwis – het is een nacht (uiteraard!) en de tekst hebben we met zijn allen geschreven. En natuurlijk zal ons Ilona het lied op de gitaar begeleiden J. Het zal de allereerste keer zijn dat ik in het openbaar (dus niet in ons huis) op de gitaar zal spelen voor zowel bekende als onbekende mensen in Suriname.

Dag 69 (8 april 2014)

Een vroege ochtend. Ik werd zoals altijd wakker met een rode gloed in mijn kamer van de vroege zon die door het rode gordijn scheen. En nog steeds floten de vogeltjes me weer wakker. Zucht… Dit ga ik toch echt missen hoor.

Zoals gewoonlijk zette ik mijn koffietje en moet ik tegenwoordig telkens de waterkoker helemaal uitwassen, omdat de mieren er overal in zitten! Grrrrr, stomme mieren! Ze zitten écht overal… zelfs in mijn broek!! Die mieren en andere beestjes en overal gekkokak ga ik echt niet missen!

Zaterdag hebben we Varsha ’s liedje nog geoefend en ’s avonds op haar feest gespeeld. Ze vond het geweldig om een eigen liedje te hebben en dan nog wel op haar lievelingslied van Guus Meeuwis! We hebben voor de rest nog veel gedanst en ons geamuseerd op Hindi-muziek. Varsha ’s familie vond ons blijkbaar geweldig en weer een sensatie om naar te kijken …

Het gaat goed met Rosio. Hij doet goed zijn best en maakt zijn huiswerk. Hij leert ook heel snel. Ik mag superfier zijn! Hij mocht maandag beginnen werken bij de fietsenmaker en heeft dit al goed gedaan.

Vandaag hebben we een presentatie gegeven over ons tutorproject voor de leerkrachten en het schoolhoofd van OS 4. Het moest kort en krachtig zijn en ja hoor, dat was het zeker en vast. Ze waren enorm geïnteresseerd in ons project. Het schoolhoofd zei zelfs dat ze ons project na de paasvakantie absoluut wil verder zetten. De leerkrachten vertelden ook dat ze betere leesresultaten zagen bij hun kinderen sinds ons project.

Oooooh, wat ben ik gelukkig! Ik ben zo blij dat we Chadia ’s project succesvol hebben verder gezet en haar handleiding zwaar gepromoot hebben J. Jaja, het loopt hier heel goed! (ode aan Chadia).

’s Avonds gingen we eten in Residence Inn ter gelegenheid van Hélène’s pre-tentamenresultaten (ofzoiets). Lorenzo, de touroperator, kwam ons vertellen dat Voltzberg niet meer doorgaat, omdat het tijdens Pasen valt en er dan enorm veel stagiaires uit Paramaribo naar daar trekken. Er was geen plaats meer voor ons en we stonden al op de wachtlijst. Noooooooooooooo!!!! Lorenzo had wel een alternatief: 8 dagen op safari in Guyana waarvan 2 dagen in een luxehotel in Brazilië. Het klonk geweldig!! We zouden er toch eens een nachtje over slapen.

Interessant weetje:

- in het begin van ons verblijf hadden Charline, Julie en ik een beetje gewed wanneer mijn armbandje kapot zou gaan. Ik heb namelijk al bijna 2 jaar een armbandje uit Hongarije rond mijn rechterpols. Ik heb het nog nooit uitgedaan! Mijn allerliefste vriendin, Ilse, draagt exact hetzelfde armbandje. Maar door al dat gebaad en met de handen in het water van het wasmachine e.d. in Suriname is m’n armbandje helemaal uitgerafeld en hing het nog maar aan twee draadjes vast. Op Varsha ’s feest is het kapotgegaan! Het armbandje heeft het welgeteld 2 maanden en een week volgehouden. Snif … Niemand heeft de weddenschap gewonnen, want we dachten allemaal dat het in de eerste maand al kapot zou gaan.

Dag 70 (9 april 2014)

Een nachtje erover geslapen… hm… omwille van bepaalde redenen hebben we besloten om niet mee op safari te gaan. We hopen wel iets te doen in plaats van Voltzberg.

Vandaag zag ik samen met Charline hoe een hondje door een bromfiets overreden werd! Het ene moment zagen we de puppy nog spelen met andere honden… steekt rustig de straat over… een bromfietser tegen 50 km/h in zicht… staarde zoals gewoonlijk te lang naar ons en keek niet voor zich… reed over de hond… een vreselijk geluid… we durfden niet achterom kijken… het was enorm traumatisch! Maar dergelijke dingen gebeuren hier elke dag… ik keek na een grotere afstand toch nog achterom en zag dat die stomme bromfietser enkel naar zijn brommer aan het kijken was! Arme puppy… Moge hij in vrede rusten. Ik hoop dat ik het beeld uit mijn geheugen kan wissen. Zo besef je dat het leven aan een zijden draadje hangt en dat de dood telkens naast je loopt… Klinkt luguber hé.

Waaaat???! Nog maar 20 dagen, waarvan ongeveer 15 dagen in Nieuw- Nickerie. Man man, de tijd is toch ongelooflijk!

Dag 71 (10 april 2014)

Vandaag was het de allerlaatste dag op OS 4. We hebben deze week alle tutees getest op technisch en begrijpend lezen. We zagen bij de meeste tutees grote vorderingen. Ik durf zeggen dat ons project absoluut geslaagd is!

We hebben ook diploma’s gemaakt voor zowel de tutors als de tutees. De tutees hebben een tekening gemaakt voor hun tutors op de diploma’s.

Als geschenkje hebben we een pakje suikerspin met een potlood (met keicoole print) en een fotootje van heel de groep met de juffen en een zelfgeschreven tekst op de achterkant, gemaakt. Tijdens het reflectiemoment vertelden we dat we de kinderen hard zullen missen en dat ze allemaal heel goed hun best hadden gedaan. We zagen aan hun gezichten hoe hard ze ons wel gingen missen. Daarom gingen we er het beste van maken tijdens het afscheidsfeest. Er werd grappig gedanst en geklapt. We dronken met zijn allen een lekker perzik- of mangosapje. We kregen nog wat tekeningen en tekstjes van de tutors en tutees. En uiteraard kregen we nog enorm veel brasa ’s van een paar kinderen.

De coördinatrice vond het zeer jammer dat het al afgelopen was. Ze wou zo graag dat we nog wat langer konden blijven. Die negen weken zijn toch supersnel gevlogen moet ik zeggen. Het waren prachtige negen weken waarin we veel hebben gelachen; ook wel eens streng moesten zijn en onze stemmen moesten verheffen; waarin de tutors zijn gegroeid en hun tutees goed hebben leren lezen; waarin de oudere en jongere leerlingen heel goed leerden samenwerken; waarin we veel muzisch hebben gewerkt; waarin de meeste tutors en tutees van weinig motivatie en betrokkenheid naar een grote motivatie en betrokkenheid zijn gegaan. Ze konden er geen genoeg van krijgen! De meesten vinden het nu heerlijk om te lezen. De tutors vonden het vooral fijn om de jongere leerlingen te helpen en om iets te betekenen voor hen.

Voor de verandering heb ik geen traantje gelaten. Misschien komt dat later nog wel. Ik besef nog steeds niet dat het project afgelopen is en dat het misschien wel de laatste keer was dat we die lieverdjes zagen. Want het is een feit… Ik ga niet meteen terugkomen naar Suriname. Ik vind het erg voor hen dat ze telkens afscheid moeten nemen. Net zoals Rosio… hij heeft op jonge leeftijd al afscheid moeten nemen van zijn moeder. Binnenkort moet ik ook van hem afscheid nemen.

Het leven zit vol met prachtige mensen die komen en gaan. Sommigen blijven in je leven bestaan. Het lot beslist wie je op je pad zal kruisen en waar en wanneer die mensen je weer laten gaan. (Jaaaa! Ik geloof in het lot oké!)

Interessante weetjes:

- ik heb geleerd om hier elke dag (zelfs drie keer per dag) de afwas te doen! Lucky for you, mams! J

- ik heb ook geleerd om Cheetos chips te eten à Ortwin, je zal niet geloven wat je ziet, hehe …

- ik heb eeeeeindelijk een keer een Surinamer spontaan ‘no spang’ horen zeggen! Daar heb ik zolang op gewacht. Die reisboekjes kloppen niet meer hoor. Surinamers zeggen veel meer ‘aboeng’ dan ‘no spang’ !